Οι The West Coast Pop Art Experimental Band ήταν ένα γκρουπ που έπαιξαν μουσική μέχρι το 1970, έχοντας σχηματιστεί από το 1965. Το είδος της μουσικής που έπαιξαν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Avant-Garde Experimental Psychedelic Folkish Rock. Μπερδευτήκατε; Ένα αντιπροσωπευτικό West-Coast Psychedelia γκρουπ, που το μόνο ψεγάδι του ήταν οι προτιμήσεις του ιδρυτή του Bob Markley σε ανήλικα κορίτσια. Του Markley, ενός playboy που με χρήματα φέρεται να εξαγόρασε την συμμετοχή του στην μπάντα Laughing Wind, της οποίας και το όνομα άλλαξε. Ας περάσουμε όμως στην δουλειά που έκαναν.
Eighteen Is Over The Hill (1968)
ALBUM BY ALBUM
Volume One (Fifo M-101)1966
Εάν οι West Coast Pop Art Experimental Band δεν κυκλοφορούσαν άλλο δίσκο, το Volume One (που εμφανίστηκε στις αρχές του 1966, ένα χρόνο πριν το πρώτο τους LP στην Reprise), θα ήταν ακόμα ένα κλασικό μικρής εμβέλειας. Ακόμα, παρά το στάτους του ως ένας από τους σπανιότερους και πλέον συλλεκτικούς δίσκους, παραμένει μία εμβρυονική δουλειά. Η ορμή για πειραματισμό και το να παίρνουν ρίσκο είναι εμφανή μέσα από αυτόν, αλλά για το μεγαλύτερο μέρος η μουσικότητα είναι αδούλευτη και η παραγωγή lo-fi (Low Fidelity). Είναι καλύτερα να το δεί κανείς σαν ένα συναρπαστικό ντοκουμέντο της μετάβασης του γκρουπ από τα όνειρα της εφηβικής κρεβατοκάμαρας σε μία rock μπάντα που έχει πλέον ανοίξει τα φτερά της, όπως επίσης σαν ένα λεύκωμα από επιρροές που θα στιγμάτιζαν την μεταγενέστερη δουλειά τους. Για τους φαν του garage-rock υπάρχουν ωμές, εμπνευσμένες ερμηνείες του "Louie, Louie" και του "You Really Got Me" των the Kinks, ενώ η επιρροή από τον Dylan είναι έκδηλη με διασκευές όπως το "It's All Over Now, Baby Blue" (που ανοίγει με ένα κλέψιμο από το "For Your Love"), μία παραμόρφωση από το "She Belongs To Me" και μία ξεδιάντροπη απομίμηση στο "Insanity". Το τρακ που ξεχωρίζει ωστόσο είναι το "I Won't Hurt You" (ένα από τα δύο τραγούδια που θα ξαναηχογραφείτο για το ντεμπούτο τους στην μεγαλύτερη δισκογραφική). Είναι το "λουλούδιασμα" του γκρουπ όσον αφορά στο λυρικό βάθος, που θα τους συντηρούσε σε όλη τους την πορεία. Το ορίτζιναλ LP τυπώθηκε σε μικρές ποσότητες, μία (αλήθεια) ανεκτίμητη ποσότητα σε μία υποτυπώδη θήκη. Η επανέκδοση από την Sundazed προσθέτει έξτρα κομμάτια αν και όχι όλα της ίδιας περιόδου.
