Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και ανταλλάξαμε όλοι το ίδιο βλέμμα. «Θα αστειεύται! Δεν γίνεται αυτό…τα καταφέραμε, φτάσαμε και…δεν»;
Ήταν όμως η ώρα που έκλειναν.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή ο νεαρός κλείδωνε την πόρτα συζητώντας με την φίλη του, που πιθανότατα και εκείνη δούλευε εκεί, για το πού θα πήγαιναν μετά. Ευγενικά μας λέει …λυπάται πολύ αλλά… μας δείχνει τα κλειδιά ή το ρολόι, ένα από τα δύο.
Το ίδιο είχε συμβεί και λίγα λεπτά νωρίτερα. Έκλειναν και στο Music Hall of Fame. Η Alabama μας υποδεχόταν με χαμόγελο αλλά και sorry but...Eίχαμε φτάσει αργά.
Δεν θα φτάναμε τόσο αργά.
Αλλά είχαν αλλάξει κάποια πράγματα στη διαδρομή. Το πιθανότερο ήταν να μην φτάναμε καν εκεί. Το χρωστάμε στα συνεργεία του Corinth, Mississippi – πήραμε την «50 -50» επιλογή με όλo το ρίσκο της, που μας γλίτωνε όμως από τρίωρο (στην καλύτερη περίπτωση) αναμονής για να αλλάξουμε αμάξι. Το είχα πάρει απόφαση, με λύπη μου, ότι θα μας έβγαζε τελείως από την μέση την Alabama ώστε να φτάσουμε κατευθείαν Tupeloπου έπαιζε σταθερά σαν προορισμός για την μέρα. ‘Ετσι είχαν τα πράγματα ως εκείνη την ώρα.’Ετσι είναι τα road trip .
Μέσα στο αμάξι τώρα_ και ακόμη στην Κόρινθο του Μισισίπι, από την θέση του συνοδηγού έρχεται το ευχάριστο νέο/ανατροπή (της ανατροπής).
Συνοδηγός προς οδηγό: Ξέρει πού πάμε τώρα; Της είπες ;
Οδηγός (προς εμένα, στο πίσω κάθισμα)…Που πάμε τώρα;
Tupelo, λέω, αφού δεν προλαβαίνουμε, πάμε κατευθείαν Τupelo.
Συνοδηγός (με μεγάλο χαμόγελο): Όχι! Πάμε Muscle Shoals! Muscle Shoals Studios.
Και να ‘μαστε! Sweet home Alabama. Αργά το απόγευμα και με τον ήλιο να πέφτει σχεδόν μπροστά μας χαμηλώνουμε ταχύτητα, κάνουμε στροφή (ναι, το περάσαμε, γυρίζουμε, έπρεπε να στρίψουμε δεξιά) στο μεγαλοπρεπές – μην φανταστείτε…. αλλά φαινόταν από μακριά_ Alabama Hall Of Fame.
Η φήμη του συγκεκριμένου hall δεν είχε φτάσει ως εμάς, είναι όμως κάτι (πολύ) να βλέπεις στη μέση του πουθενά, μέσα στους αγρούς και στα λιβάδια ένα ολόκληρο κτίριο αφιερωμένο στη Μουσική. Το είδαμε μόνο απ’ έξω. Γιατί και εκεί, όπως είπαμε, σχόλαγαν. Τα κορίτσια έμπαιναν στα αυτοκίνητά τους κρατώντας δυο κούτες (να’ ταν βινύλια;) και ευγενικά μας έδειξαν το δρόμο.
Πατήσαμε γλυκά το γκάζι.
Δεν σκεφτόμουν τίποτε. Ίσως μόνο τα «a» της Αlabama … ενώ το καλό πνεύμα και η google maps guru, μας έβαζαν στην λεωφόρο για τα Muscle Shoals. Δεν ήταν μακριά.
Σταματημένοι τώρα στο 3614 της Jackson Highway. Όπου παρακολουθούμε την ίδια διαδικασία: «κατεβάζουμε ρολά – πάει άλλη μια μέρα στη δουλειά – αύριο πάλι».
Η ευγένεια του Νότου σε έκδοση συμπάθειας και σχεδόν κατανόησης : – «Ελάτε αύριο, θα είμαστε ανοιχτά από το πρωί»…Αύριο θα είμασταν αλλού και θα ήταν γραφτό να μην δούμε ένα από τα πιο ιστορικά σημεία της μουσικής. Αν μη τι άλλο, αυτή τη φορά φτάσαμε στο κατώφλι του. Το βλέπαμε απ έξω, κάτι ήταν και αυτό.
