Κληροδότημα η μητρική μας πολιτιστική ταυτότητα, μια ιστορία με τον Κώστα Γαβρά

Πέρσι το καλοκαίρι ο Κώστας Γαβράς επισκέφτηκε με όλη την οικογένειά του (παιδιά εγγόνια κλπ) την γενέτειρά του, όπου από εκεί τριγύρω κρατάει και η σκούφια μου.

Η πρώτη χαζή απορία μου ήταν τι ήρθε να κάνει σε ένα χωριό, μια περιοχή και γενικά μια χώρα που βασιλεύει η παρακμή.

Μετά σκέφτηκα όπα κάτι παραπάνω θα θέλει να δείξει να υποδείξει κάτι που με το φτωχό μου το μυαλό δεν μπορώ να καταλάβω με την πρώτη.

Έτσι άρχισα να εξετάζω τι συμβολική πράξη, μπορεί να είναι αυτή, γιατί μόνο τέτοια μπορούσε να είναι, μιας και δεν τους πήγε εκεί να μοιράσει χωράφια και σπίτια.

Ξεκίνησα με το τι ομοιότητες και διαφορές υπάρχουν και η πιο προφανής είναι ότι εγώ ζω στην Ελλάδα και εκείνος στη Γαλλία.

Εμείς οι Ελλαδίτες έχουμε κάποια μειονεκτήματα, όπως ότι σε κάποιο βαθμό μικρότερο ή μεγαλύτερο και άθελα μας έχουμε ενσωματώσει την αναξιοκρατία, τις παθογένειες και γενικά την τρέχουσα πραγματικότητα. Επίσης δεν υπάρχει αξιόλογη επαφή για τους περισσότερους από εμάς με την παγκόσμια πραγματικότητα πράγμα που οδηγεί σε παρερμηνείες και διαστρεβλώσεις σε θέματα που άπτονται παγκόσμιου ενδιαφέροντος όπως είναι πχ η μουσική και γενικά ο πολιτισμός.

Ταυτόχρονα αυτά τα μειονεκτήματα για τους Έλληνες του Εξωτερικού γίνονται πλεονεκτήματα γιατί προφανώς δεν ζουν στην Ελλάδα και στην πιο λογική εκδοχή συμβιούν, συναναστρέφονται με διάφορους πολιτισμούς και κουλτούρες οπότε υπάρχει η σύγκριση, ο αυτοπροσδιορισμός και τελικά η αποδοχή.

Ήρθε λοιπόν να τους ενισχύσει και εμπλουτίσει την (μητρική τους) πολιτιστική ταυτότητα με εικόνες αρώματα και παραστάσεις πράγματα που εμείς δεν τα εκτιμούμε αρκούντως λόγω της καθημερινής τριβής και εντέλει απαξίωσής τους.

Και αν δεν είναι ειδικός ο κύριος Γαβράς στο να φτιάχνει εικόνες.

Και εδώ μπαίνει το μεγάλο θέμα του καιρού μας Παγκοσμιοποίηση και ατομική ταυτότητα.

Ο Λιαντίνης μιλάει για πολλές ταυτότητες οι οποίες συναθροιζόμενες αποτελούν τελικά την συλλογική, εθνική και μητρική μας ταυτότητα. Η οποία ενισχύεται από τα βιώματα μας.

Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα βιώματα μολύνονται από διαστρεβλώσεις, προκαταλήψεις και στερεότυπα. Απεικονίζουν άραγε αυτό που είμαστε ή εντέλει απεικονίζουν αυτό που φανταζόμαστε και μας βολεύει?

Ας πιάσουμε το τελευταίο. Ο Χρόνης Μίσσιος έχει πει Είναι πολύ εύκολο, ξέρεις, και αφάνταστα ανακουφιστικό, να εκχωρείσαι, να απαλλάσσεσαι από πάσαν ατομικήν ευθύνην.

Η βόλεψη μάλλον δεν είναι αξιόπιστο κριτήριο αυτοπροσδιορισμού και συμπερασμάτων.

Η φαντασία? Δεν βοηθάει και αυτή, δεν κάνει για την περίπτωση μας.

Ανεξάρτητα αν αυτή η συλλογιστική μου είναι σωστή ή λάθος, αν διαφωνεί κάποιος ή συμφωνεί είναι ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολεί και με κάθε ευκαιρία που μας δίνουν επιφανείς Έλληνες του εξωτερικού να προβληματιζόμαστε με σκοπό μήπως και μ αυτόν τον τρόπο βγάλουμε σοφότερα συμπεράσματα

Είναι κάτι σαν τους διαιτητές που καλούμε το από εξωτερικό, μιας και εμείς μεταξύ μας δεν μας έχουμε εμπιστοσύνη.

Η σημερινή πραγματικότητα μας βρίσκει απροετοίμαστους στο παγκόσμιο χωριό και μοιάζουμε σαν τον κακοφώνιξ κρεμασμένοι και φιμωμένοι στο δένδρο έξω από την παρέα.

Σε μια παραλλαγή οι Αμερικάνοι λένε κοιτάτε τα άστρα και πατάτε στην γη

Κώστας Σιέρρος