Part One (Reprise R / RS 6247) 2/67
Απόκοσμοι θρήνοι, απίστευτες φασαρίες από νότες και απαλά, όμορφα φωνητικά έκαναν αυτό το LP για πολλούς λάτρεις και όχι μόνο, το καλύτερο ορίτζιναλ LP που έχουν ακούσει. Το τεράστιο "I Won't Hurt You" είναι ένας κεραυνός ήσυχης ερμηνείας. Η απεραντοσύνη του ήχου που δημιουργήθηκε εδώ είναι σχεδόν συντριπτική. Ένας κριτικός περιγράφει τους West Coast Pop Art Experimental Band "σαν να δημιουργούν συνεχόμενους "wall of sound" ("wall of sound" : used to describe high volume, saturation, or distortion in music). Σίγουρα υπάρχουν περισσότερες διασκευές από τα ορίτζιναλ (6 έναντι 5) και ακόμα και μία τελευταία το "Will You Walk With Me?" είναι μία τεχνική κλεψιά του "Morning Dew" της Bonnie Dobson, αλλά η επιλογή και εκτέλεση του υλικού είναι εμπνευσμένη καθόλη την διάρκεια, με κάθετι δοσμένο με την αλάθητη σφραγίδα των WCPAEB. Το τραγούδι που ανοίγει "Shifting Sands" έχει μία υπνωτική μπασογραμμή και αντηχεί το
ταμπουρίνο, τονισμένο από στρατιωτικά τύμπανα, παθιασμένη κιθάρα και τα θρηνητικά φωνητικά του Shaun Harris να δημιουργούν ένα ψυχεδελικό αποτέλεσμα, αν και γράφτηκε από τον Baker Knight, (ο οποίος είχε επίσης γράψει για τον Ricky Nelson, και τον Elvis), σαν ερωτικό ταγούδι.
If You Want This Love (1967)
Το άλλο θέμα που έγραψε ο Knight είναι το "If You Want This Love". Το γκρουπ ωστόσο ήταν εξίσου προετοιμασμένο να πάρει από τους καλύτερους νέους τραγουδοποιούς της περιόδου: Το "Here's Where You Belong" του PF Sloan παρουσιάζει μία απλουστευμένη χορωδία για να δημιουργήσει ένα μεγαλοπρεπή ύμνο. Το "High Coin" του Van Dyke Parks γίνεται ένα ορχηστρικό country και πιό ιδιαίτερο από όλα το "Help I'm A Rock" του Frank Zappa, επιτυχημένα ενσωματώνει και το επόμενο στο Freak Out!, "It Can't Happen Here", σε ένα οικονομικό χρόνο 4.25', ενώ δεν χάνει σε τίποτα από την σουρεαλιστική τρέλα του ορίτζιναλ. Ωστόσο για όλα τα τραγούδια που δανείστηκαν, οι WCPAEB θα αποδεικνύονταν ισάξιοι των εμπνεύσεών τους. Το "Transparent Day" είναι ένα συναρπαστικό pop τραγούδι (που ίσως αν ήταν το βασικό τρακ θα είχε εξυπηρετήσει καλύτερα το γκρουπ), ενώ το "1906" συσχετίζει την εμπειρία ενός σκύλου κατά τον μεγάλο σεισμό του Σαν Φραντζίσκο, πάνω από μία φρενήρη έφοδο fuzz κιθάρας. Δύο κομμάτια, πάνω απ'όλα, επιδεικνύουν τις διαφορετικές δυνάμεις στην δουλειά που γίνεται μέσα στη μπάντα. Για το μεγαλύτερο μέρος του το "Leiyla" θυμίζει τον ρυθμό των Yardbirds στο "You Can't Judge A Book By Looking At the Cover" του Willie Dixon-πριν την απροσδόκητη εισβολή από μία καντάτα του Μπαχ παιγμένη με ακουστική κιθάρα. Mετά υπάρχει το "I Won't Hurt You", ένα αραχνούφαντο θέμα που φέρνει στο μυαλό εφηβική λαχτάρα προωθούμενο από μία φανταχτερή μελωδία.
I Won't Hurt You (1967)
Ήταν κάποια από αυτά τα τραγούδια αποτέλεσμα χρήσης ναρκωτικών; Ήταν σκηνοθετημένα περισσότερο από ψυχεδελικά; Ήταν cool? Ποιός νοιάζεται; Είναι ευφυές άλμπουμ και πρόλαβε το ντεμπούτο των the Velvet Underground κατά ένα μήνα.
Volume Two (Reprise R / RS 6270) 11/67
Οι WCPAEB έχουν περιγραφεί (από κάποιους που ξέρουν περισσότερα), ως η επιτομή ενός "συνηθισμένου ψυχεδελικού γκρουπ". Ωραία, αν η σκέψη σας ως προς το "συνηθισμένο" είναι ένας 30άρης και βάλε, που απέχει από το ποτό με ένα άρρωστο ενδιαφέρον στα κορίτσια στην εφηβεία, μουγκρίζοντας ανισόρροπη ποίηση από έναν τηλεβόα, ενώ οι νεώτεροί του bandmates δίνουν acid κιθαρογραμμές πάνω από Λατινική λειτουργία (και αυτό είναι το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο), τότε μην ψάχνετε πιό πολύ. Εδώ είστε!