Σκορπίσαμε γύρω, μελετούσαμε τα Muscle Shoals στούντιο εξωτερικά. Φωτογραφίζαμε.
Εμφανίστηκε – ολόγραμμα της φαντασίας – μπροστά μας η Cher μαζί με όλη την παρέα από το θρυλικό εξώφυλλο του δίσκου. Όλοι είμασταν εκεί και παίρναμε γεύση Muscle Shoals τοίχων, θαυμάζοντας παράλληλα τη φύση, τα δέντρα και τα φυτά της Jackson Highway και την πράσινη αυλή με το μεταλλικό τροχόσπιτο, τις εξοχικές καρέκλες και την ομπρέλα για τον ήλιο… Όλοι εκεί εκτός από έναν…
– Ελάτε! Μπαίνουμε!
Μυρίζομαι περιπέτεια και σπεύδω, αλλά πρόκειται για κάτι καλύτερο.
Το παιδί που δουλεύει στο στούντιο …λύγισε. Άκουσε την ιστορία μας, την τρέλα μας με την μουσική και δεν μπόρεσε να σηκώσει στους ώμους την αμαρτία και να σηκωθεί και να φύγει. Είπαμε: ένας από εμάς είχε μείνει εκεί. My Mike. Ο Μάικ έκανε πολύ καλή δουλειά. Kαι έτσι μπήκαμε μέσα. Από την πλαϊνή πόρτα.
Ήταν σα να είχαμε διακτινιστεί στην άλλη διάσταση _ όπου όλα έχουν νόημα και όλα τ’ άλλα όχι.
Που μπορεί να μην είναι τίποτε σπουδαίο για κάποιον άλλον, αλλά ήταν για μας πάνω από συγκινητικό. Ποιος να το΄λεγε! (έλεγα στον εαυτό μου) ότι βρίσκομαι μέσα στα Muscle Shoals Studios μαζί – με ποιον;– με τον Γιάννη Πετρίδη, αυτό το απόγευμα του Αυγούστου και περνάνε από το μυαλό μου άλλα απογεύματα 4 με 5 που ήμουν στο Παγκράτι ή στη Βουλιαγμένη, ή στην Κρήτη, ή στη Νάξο, και άκουγα Πετρίδη να μιλάει για εκείνο το άλμπουμ ή το άλλ …που είχε ηχογραφηθεί εκεί ακριβώς, στα πλήκτρα που ακουμπούσα τώρα το χέρι μου. Μαζί με τον Mike και τους καλούς μου φίλους σε ένα Alabama baby supersonic road trip. Καλό για την ψυχή μας.
Ο Γιάννης ρωτάει για εκείνο και το άλλο πολύ συγκεκριμένα και μουσικά και ο ξεναγός, που είναι cool, εντυπωσιάζεται και σκέφτεται (μπαίνω στο μυαλό του τώρα:) «θα έχω να λέω το βράδυ στην παρέα για τους Έλληνες που ήρθαν στο στούντιο και παραλίγο να τους αφήσω έξω και θα ήταν τόσο κρίμα …και ήξεραν κι ένα σωρό πράγματα).
Εκεί λοιπόν ήταν που άραζε ο Mick με τον Keith Richards και έγραφαν τραγούδια, που τραγουδούσε η Aretha, που ηχογραφούσαν ο Paul Simon, οι Lynyrd Skynard, o Dylan, η Cher, οι Black Keys…
Και σε αυτή την τουαλέτα που βλέπετε– έδειχνε ο ξεναγός- (η τουαλέτα, σε περίοπτη θέση, πόρτα ανοιχτή, φωτισμένη) άνθρωποι απ όλο τον κόσμο έρχονται στην Alabama για να δουν αυτή την συγκεκριμένη τουαλέτα – γιατί εκεί μέσα ήταν που έγραψε ο Keith Richards το Wild Horses.
To πιάνο, ο δερμάτινος καφέ καναπές (o Steve Tayler είχε πάρει έναν υπνάκο για ώρες) οι πολυθρόνες, τα μικρόφωνα, τα φώτα, οι τοίχοι με τις φωτογραφίες.
Για ποιο λόγο όμως; Τι έκανε όλους εκείνους τους φοβερούς τύπους να έρχονται από παντού-από το Λος Άντζελες, από τη Νέα Υόρκη – για να ηχογραφήσουν σε ένα μικρό στούντιο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη; Για τους sessions μουσικούς του! Και αυτή είναι η αληθινή ιστορία.
