Από τον Γιάννη Πετρίδη

Το ταλέντο του Peter Green έγινε γνωστό για πρώτη φορά όταν τον Ιούλιο του 1966 ο μετέπειτα κιθαρίστας των Fleetwood Mac πήρε τη θέση του Eric Clapton, σαν περιστασιακός μουσικός, στους Bluesbrakers, συγκρότημα του John Mayall.

Ο Clapton αποχώρησε τότε για να δημιουργήσει τους Cream με τους Ginger Baker και Jack Bruce.

Ο Green ήταν ένας από τους πολλούς βρετανούς μουσικούς που είχαν επηρεασθεί από τα αμερικανικά μπλουζ και προσπαθούσαν να δώσουν αυτό το μουσικό στίγμα στο ροκ της δεκαετίας του '60 δημιουργώντας μια δικιά τους σχολή, ενώ παράλληλα έφεραν στην επικαιρότητα τους μεγάλους αμερικανούς καλλιτέχνες του μπλουζ που δεν ήταν ιδιαίτερα αποδεκτοί από το ευρύ αμερικανικό φιλόμουσο κοινό. Επειτα από μόλις ένα άλμπουμ με τον John Mayall, ο Peter με τους φίλους του John McVie και Mick Fleetwood αποχωρούν για να φτιάξουν τους Fleetwood Mac, με τους οποίους θα ηχογραφήσει μια σειρά από εξαιρετικούς δίσκους, με ρεπερτόριο που είχε ως βάση του τα μπλουζ και ήχους μαύρων καλλιτεχνών, όπως ο Robert Johnson, με τα τραγούδια του οποίου θα ηχογραφήσει στη δεκαετία του '90 ένα ολόκληρο άλμπουμ μαζί με τον Nigel Watson.

Το πραγματικό όνομα του Peter είναι Peter Allen Greenbaum και γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1946, στο Bethnel Green του Λονδίνου. Ηταν ο νεότερος από τα τέσσερα παιδιά που είχαν οι γονείς του και τα αδέλφια του τού αγόρασαν μια φτηνή ισπανική κιθάρα όταν ο Peter ήταν 10 ετών, οδηγώντας τον να αγαπήσει την κιθάρα και να αρχίσει να ακούει τον κιθαρίστα των Shadows, Hank Marvin, και τους αμερικανούς Β.Β. King και Muddy Waters. Μερικά από τα πρώτα του συγκροτήματα που είχαν επαγγελματική μορφή, ήταν οι Tridents και οι Muskrats.

Επίσης είχε μια σύντομη παρουσία στους Peter Β's Looners, που έφτιαξε με τους Mick Fleetwood, Dave Ambrose και τον Peter Barnes, που αργότερα θα φτιάξει το συγκρότημα των Camel.

Οι ίδιοι μουσικοί, για μερικές εβδομάδες, συνόδευαν σαν Shotgun Express τον Rod Stewart στις ηχογραφήσεις του, αλλά ο Peter αποχώρησε τότε για να δουλέψει με τον John Mayall και συμμετείχε στην ηχογράφηση δίσκων, όπως το άλμπουμ Α hard road, που ήταν ο τρίτος δίσκος του Mayall και ο Green έχει γράψει μάλιστα και δύο από τα τραγούδια του, από τα οποία το οργανικό The Supernatural, που θα δώσει το στίγμα για τη μουσική που θα παίζει στα επόμενα χρόνια, και το The same way.

Από το 1967 μέχρι το 1970 θα ηχογραφήσει με τους Fleetwood Mac, οι οποίοι αρχικά χρησιμοποιούσαν το όνομα Peter Green's Fleetwood Mac, μία σειρά από σημαντικά άλμπουμ που το ρεπερτόριό τους θα έχει σαν βάση τα μπλουζ και οι περισσότερες πρωτότυπες συνθέσεις τους θα ανήκουν στον Peter Green, με πιο γνωστή το Black magic woman, που διασκεύασαν με επιτυχία οι Santana.

Η πρώτη εμφάνιση των Fleetwood Mac, θα γίνει στο φεστιβάλ τζαζ Windsor, στο οποίο θα εμφανιστούν στις 12 Αυγούστου του 1967, και από τότε ο ήχος τους θα έχει την επιρροή της μουσικής του Peter Green ακόμα και μετά την αποχώρησή του, κυρίως για λόγους υγείας, το 1970, που ως βασική αιτία είχαν τον εθισμό του στα ναρκωτικά, που τον οδήγησαν σχεδόν σε παράνοια.

Με τους Fleetwood Mac, πριν από την αποχώρησή του μετά την τελευταία του εμφάνιση μαζί τους στις 20 Μαΐου 1970, θα ηχογραφήσει μεγάλες επιτυχίες, όπως τα Albatross, ένα ορχηστρικό κομμάτι που ξέφευγε από τον μέχρι τότε επηρεασμένο ήχο του συγκροτήματος από τα μπλουζ, (το Albatross έχει επηρεάσει τους Beatles στο να γράψουν το Sun King για το άλμπουμ τους Abbey road), The green Manalishi, το οποίο πολλοί ισχυρίζονται ότι αναφέρεται στα ναρκωτικά, αλλά ο ίδιος ο Green έχει πει ότι αφορά το χρήμα, που έχει τη μορφή του Διαβόλου, Oh well και το σχεδόν αυτοβιογραφικό Man of the world, όλα δικές του συνθέσεις.

