Αρχίζοντας να γράφω αυτές τις γραμμές ακούω στο ραδιόφωνο το κλασικό πια Χριστουγεννιάτικο τραγούδι της Mariah Carey και νιώθω ένα κράμα ενθουσιασμού και θλίψης με ενδιάμεσα δεκάδες διαφορετικά συναισθήματα.
Αλήθεια άρχισαν να παίζουν Χριστουγεννιάτικα στο Ελληνικό ραδιόφωνο, δεν νομίζω. Θυμάμαι στην Αμερική ο στολισμός αρχίζει από τον Οκτώβριο, αλλά είπαμε εδώ δεν είναι Αμερική.
Για να επανέλθουμε στην αρχική έμπνευση, κάθε βράδυ κάνοντας τον απολογισμό της ημέρας με τον Πετρίδη νιώθουμε θλίψη για την αδιαφορία που υπάρχει πια για την μουσική και αυτό δυστυχώς ξεκινάει από την στάση της πολιτείας η οποία τουλάχιστον με την μουσική είναι εντελώς άσχετη.
Υπάρχουν άνθρωποι σε κάθε κυβέρνηση που είναι φανατικοί μουσικόφιλοι, αλλά ποιος θα τολμούσε να θέσει ένα μουσικό θέμα στο Ελληνικό υπουργικό συμβούλιο;
Στην Βρετανία, άκουσα στα βασικά δελτία ειδήσεων και ανάμεσα στις πρώτες ειδήσεις ότι η μουσική πέρυσι απέφερε στην χώρα 5 δις, εντυπωσιακά ήταν τα έσοδα και από τις συναυλίες που είχαν τεράστια αύξηση σε σχέση με το 2012.
Εδώ ο κόσμος ασχολείται με την μουσική μόνο για κουτσομπολιό. Χθες στο τρένο μιλούσε μία κοπελίτσα για το κέντρο που έπαιζε ο Ρουβάς με την Παπαρίζου και ήταν ενθουσιασμένη, δεν είπε κουβέντα για κανένα τραγούδι τους, αλλά τι φορούσαν, τις κινήσεις που έκαναν και το πώς ανταποκρίθηκε ο κόσμος.
Από τον χώρο του χιπ χοπ που κυριαρχεί εδώ και πολλά χρόνια, ποιον ξέρει ο κόσμος; τον Kanye West βέβαια και γιατί τον ξέρει; για τα στήθη και τον πισινό της Καρντάσιαν.
Είδα προχθές για λίγο στην τηλεόραση την σειρά με τα κοριτσάκια που διαγωνίζονται και δεν θα πω ότι ντράπηκα σαν πολίτης, αλλά γέλασα πικρόχολα που θα τις έβαζαν λέει να μαγειρέψουν φορώντας μόνο εσώρουχα, δεν ξέρω τι να πω, θα μπορούσαν να θέλουν να πάνε και οι κόρες μου και αυτά τα παιδιά έχουν γονείς που μπορεί να χαίρονται για την παρουσία τους εκεί, άλλωστε το μόντελινγκ δεν είναι κακό, η διαδρομή προς αυτό είναι μερικές φορές επικίνδυνη.
Δεν υπάρχει πια ενδιαφέρον για την μουσική, τουλάχιστον όπως το είχαμε συνηθίσει πριν από 15 χρόνια, με τον ερχομό της κρίσης, πέθανε θα λέγαμε και το μουσικό ενδιαφέρον. Προφανώς αφού έφυγαν 500000 νέοι που ήταν η αφρόκρεμα της χώρας και ξύπνιοι αφού μπορούν να διεκδικήσουν σημαντικές θέσεις στο εξωτερικό, ποιος θα μείνει να ενδιαφερθεί, οι υπόλοιποι θα ασχολήθηκαν με την πολιτική ή θα δουλεύουν 14 ώρες για να ζήσουν, που να μείνει καιρός για μουσική.
Η μουσική όμως ηρεμεί, σου χαρίζει ευεξία, σε κάνει χαρούμενο, σου γνωρίζει φίλους, σε φέρνει πιο κοντά στους συνομήλικους από το αντίθετο, αλλα΄και το ίδιο φύλλο, αλλά πάνω απ' όλα δεν σου στοιχίζει πια τίποτα, μόνο σου δίνει.
Μην την παραμελείς, κερδισμένος θα βγεις.
Κώστας Ζουγρής