Τέσσερις μουσικοί που είχαν φύγει από τα γειτονικά Fame Studios (θα πάμε κι εκεί) ο Barry Becket,ο Roger Hawkins, ο Jimmy Jonson, ο David Hood, οι τέσσερις τους με το παρατσούκλι The Swampers ή γνωστοί απλά και σαν το Rhythm Session του Muscle Shoals – ήρθαν εκεί και έφτιαξαν το στούντιο. Τι ήταν εκεί παλιά ; Έφτιαχναν φέρετρα εκεί – Believe it!
Γρήγορα κυκλοφόρησε η φήμη για τη δουλειά των Swampers και άρχισαν να καταφθάνουν πολλοί εκλεκτοί ενδιαφερόμενοι. Για εκείνον τον southern soul, βαθύ, funky, υγρό, βρώμικο ήχο που έβγαινε μέσα από εκείνα τα στούντιο. Ηταν οι Swampers που έκαναν τη δουλειά και οι Lynyrd Skynyrd τους αναφέρουν με όνομα και διεύθυνση στους στίχους του Sweet Home Alabama.
Ωραία ιστορία. Και όλα αυτά τα δείχνει το ντοκιμαντέρ το Muscle Shoals , που τελικά ήταν κάτι περισσότερο από ένα καλό, μουσικό, ντοκιμαντέρ.
Ήταν η αφορμή να ξαναζωντανέψουν τα στούντιο, να τα μάθει πολύς κόσμος, να πέσει χρήμα και να πάρουν πάλι μπροστά. Όλοι μιλάνε για το ντοκιμαντέρ εκεί- για την πριν και την μετά το ντοκιμαντέρ εποχή.
Και άκου κι αυτό: πριν από λίγα χρόνια, σε ένα άλλο ταξίδι στο Νότο πετύχαμε αυτό το ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Και είπαμε – θα πάμε. Και παραλίγο να το χάναμε και πάλι.
Τώρα όμως μέσα στα στούντιο,πηγαίναμε κι ερχόμασταν σαν τα κουτάβια που τους είχαν βάλει φαγητό, μπροστά στα εξώφυλλα των δίσκων και τις κονσόλες, τις φωτογραφίες των Stones, του Dylan, του Rod Stewart, της Linda Ronstadt, του Bono, των Black Keys… Κανείς μας δεν βιαζόταν να φύγει.
Αφού τιμήσαμε και το gift shop και για να μην κάνουμε μεγαλύτερη κατάχρηση του χρόνου του ανθρώπου που όχι μόνο μας άφησε να μπούμε αλλά και μας ξενάγησε, φύγαμε.
Ρωτήσαμε και κάτι τελευταίο, να μας πει πού θα πρότεινε να πάμε για φαγητό. Ήταν ώρα. Μας είπε το καλύτερο μέρος που θα μπορούσες να φας the best bad food, εκεί που πήγαιναν όλοι. Το ξέρω τώρα ότι ήταν λάθος που δεν πήγαμε. Και φύγαμε. Αλλά ένα πράγμα που δεν ξεχάσω ποτέ από τα Muscle Shoal στούντιο έγινε αφού φύγαμε. Για την ακρίβεια, καθώς φεύγαμε.
Ενώ έχουμε μπει στο αμάξι και κάνουμε τη στροφή και βγαίνουμε στην Jackson…
…και δεξιά μας είναι τα Muscle Shoals, που σιγά σιγά πάμε ν αφήσουμε πίσω μας, μας φρενάρει ο Γιάννης με την πιο δυνατή φωνή του:
–Σταματήστε! Γιατί τρέχετε;!Σταματήστε να τα δούμε πάλι- έτσι…Είναι Ιστορία αυτή της μουσικής… Σημαίνει πάρα πολλά πράγματα..Είναι το τοπ του ταξιδιού μας.
Και ο Μάικ έστριψε σιγά-σιγά το τιμόνι δεξιά, κάναμε το γύρο στο εξοχικό σημείο που βρισκόμασταν και σταματήσαμε πάλι μπροστά στα Muscle Shoals. Σταματήσαμε. Μείναμε για λίγο. Μερικά ταξίδια είναι γεμάτα τοπ στιγμές.
Από το blog της Μαρία Μαρκουλή https://www.mariamarkouli.com/2019/09/muscle-shoals-here-we-are/
