Είναι μία τυπική απορία που περνάει από γενιά σε γενιά ή στην εποχή μας είναι βάσιμη;

Για πολλά χρόνια η μουσική δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα, πάντα υπήρχαν οι νέες τάσεις που ακολουθούσε η νεολαία, το Swing, το Rock N Roll, η Βρετανική εισβολή, η ντίσκο, το πανκ, το New Wave, το Heavy Metal, η Techno, το χιπ χοπ και όλα τα υπόλοιπα είδη που εμφανίστηκαν τα τελευταία 80 χρόνια.

Πάντα όμως όλα αυτά συνυπήρχαν αρμονικά με όλα τα είδη της μουσικής και εμφανιζόντουσαν δίπλα δίπλα σε κάθε κατάλογο επιτυχιών και οτιδήποτε είχε σχέση με την μουσική.

Σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά τα charts, δηλαδή τους καταλόγους επιτυχιών, μιλάμε για μία νέα κατάσταση που θα τολμούσα να πω ότι είναι κάτι σαν μουσική δικτατορία.

Με τον τρόπο που δημιουργούνται οι επιτυχίες; δεν έχουν πια έρισμα σε όλο τον κόσμο, αλλά σε ένα αόρατο κοινό που κάνει λέει streaming τα τραγούδια και αυξάνει την επιρροή τους στους καταλόγους επιτυχιών.

Δεν ξέρω αν έχει φτάσει ποτέ στον υπολογιστή σας κάποιο μήνυμα που λέει ότι με αυτό το ποσό σας προσφέρουμε τόσους ακόλουθους στην τάδε πλατφόρμα, νομίζω ότι σε κάποιο βαθμό έτσι δημιουργούνται και τα σημερινά αστέρια στην μουσική, με την διαφορά ότι ζούμε μία εικονική πραγματικότητα.

Δηλαδή πόσους θεατές θα μπορούσε να μαζέψει σε μία συναυλία μόνος του ο Lil Nas που είχε την μεγαλύτερη επιτυχία πέρυσι, 5000; αμφιβάλλω, άρα που είναι επιτυχία; Βλέπουμε ας πούμε η Taylor Swift, η Billie Eilish και μερικοί άλλοι κάθε εβδομάδα πουλάνε άλμπουμ, όχι μόνο σε φυσικό προϊόν, αλλά και ψηφιακό σε αντίθεση με τον Roddy Ricch ας πούμε που το 98% των πωλήσεων του είναι συνήθως από streaming, δεν αγοράζουν ούτε ψηφιακά το άλμπουμ του.

Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι ψεύτικη η επιτυχία του, αλλά δεν μπορώ να χωνέψω ότι το The Box έγινε Νο 1 και το City Of Stars με βραβείο όσκαρ και καθολική αποδοχή δεν μπήκε ούτε στα 100 πρώτα.

Προφανώς κάτι δεν πάει καλά, η μουσική δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, μπορεί να έχει υποχωρήσει το ροκ, αλλά υπάρχουν αξιόλογα πράγματα που δεν είναι χιπ χοπ, αλλά δεν παίζονται στο ραδιόφωνο και δεν βλέπουν το φως της ημέρας.

Μία εξήγηση είναι το ότι οι δισκογραφικές εταιρείες πριν από 15-20 χρόνια είχαν ξεφύγει εντελώς, δίνοντας τεράστια ποσά σε καλλιτέχνες και σταδιακά αποφάσισαν να αλλάξουν τα πάντα.

Τώρα πια είναι εταιρείες franchise, πωλούν το άϋλο προϊόν τους διαδικτυακά με μηδέν κόστος, δεν κάνουν παραγωγές, αλλά παίρνουν έτοιμα με ελάχιστα χρήματα αυτά που βλέπουν ότι κάνουν γκελ σε διάφορες πλατφόρμες και πιστεύουν ότι όλα κυλούν μια χαρά.

Για να βγάλει δίσκο πχ ο Lil Nas θα τους πάρει το 1/1000 σε χρήματα από ότι πχ οι Eagles, αν όχι και λιγότερα, ξεφορτώθηκαν όλους τους παλιούς έτσι.

Βέβαια όλα αυτά είναι εικασίες, αλλά δεν είναι ανεξήγητο το ότι συγκροτήματα όπως οι Blossoms πηγαίνουν Νο 1 στην Αγγλία και δε έχουν ούτε ένα τοπ 40 και είναι συγκρότημα των τραγουδιών, δεν είναι οι Pink Floyd ή οι Jethro Tull.

Να δούμε τι θα κάνουν οι εταιρείες όταν θα εξαντληθεί ο κατάλογος, δηλαδή τον ρόλο που παίζουν σήμερα τα τραγούδια μέχρι το '80, θα τον παίξουν τα '90's και τα 00's, βέβαια πάλι κάτι θα βρουν, ίσως μια άλλη φόρμα, θα γυρίσει το cd, μάλλον θα πρέπει να τους βγάλουμε το καπέλο, είναι όπως η οικονομία, οι πολίτες σε μεγάλο ποσοστό περνάνε άσχημα και οι αριθμοί δείχνουν ανάκαμψη, κάπως έτσι θα βγει και η Ελλάδα από την κρίση, θα έχει 15.000.000 κατοίκους με εισόδημα πάνω από 600 ευρώ τον μήνα οι περισσότεροι από τους οποίους δεν θα δουλεύουν, τουλάχιστον δεν μας έχουν επιλέξει για τα πυρηνικά τους απόβλητα.

Κώστας Ζουγρής