Από τον Γιάννη Πετρίδη
Ανήκω στην τυχερή γενιά που μεγάλωσε με σπουδαίο μουσικό τύπο από την δεκαετία του '60 και μετά.
Αυτή η μανία μου να αγοράζω όλα εκείνα τα περιοδικά είχε την ευτυχή κατάληξη να συμβάλλω και εγώ σ' αυτό το χώρο στην Ελλάδα με το Ποπ & Ροκ.
Ευτυχώς που το αποχαιρέτισα έγκαιρα γιατί αν συνεχιζόταν μέχρι τις μέρες μας θα ήμουν σε αδιέξοδο.
Δεν είμαι αντίθετος με τα διάφορα μουσικά κινήματα, που το ένα αντικαθιστά το άλλο με την πάροδο των χρόνων, αλλά παρακολουθώντας τα εξώφυλλα του Rolling Stone τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι σε πανικό.
Το Rolling Stone ήταν το μεγαλύτερο μουσικό περιοδικό της Αμερικής, από το πρώτο τεύχος με εξώφυλλο τον Lennon και για τουλάχιστον 40 χρόνια στάθηκε δίπλα στην καλή μουσική με αρθρογράφους που έχουν αφήσει εποχή στον τύπο.
Τα εξώφυλλα του και καταπληκτική σελιδοποίηση, επίσης ήταν πρωτοποριακά.
Οι ειδικές εκδόσεις του, πέρα κάθε προσδοκίας.
Στα σπουδαία πρώτα χρόνια του, παρ' όλο που οι μαύροι καλλιτέχνες ήταν στο υψηλότερο επίπεδο προσφοράς, ελάχιστοι μπήκαν εξώφυλλο γιατί δυστυχώς γι' αυτούς το περιοδικό, και καλά έκανε προέβαλε περισσότερο το ροκ που ήταν και η βασική μουσική που οδήγησε στην δημιουργία του, βοηθώντας πολλούς εμβληματικούς καλλιτέχνες να καθιερωθούν.
Τους καταλαβαίνω απόλυτα εκεί στο Rolling Stone για την σημερινή κατάσταση, πού είναι εδώ και χρόνια τα σπουδαία νέα ονόματα στον χώρο του ροκ για να τα προβάλλει και να τα προωθήσει.
Κάποιοι λίγοι από τους καινούργιους που πράγματι είναι ταλαντούχοι δεν μπορούν να διεισδύουν στο κοινό. Τα 3 πρώτα άλμπουμ του Α' εξαμήνου 2018 είναι, 1 The Greatest Showman-soundtrack, το μόνο άλμπουμ που πούλησε 1 εκατομμύριο στις ΗΠΑ, όταν πριν από 10 χρόνια στην ίδια περίοδο, υπήρχαν τουλάχιστον περισσότερα από 5 με το ίδιο νούμερο, και δεν αγγίζουμε καν την περίοδο 1964-2000 που δεκάδες άλμπουμ έφταναν αυτό το νούμερο.
Δεύτερος με το αστείο για άλλες εποχές νούμερο, 380.000 ο Justin Timberlake και τρίτος ο Jason Aldean με 250.000.
Αυτά τα νούμερα αποδεικνύουν ότι είναι αέρας κοπανιστός τα δεκάδες νούμερα 1 αυτής της εποχής χάρις στα streaming.
Παρεμπιπτόντως οι εταιρείες κερδίζουν πολύ περισσότερα τώρα, από ποτέ, έχοντας μειώσει το προσωπικό τους καθώς η προώθηση είναι πιο εύκολη τώρα στο διαδίκτυο.
Επίσης οι καλλιτέχνες ισορρόπησαν τα έσοδα τους με τα πανάκριβα εισιτήρια των συναυλιών τους που στην Αμερική και άλλες χώρες φτάνουν σε απίστευτα ύψη.
Μία τέτοια γεύση παίρνουμε κι εμείς αυτό το καλοκαίρι από κάποια ονόματα πρώτης κατηγορίας που έρχονται στην Αθήνα, όπως Arctic Monkeys που πολλοί με πλησιάζουν και μου λένε ότι είναι αδύνατον να πληρώσουν τόσο ακριβό εισιτήριο, αλλά και Sting που το εισιτήριο έχει φτάσει στα 300-500 ευρώ σε πλειοδοσία στο διαδίκτυο, ίσως και παραπάνω, αλλά θα πάνε οι φραγκάτοι της Μυκόνου, που έχουν να τα δώσουν.
Βέβαια αυτά τα ακριβά εισιτήρια τα καθορίζει κυρίως το managment των καλλιτεχνών με τις απαιτήσεις του.
Επιστρέφουμε στο Rolling Stone
Το περιοδικό μη θέλοντας να ακολουθήσει την τακτική των Βρετανικών Uncut και Mojo που τα εξώφυλλα τους κατά 95% βασίζονται στους ιστορικούς παλιούς καλλιτέχνες του ροκ, προτίμησε να προσαρμοσθεί στην Αμερικάνικη αγορά βάζοντας στο τον τελευταίο χρόνο στο εξώφυλλο του, τεύχος παρά τεύχος, σύγχρονους καλλιτέχνες του Χιπ χοπ.
Αυτό είναι το τελευταίο του εξώφυλλο την άλλη εβδομάδα με την Cardi B.
Δεκάδες μαύρες τραγουδίστριες, απείρως σημαντικότερες της Cardi B δεν έχουν μπει ποτέ στο εξώφυλλο του Rolling Stone.
ΥΓ. Ο ιδρυτής και εκδότης Jack Warner πούλησε τα δικαιώματα του σε άλλο εκδοτικό οίκο.