Δύο μήνες αργότερα θα ηχογραφήσει μερικά τραγούδια, τα οποία θα κυκλοφορήσουν σαν άλμπουμ με τον τίτλο The end of the game, θα πουλήσει την Gibson Les Paul κιθάρα του, με την οποία ήταν πολύ συνδεδεμένος από το 1959, στον Gary Moore, ο οποίος κυκλοφόρησε το άλμπουμ Blues for greeny προς τιμήν του, και εκτός λίγων περιστασιακών εμφανίσεων, θα εξαφανισθεί από τη μουσική σκηνή.

Οι εξαιρέσεις αυτές ήταν η παρουσία του σε δύο τραγούδια του άλμπουμ Juju (1970) του συγκροτήματος Gass που είχε ο Bobby Tench, το 1973 θα παίξει στο τραγούδι Nightwatch των Fleetwood Mac από το άλμπουμ Penguin και με το παλιό του συγκρότημα θα παίξει επίσης στο Brown eyes του άλμπουμ Tusk το 1979.

Η περίπτωσή του είχε αρκετές ομοιότητες με αυτή του Syd Barrett, αφού ο Green θα διαγνωσθεί με σχιζοφρένεια και θα περάσει αρκετό καιρό σε διάφορες ψυχιατρικές κλινικές. Ο αδελφός του Leon με τη γυναίκα του θα καταφέρουν τελικά να τον βοηθήσουν να συνέλθει παίρνοντάς τον να ζήσει μαζί τους και να τον έχουν υπό την επιτήρησή τους.

Η επιστροφή του στη μουσική θα γίνει το 1979 με το άλμπουμ In the skies, στο οποίο υπάρχει και το τραγούδι Α fool no more, το οποίο είχε αρχικά ηχογραφήσει με τους Fleetwood Mac.

Θα ακολουθήσει το άλμπουμ Little dreamers (1980) με ανάλογο ήχο, που ήταν αυτός των σύγχρονων μπλουζ, και τα Whatcha gonna Do (1981) και Blu de Guitar (1981), που δεν παρουσίασαν κάτι το ιδιαίτερο, όπως και το Kolors που κυκλοφόρησε το 1982, από το ομώνυμο συγκρότημα, δημιουργός του οποίου ήταν ο Peter Green.

Στη δεκαετία του '90 θα επιστρέψει ξανά και θα ηχογραφήσει εννέα άλμπουμ με το όνομα Peter Green Splinter Group, στην περίοδο μεταξύ 1997 και 2004· μαζί του έπαιζαν ο Nigel Watson και ο ντράμερ Cozy Powell μέχρι τον θάνατό του το 1998.

Ο Green βέβαια συνέχισε να έχει ψυχολογικά προβλήματα και έκανε επισκέψεις σε κλινικές για να βελτιώσει την υγεία του, αλλά ο τρόπος που έπαιζε την καινούργια του πια κιθάρα Les Paul δεν άλλαξε και πολλοί μουσικοί διδάχτηκαν αρκετά από αυτόν, όπως ο αξέχαστος Garry Moore, ο οποίος ήταν ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς κιθαρίστες που διδάχτηκαν από τον τρόπο παιξίματος του Peter Green. Θαυμαστές του έχουν δηλώσει και οι Joe Perry των Aerosmith, Steve Hackett των Genesis και Andy Powell των Wishbone Ash. Επίσης έχουν ανταλλάξει φιλοφρονήσεις με τον Eric Clapton χαρίζοντας ο ένας στον άλλον τον χαρακτηρισμό του εξαιρετικού κιθαρίστα. Άλλωστε και οι δύο τους πέρασαν από το συγκρότημα-σχολή του John Mayall και πέρασαν στην ιστορία, ενώ έγιναν και οι δυο μέλη στο Rock And Roll Hall Of Fame, ο Clapton με την προσωπική του καριέρα και τη συμμετοχή του στους Cream και Yardbirds και ο Peter Green με τη συμμετοχή του στους Fleetwood Mac.

Στη βράβευσή τους μάλιστα, το 1998, ο Peter Green και τα υπόλοιπα μέλη των Fleetwood Mac έπαιξαν για πρώτη φορά μπροστά στο κοινό του Rock and Roll hall of fame, το Black magic woman.

Το περιοδικό Rolling Stone έχει τον Peter Green στη λίστα του με τους 40 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Peter Green ήταν καλύτερος κιθαρίστας από τον Clapton, το περιοδικό Mojo τον έχει στην τρίτη θέση και τον Clapton στην έκτη, αλλά αυτό βέβαια είναι θέμα προσωπικού γούστου, αφού και οι δύο έχουν έναν ξεχωριστό τρόπο ερμηνείας, με συμμετοχή στην ιστορία του σύγχρονου ροκ.

Ο θάνατος του τον περασμένο Ιούλιο, το 2020, ήταν ένα πλήγμα γι' αυτούς που είχαν μεγαλώσει με την μουσική του.