In the Arena (1968)
Η δήλωση στο οπισθόφυλλο του δίσκου που αναγράφει ΄Breaking Through΄ περήφανα δηλώνει ότι "κάθε τραγούδι σε αυτό το άλμπουμ έχει γραφτεί, έχει γίνει σύνθεση, έχει τραγουδιστεί και παιχτεί από το γκρουπ"-που μοιάζει σαν μίζερος κομπασμός μέχρι να αναλογιστεί κανείς ότι εκείνο τον καιρό κανείς δεν ήθελε να κατηγορηθεί ότι είναι σαν τους the Monkees (συμπεριλαμβανομένων των the Monkees). Η αναζήτηση για αυθεντική rock μουσική ήταν ενεργή και ένας σίγουρος Robert Markley την ενίσχυσε συνοδευόμενος (με ποικίλους βαθμούς ενθουσιασμού και κατανόησης) από τους υπόλοιπους στο γκρουπ. Όπως πολλά δεύτερα άλμπουμ το Volume Two είναι και λιγότερο πειθαρχημένο και περισσότερο ολοκληρωμένο τεχνικά από το προκάτοχο άλμπουμ. Η πρώτη πλευρά έχει τα δυνατότερα θέματα προσφέροντας ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι μέσα από αποκαλυπτικά οράματα ("In the Arena", "Suppose They Give A War and No One Comes") και ονειρικά ερωτικά / εξωτικά ("Buddha", "Smell of Incense"), πριν έρθει η σύγκρουση μέσα στην θυελώδη παραμόρφωση και στο κλείσιμο με κλασική κιθάρα στο "Overture". Η δεύτερη πλευρά είναι περισσότερο ανάμικτη. Το "Unfree Child" έχει μία ενδιαφέρουσα εισαγωγή με επιβραδυνόμενα ντραμς, αλλά υπόσχεται περισσότερα από αυτά που παραδίδει (εκτός αν πιαστούν οι διαθέσεις του Markley για τα νεαρά κορίτσια στην εφηβεία). Το "Carte Blanche" (αφιερωμένο στην αδελφή του παππού της Paris Hilton) είναι ένα κομμάτι με βιρτουόζικη κιθάρα. Το "Delicate Fawn" δείχνει το γκρουπ σέ πιό εύθραστες στιγμές και το τραγούδι που κλείνει "Tracy Had a Hard Day Sunday"-αφιερωμένο σε ένα κορίτσι που κρύβει την χρήση ναρκωτικών που έκανε το Σαββατοκύριακο από τους γονείς της, αλλά ακόμα είναι φρικαρισμένη την Δευτέρα-είναι ένα jazz χροιάς αριστούργημα (διασκευασμένο και από τους The Clientele). Πολύς σεβασμός οφείλει να αποδοθεί στον Joe Sidore (ένα βετεράνο μηχανικό/παραγωγό από το Pushin' Too Hard των The Seeds και το Psychotic Reaction των The Count V's) για την σταθερή του προσέγγιση στις ανορθόδοξες ιδέες του γκρουπ. Όταν ο Markley (έχοντας ήδη τραγουδήσει μέσα από ένα μεγάφωνο) πρότεινε να χρησιμοποιήσουν ένα koto (Ιαπωνικό έγχορδο), μία ήσυχη Γιαπωνέζα προσκλήθηκε στο στούντιο για να δώσει την καθοριστική πινελιά στο "Smell of Incense", το οποίο με την κυματιστή μελωδία, το ρέοντα ντραμς, την επική fuzz κιθάρα και τους μεθυστικούς στίχους, φαντάζει ως ένα ανώτατο παράδειγμα ψυχεδελικής rock (ή pop).
