Σαν τάσεις φυγής που εμφανίζονται καθώς μεγαλώνουμε, σαν να αποκτάμε την ανάγκη να προστατευτούμε από όσα μπορεί να μας πληγώσουν. Δεν μπορούμε πια να προσπαθούμε όπως παλιά, δεν μπορούμε πια να αναλωνόμαστε σε σχέσεις που δε φαίνεται να μας γεμίζουν, δεν έχουμε την αντοχή να ελπίζουμε πως θ´ αλλάξουμε όσα ποτέ δεν κατάφερε κανείς ν´ αλλάξει. Κι έτσι φεύγουμε -καιρός ήταν να συμφιλιωθούμε με τη φυγή.
Πάντα ζήλευα όσους εύκολα άλλαζαν τα δεδομένα στη ζωή τους και δεν κοίταζαν πίσω τους. Αυτούς που αποφάσιζαν με τη λογική, αυτούς που κι αν αγαπούσαν, όταν το μυαλό τους έλεγε πως πρέπει να βάλουν τελεία, τη βάζανε. Και δεν είχαν δεύτερες σκέψεις, δε χωρούσαν αμφιβολίες -έτσι έπρεπε, έτσι κάνανε. Τους ζήλευα για την «αναισθησία» τους, αυτό νόμιζα ότι ήταν το πλεονέκτημά τους σε σχέση με μένα.
Πίστευα πως είναι απλά στην κατηγορία των ανθρώπων που δένονται λιγότερο με τους άλλους κι εγώ ήμουνα στην άλλη, σ´ αυτήν που πολεμά μέχρι τέλους για όσα αγαπά κι ας μη φαίνεται να υπάρχει ελπίδα. Μάλλον με βόλευε να το βλέπω έτσι, να χωρίζω σε κατηγορίες για να βρίσκω εξηγήσεις ρηχές κι αφελείς. Τώρα πια ξέρω πως δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Κι αυτοί που τώρα φεύγουν εύκολα –κι εσύ πιστεύεις πως αγαπούν λιγότερο– κι αυτοί κάποτε έμεναν. Κι αυτοί είχαν βρεθεί να παλεύουν με ξύλινα σπαθιά για κάτι που δεν είχε καμία πιθανότητα να σωθεί. Είχαν βρεθεί κι αυτοί στη θέση να ανέχονται σε σημείο που μείωναν τον εαυτό τους, είχαν κι αυτοί κάποτε δώσει τον απόλυτο έλεγχο στην καρδιά και το συναίσθημα. Και ξέρεις κάτι; Δεν πήγε καλά. Πληγώθηκαν, απογοητεύτηκαν, συνειδητοποίησαν πως χάσανε χρόνο και πιθανές καλές στιγμές κι έτσι αποφάσισαν να αλλάξουν δρόμο. Δεν είναι λιγότερο άνθρωποι, αγαπάνε, ναι, ξέρουν όμως πότε να φεύγουν -απίστευτο κατόρθωμα.
«Να ξέρεις πότε να φεύγεις», πόσο ήλπιζα να το μάθω κάποτε. Και να που το έχω μάθει, χωρίς προσπάθεια, χωρίς πίεση, μόνο γιατί έζησα κάποιες εμπειρίες. Μόνο γιατί κουράστηκα να παλεύω για την ευτυχία, γιατί κατάλαβα πως δε θα ‘πρεπε να είναι τόσο δύσκολο να αντέξει αυτό που έχεις. Ο άνδρας που βλέπαμε στις ταινίες να παλεύει για την αγάπη της πριγκιποπούλας και φυσικά να κερδίζει, είναι απλά ένας αδύναμος τυπάκος που είχε πάθει εμμονή με την κοπελιά. Κι αυτή πολύ πιθανόν να τον βαρέθηκε, τελικά, απλά κανείς δε μας έδειξε τι γίνεται πέρα απ´ το happy ending.
Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι τόσο κυνική, δεν έχω πάψει να πιστεύω στην αγάπη και στις σχέσεις, ξέρω απλά πως το «τα αγαθά κόποις κτώνται» δεν το ‘παν για τον έρωτα. Να συμβιβάζεσαι, ναι, να υποχωρείς πού και πού, να κατανοείς, να μπαίνεις στη θέση του άλλου για να τον νιώσεις. Ποτέ, όμως, να μην κάνεις εκπτώσεις στις δικές σου ανάγκες.
Μην προσποιείσαι πως ζεις τον παραμυθένιο έρωτα γιατί αυτό θα ήθελες να ζεις. Η αλήθεια θα σε φτάσει κι αν η πραγματικότητα είναι πως δεν ταιριάζετε, αργά ή γρήγορα θα φανεί -το γρήγορα θέλουμε εμείς. Να φεύγεις απ´ όπου προσπαθείς για να χαμογελάς -κι ας αγαπάς. Θα δεις που με τον καιρό θα γίνει και για σένα πιο εύκολο…
