Ένας χρόνος πέρασε και δεν είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν να αλλάξει κάτι σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Η αδιαφορία σε κάθε μορφή της κοινωνικής μας ζωής είναι φανερή με όποιον και να μιλήσεις.
Η ελπίδα είναι πια μια άγνωστη λέξη για τον Έλληνα, ξεκίνησε σαν σύνθημα ενός κόμματος, αλλά τώρα πια δύσκολα θα βρεις οπαδούς της, ακόμα και οι Έλληνες που πήγαν στο εξωτερικό, δεν ελπίζουν να γυρίσουν.
Παλιά πήγαινες στο εξωτερικό, μάζευες χρήματα, ερχόσουν στην πατρίδα και ζούσες άνετα, τώρα όπως ακούω γύρω μου, όσοι επέστρεψαν πριν ή στην αρχή της κρίσης, σχεδόν καταστράφηκαν γιατί όπου και να επένδυσαν έχασαν τα χρήματα τους, αν δε τα είχαν στην τράπεζα, απλά δεν μπορούσαν να τα πάρουν.
Όλοι δε έχουν προσαρμοσθεί στην νέα πραγματικότητα και δεν θυμούνται πια πως ζούσαν πριν. Η συνήθεια δεν σκοτώνει μόνο τον έρωτα, σκοτώνει τα πάντα.
Η μουσική πια, έχουμε την εντύπωση ότι σε μεγάλο ποσοστό αφορά Έλληνες του εξωτερικού και Έλληνες που ζουν εκτός Αττικής.
Οι Αθηναίοι μοιάζουν να έχουν κλειδώσει την αγάπη τους γι' αυτή σε ένα ντουλάπι.
Καλή μνήμη, ενδιαφέρον για τα κοινά και ελπίδα για το αύριο
Κώστας Ζουγρής