Smell of Incense (1968)
Το "Suppose They Give a War" είναι ένα άλλο καταπληκτικό επίτευγμα. Παρά τον εξωφρενικό ισχυρισμό στους στίχους που αρχίζει "This is an African tribal chant that we wrote...", το τραγούδι που δένεται με την ευφυή slow-funk μπασογραμμή του Shaun Harris (τόσο πιασάρικη που είναι να απορείς πώς ποτέ δεν αντιγράφηκε), εκπληρώνει την υπόσχεσή του με μία στρατιά κακόφωνων κρουστών, διάφορα τσιριχτά, ανατολίτικης χροιάς ηλεκτρική κιθάρα και φράσεις από έναν εμβληματικό λόγο του Franklin D. Roosevelt ("I have seen war...") που ο Markley αποδίδει με όλη την δραματική αλαζονεία πριν το κομμάτι σβήσει μέσα στα κλάματα ενός νεογέννητου.
Suppose They Give A War and No One Comes (1968)
Αναμφισβήτητα όπως υποστηρίζουν αυτοί που...ξέρουν πρόκειται για "συνηθισμένη ψυχεδελική μουσική".
Vol.III-A Child's Guide To Good & Evil (Reprise R / RS 6298) 5/68
Αν υπήρχε ποτέ η πιθανότητα (λέμε τώρα) να περάσετε από ένα σκονισμένο ράφι με δίσκους και να βρείτε αυτόν τον δίσκο...κλέψτε τον, σαν να πρόκειται για κερδοφόρο λαχείο και αρχίστε να τρέχετε. Με τόνους όπως το "Eighteen Is Over the Hill", το "Our Drummer Always Plays In the Nude" και το "A Child of a Few Hours Is Burning to Death" πώς θα μπορούσες να έχεις κάνει λάθος; Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό πηγαίνετε στο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο και λέγεται "Anniversary of World War III". Δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα λεπτό...σιωπής. Αυτές είναι οι ρίζες του "I'm a runaway son of the nuclear A-bomb" του Iggy και αυτό είναι το σημαντικό. Για κάθε φαν της ψυχεδελικής μουσικής αυτό το άλμπουμ θέτει ένα ενδιαφέρον ερώτημα: ΄είναι αλήθεια πιθανόν μία δουλειά τέτοιας τρελής ομορφιάς να έχει εμφανιστεί κάτω από την επίβλεψη ενός τόσο προβληματικού χαρακτήρα όπως ο Bob Markley;".
Watch Yourself (1968)
Παρά τις αποφασιστικές προσπάθειες κάποιων (κυρίως των άλλων μελών) να τον δυσφημίσουν, υπήρξε αναμφίβολα κάτι που είχε να κάνει με τον Markley. Σπανίως έχει ένας τίτλος άλμπουμ και εξώφυλλο (από τον Jon Van Hamersveld, που σχεδίασε επίσης τα εξώφυλλα των Crown of Creation, Magical Mystery Tour και Exile On Main Street) συμπεριλάβει τόσο τέλεια τα τραγούδια μέσα- μία μίξη αθωότητας και κακίας. Για παράδειγμα το "A Child of a Few Hours Is Burning to Death" θα μπορούσε να αξιολογηθεί μόνο με την δυναμική του τίτλου του σαν το πιό ευδιάκριτο αντιπολεμικό τραγούδι που έχει ηχογραφηθεί ποτέ-ένα συμπέρασμα που σίγουρα επιβεβαιώνεται από τους στίχους για τις ναπάλμ "good for women and children" και την εκρηκτική χορωδία, όπου ο Μarkley απαγγέλει χαρούμενα "We should have called Suzie and Bobby, they like to watch fires!". Χωρίς αμφιβολία αυτός ήταν ένας παράγοντας (μαζί με το θαυμάσιο riff του Ron Morgan), που έπεισε τους Dead Weather του Jack White να κυκλοφορήσουν την δική τους πιστή διασκευή το 2008.
