Με το φίλο μου τον Παύλο, ήμασταν συμμαθητές στο φροντιστήριο για το Πανεπιστήμιο. Όμως εκείνος έπαιζε και μπάλα σε μια συνοικιακή ομάδα τής Αθήνας και κάθε τόσο προσπαθούσε να με πείσει να πάμε μαζί σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Στο τέλος το κατάφερε, αφού ντρεπόμουν πια να λέω όλο όχι. Αφήστε που είχα και την περιέργεια να δω πως είναι τέλος πάντων ένα ντέρμπι. Έπαιζαν νομίζω Ελλάδα-Βουλγαρία και την ταλαιπωρία που πέρασα, ακόμα τη θυμάμαι.
Πρώτα για να πάω ως το Καραΐσκάκη και μετά, ακόμα πιο πολύ, όταν ο αγώνας τέλειωσε και δεν έβρισκα ταξί για να γυρίσω σπίτι. «Ποτέ, ποτέ ξανά», ήταν η απόφαση που πήρα εκείνο το απόγευμα. Δεν ήταν δύσκολη απόφαση γιατί, όπως θα καταλάβατε, ποδοσφαιρόφιλος δεν ήμουν. Αλλά δεν ήμουν και άσχετος τελείως. Ήξερα πολύ καλά ποιοι είναι οι σταρ τής εποχής, είχα δει και τους «Άσσους τού γηπέδου» τού Βασίλη Γεωργιάδη, μού ήταν γνώριμη και η φωνή τού Μιχάλη Γιαννακάκου, που έκανε τις ζωντανές μεταδόσεις στο ραδιόφωνο και που τον είχα γνωρίσει και τον ίδιο στα γραφεία τής Ραδιοφωνίας στη Ρηγίλλης. Όσοι λένε λοιπόν «ποτέ μην λες ποτέ», νομίζω έχουν δίκιο.
Γιατί ένα πρωί τού 1972, μού τηλεφώνησε στο γραφείο μου ο Γιώργος Λεφεντάριος και μού είπε «μην κλείσεις το βράδυ σου απόψε, ένας φίλος θέλει πολύ να σε γνωρίσει». Έτσι ξεκίνησε η φιλία μου με τον Αριστείδη Καμάρα και την Αμαλία τη γυναίκα του. Και από τον Αριστείδη γνώρισα τον Παπαϊωάννου, τον Αντωνιάδη, τον Οικονομόπουλο, τον Κωνσταντίνου, τον Δομάζο και τον Σούρπη, αλλά και τον Μπακούρο και τον Φέρεντς Πούσκας, που τον θυμάμαι πάντα γελαστό και ευδιάθετο.
Τότε άρχισα να πηγαίνω και στο γήπεδο τού Παναθηναϊκού κάποια απογεύματα Κυριακής για να βλέπω τους αγώνες. Χωρίς ταλαιπωρία πια χάρις στον Αριστείδη, σε κερκίδες προνομιούχων. Και φτάνουμε στη χρονιά που η φωνή μου διαφημίζει στο ραδιόφωνο τον καινούριο δίσκο τού Λουκιανού Κηλαηδόνη «Ψυχραιμία παιδιά», παρουσιάζοντας μαζί κι ένα τραγούδι που έλεγε «Αρχίζει το ματς, αδειάσανε οι δρόμοι, η ώρα ζυγώνει, αρχίζει το ματς. Πω, πω, γουστάρω να βλέπω κασκόλ, να βλέπω σημαίες, να μπαίνουνε γκολ».
Εγώ βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να γίνω «οπαδός» αυτού τού τύπου, αντίθετα ενώ η φιλία μου με τον Αριστείδη και την Αμαλία Καμάρα γινόταν όλο και πιο δυνατή μέσα στο χρόνο, το ενδιαφέρον μου για τα γήπεδα ατόνησε. Μού άρεσε όμως και πάντα μού αρέσει το τραγούδι τού Λουκιανού, όπως και τα υπόλοιπα δικά του, κι αφού ήρθε στην κουβέντα μας «Το ματς» προτείνω να το ξανακούσουμε μαζί.
Το βίντεο που θα δείτε είναι από την Μουσική βραδιά που με την Δάφνη Τζαφέρη είχαμε αφιερώσει στον Λουκιανό Κηλαηδόνη εκείνη την χρονιά, 1979. Αυτή ήταν και η πρώτη έγχρωμη δική μας εκπομπή, αφού μόλις τότε απόκτησε χρώμα η ελληνική τηλεόραση.
Γιώργος Παπαστεφάνου
