της Μαρίνας Παπαγεωργίου
Αν το καλοσκεφτείς, οι κασέτες με τις μαγνητοταινίες είχαν έρθει για να μας βασανίσουν. Ή, για να το πω πιο σωστά, για να μας δοκιμάσουν. Ή, ακόμη πιο σωστά, για να διαπιστωθεί αν «μασάμε» (κρατήστε αυτό το ρήμα, θα χρειαστεί στη συνέχεια).
Ήταν μια μουσική περιπέτεια οι κασέτες. Αυτό φαντάζομαι το παραδέχεται ακόμα κι ένας αμετανόητος vintage τύπος, ακόμα κι ένας μέγας παρελθοντολόγος, αν θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Και ας είναι τώρα η μαγνητοταινία συλλεκτικό κομμάτι με αξία για τον λάτρη, το συλλέκτη, το νοσταλγό – η κασέτα ήταν η Οδύσσεια του μουσικόφιλου.
Τα μαγνητόφωνα με τις μπομπίνες και τα βάσανά τους δεν τα θυμάμαι. Έχω μόνο αποσπασματικές εικόνες από κάποιους μερακλήδες. Αυτά ανήκουν στην προϊστορία και δεν είμαι κατάλληλη να την αφηγηθώ. Είχα μόνο δύο προϊστορικά 8-tracks, για τα οποία όμως ήμουν πολύ υπερήφανη. Ήταν το Wish You Were Here και μια συλλογή με χορευτικά των 70s με τίτλο “Go-Go Dancing” - περιείχε το “In the Summertime” και το “Young, Gifted and Black”. Αυτό όμως που έζησα σε όλη του τη δόξα, ήταν το μπουμ της κασέτας 10Χ7, με τα εξώφυλλα μινιατούρες των LP, και της άλλης, της άγραφης κασέτας με την ετικέτα που σε περίμενε να την «βαφτίσεις».
Μου λείπουν πολύ οι κασέτες που έχασα με τα χρόνια. Εκείνες με τα μικρούλια εξώφυλλα των άλμπουμ του Ντίλαν, της Τζάνις, της Τζόαν Μπαέζ, των Σάιμον & Γκαρφάνκελ, το “Beatles for Sale” -από όπου κόπιαρα με μολύβι το πορτραίτο του Τζον και έχει επιβιώσει σε κάδρο… Όλα αυτά τα είχα κασέτες που χάθηκαν μεταξύ σπιτιών και μεταφοράς κουτιών.
Μα πιο πολύ, μου λείπουν οι χαρισμένες κασέτες, όσες μου έγραψαν φίλοι, φίλες, συμμαθητές, με ροκ και ποπ και ντίσκο. Θυμάμαι το Bohemian Rhapsody, γραμμένο από φίλη μου, που το προλόγιζε κιόλας. Η κασέτα αυτή είχε και Ian Dury και Σαββόπουλο, το Λαύριο. Και κυρίως εκείνη που είχα παραγγείλει να μου γράψουν, με την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη την ημέρα που πέθανε ο Τζον. Ξεκινούσε με το Jealous Guy. Ήταν μια διάφανη, γαλάζια TDK. Και ακόμη, δυο κασέτες που έγραφα μανιωδώς ένα καλοκαίρι από το αμερικάνικο ραδιόφωνο φιλοξενούμενη σε συγγενείς στο Νιου Τζέρσι - ένας σταθμός έπαιζε κυρίως ουέστερν και είχα «κολλήσει» να ηχογραφώ. Άλλη θρυλική ηχογράφηση ήταν του βινυλίου Abba Greatest Hits (εκείνου που ήταν στο εξώφυλλο καθισμένοι ανά ζεύγος σε παγκάκι). Ηχογραφούσα το δίσκο -νομίζω χωρίς ιδιαίτερο λόγο- κρατώντας κοντά στο ηχείο του πικ-απ το μικροφωνάκι του κασετοφώνου (μεγαλείο αυτό το μικροφωνάκι!).
Ωραία ήταν αυτά -και τραυματική η απώλεια- αλλά και τι μαρτύριο! Πώς να πας από το ένα τραγούδι στο άλλο, είτε στο σπίτι, είτε στο αυτοκίνητο! Νομίζω οι κασέτες ήταν ο λόγος που αυτοδιοριστήκαμε συνοδηγοί του μπαμπά μας στα ταξίδια, για να ρυθμίζουμε τη σειρά των τραγουδιών – και κυρίως για να παίζουμε το ίδιο τραγούδι, ξανά και ξανά. Το rewind και το fast forward ήταν ένα αγωνιώδες βασανιστήριο. Το fast forward σαν οδοστρωτήρας και το rewind σε τρελή πορεία όπισθεν, περνούσαν πάνω από «το σώμα» δύο-τριών τραγουδιών -με κίνδυνο να τα ισοπεδώσουν- προκειμένου να φτάσουν στο επιθυμητό χιτ. Η κόλαση ήταν φυσικά το Μάσημα. Το ποντικίσιο σκούξιμο της ταινίας που μασιόταν «σκοτώνοντας» το αγαπημένο σου, πολυπαιγμένο τραγούδι, ήταν μια φρικιαστική στιγμή, με επιφωνήματα να συνοδεύουν το δρόμο χωρίς επιστροφή που είχε πάρει το τραγούδι και ο Τζο Ντασέν ακουγόταν σαν τον Μίκυ Μάους.
Όλα αυτά αποδείχτηκε πως ήταν μια προσωρινή δοκιμασία. Μια γλυκιά ταλαιπωρία που έμελλε να σε ανταμείψει καθώς άλλαζες πίστα και εισερχόσουν στη «νέα εποχή», που «δεν μασούσε». Οι κασέτες έγιναν παρελθόν, όχι πια «τραγανισμένες» ταινίες, «όχι πια δάκρυα» (vintage διαφήμιση σαμπουάν). Πάντως, το 8-tracks μου Wish You Were Here που υπάρχει ακόμα, νομίζω πως τιμητικά θα το κλείσω σε θυρίδα.