A Child of A Few Hours Is Burning to Death (1968)
Η αποθέωση συμβαίνει κατά την διάρκεια του "As the World Rises & Falls", μία ποιητική αφήγηση που εξελίσσεται σε ένα τσακωμό ανάμεσα σε δύο παιδιά σε μία παραλία, μέσα από μία προειδοποίηση ενάντια στην αποπλάνηση από ενήλικο. ('You have a woman's shape, thunderbolts at your fingertips...'). Ενώ ο Morgan μία φορά ακόμη ωθεί το τραγούδι με το απίστευτο ακουστικό μοτίβο του, ο Shaun Harris τραγουδάει τους στίχους του Markley σαν να του έχουν βάλει πιστόλι στον κρόταφο. Δεν θα ήταν εύκολο να βρίσκεσαι σε μία μπάντα με τον Markley, αλλά σίγουρα θα προκαλούσε τρομερά αποτελέσματα.
As the World Rises & Falls (1968)
Παρεμπιπτόντως η θεωρία ότι οι Γερμανικές κόπιες έχουν την κανονική σειρά στα κομμάτια είναι ενδιαφέρουσα. Αλλά η αλήθεια είναι μάλλον πιό πεζή. Το πιό πιθανό σενάριο είναι ότι οι Αμερικανικές αλλάχτηκαν την τελευταία στιγμή (όπως μερικές κόπιες από το LP των Gandalf επίσης παίζουν σε λάθος σειρά τα κομμάτια) και η Reprise δεν ήταν προετοιμασμένη να επανατυπώσει τα εξώφυλλα. Στο μεταξύ οι Γερμανοί με Τευτονική νοοτροπία, απλά κανόνισαν εκ νέου την τύπωση να ταιριάζει, σβήνοντας το σιωπηλό "The Anniversary of World War III" (που επίσης εξαφανίστηκε και από το εξώφυλλο) στην πορεία.
Where's My Daddy? (Amos AAS 7004) 7/69
Σχεδόν ο καθένας μοιάζει να συμφωνεί ότι αυτό το LP είναι απογοήτευση μετά το A Child's Guide, αλλά οι γνώμες παραμένουν διχασμένες ως προς το πόσο. Προσωπικά αν και λάτρης της συχνά απαιτητικής (με την έννοια της δύσκολης) μουσικής τους, αλλά και των ιδεών τους, βρίσκω πολύ από αυτό το άλμπουμ αδέξιο. Το εξώφυλλο δύσκολα βοηθάει. Για γκρουπ που πάντοτε πανηγύριζε με ανησυχητικές εικόνες (που το λιγότερο είχαν ένα αέρα μυστηρίου) η φωτογραφία ενός όμορφου, ξυπόλητου ορφανού να κρατάει μία κούκλα και να κάθεται δίπλα από ένα τσακισμένο κουτί μπύρας-ιδιαίτερα όταν συνδεθεί με τον τίτλο του άλμπουμ, πρέπει να φέρνει διάφορους συνειρμούς. Φεύγοντας από τις πρώτες εντυπώσεις, ο δίσκος ακούγεται σε μεγάλο μέρος σαν να μην έχουν κάνει πρόβες, με όχι καλή παραγωγή και έλλειψη ζεστασιάς, αλλά και ρηχός σε σχέση με τους προκατόχους του.
My Dog Back Home (1969)
Υπάρχουν ελαφρυντικά ωστόσο: τα γενναία σόλο του Ron Morgan, (τελευταία του δουλειά στη μπάντα), μία ακόμα δυναμική μπασογραμμή του Shaun Harris στο "Give Me Your Lovething" (που θυμίζει από το Volume Two το "Suppose They Give A War and No One Comes") και ονειρικά φωνητικά στο "My Dog Back Home". Το "Free As A Bird" (τελευταίο single του γκρουπ) και το "Inside / Outside" περιέχουν και εκθέτουν τις θαυμαστές αρμονίες του γκρουπ, αν και αργότερα θα ακούγονταν ακόμα καλύτερα όταν ξανα-ηχογραφήθηκαν για το κύκνειο άσμα τους, το σόλο LP του Markley A Group.
Inside / Outside (1969)
Αλλού οι στίχοι είναι συχνά παράξενοι, αλλά έχουν έλλειψη αξιόλογου μουσικού πλαισίου, έτσι στα αυτιά μου τουλάχιστον τείνουν να είναι flat.
MARKLEY A Group (Forward ST-F 1007, with insert) 10/69
Το σόλο άλμπουμ του Bob Markley είναι μία περίεργη υπόθεση. Το τελευταίο LP των West Coast Pop Art Experimental Band σε όλα εκτός του ονόματος, ήταν επίσης το πρώτο τους μετά το ντεμπούτο τους στη Reprise, που παρουσίαζε το ορίτζιναλ lineup του γκρουπ συμπεριλαμβανομένων των τεραστίων ταλέντων του Michael Lloyd. Οι γνώμες φαίνεται να διχάζονται στο αν αυτό αποτέλεσε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μετά το απογοητευτικό Where's My Daddy? (σίγουρα έχει λίγα από το μυστικιστικό βάθος του τελευταίου LP στη Reprise) ή μία επιστροφή στις απλούστερες μελωδικές δυναμικές της πρώιμης δουλειάς τους.
Little Ruby Rain (1969)
Με τυπική αδυναμία να αντιληφθώ, η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Το εξώφυλλο είναι ιδιαίτερα αδιάφορο, θυμίζοντας ένα από εκείνα τα ευκολοάκουστα compilation που γεμίζουν τα ράφια, ενώ το οπισθόφυλλο αποκαλύπτει τέσσερα πορτρέτα που δείχνουν το γκρουπ σοβαρό, να βαριέται, χαμένο ή (στην περίπτωση του Markley) απλά creepy. Ο δίσκος απέχει μακράν από την τελειότητα, αλλά για εμένα τα highlights (που πέφτουν κυρίως στην πρώτη πλευρά) κυμαίνονται ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές των WCPAEB, με πιασάρικα riff και έξοχες μελωδίες που σφραγίζουν αποπροσανατολισμένους στίχους και πικρές αλήθειες. (Ένα παράλληλο LP πρέπει να ήταν το Loaded, κύκνειο άσμα των Velvet Underground, που παρουσίαζε διάφορες "ηλιόλουστες" συνθέσεις, που συχνά μοιάζουν χιλιοακουσμένες σε αυτούς που λατρεύουν την πιό αφιλόξενη, πιό πειραματική πρώιμη δουλειά τους).
Sarah the Sad Spirit (1969)
Το τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο "Booker T & His Electric Shock" δίνει τον τόνο. Ένα φαινομενικά ανευλαβές θέμα που τα βάζει με το σύστημα πνευματικής υγείας, βασίζεται στην πραγματικότητα στις βασανιστικές εμπειρίες του Dan Harris κατά την περίοδο που ήταν σε ίδρυμα για μανιοκατάθλιψη. Ομοίως το "Roger The Rocket Ship" έχει ένα κομψό μέτρο και σκόπιμα χαζή χορωδία ("I'm Rocket the Roger Ship") που δανείζει ένα επιπόλαιο αέρα στους στίχους που είναι στ'αλήθεια μία λιτανεία παράνοιας. Υπάρχουν επίσης στιγμές μεγαλειώδους ομορφιάς: η μπαλάντα "Little Ruby Rain" με αυτοπεποίθηση τραγουδισμένη από τον Lloyd, πάνω από τις μεγαλοπρεπείς συνθέσεις των εγχόρδων είναι μία τρυφερή περισυλλογή για την χαμένη αθωότητα και στέκεται μαζί με το "As the World Rises and Falls" ως οι πιό ποιητικοί στίχοι του Markley. Δυστυχώς μετά το "Sarah the Sad Spirit" μεγάλο μέρος από τη δεύτερη πλευρά έχει έλλειψη λυρικού βάθους ή μουσικού περιεχομένου και ΄σώζεται΄ μόνο από το αρμονικό "Inside / Outside", ένα κατώτερο αυτού που είχε εμφανιστεί στο Where's My Daddy?.
Ενώ τα άλλα μέλη της μπάντας θα συνέχιζαν να κυκλοφορούν δίσκους με διάφορετικούς βαθμούς επιτυχίας ο καθείς, αυτή ήταν η τελευταία εμφάνιση του Markley σε δίσκο, πριν ένα τραγικό κατήφορο που ακόμα και τα πιό δυσοίωνα τραγούδια του δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
