Από την Αναστασία Τσουκαλά
Ήθελα να γράψω ένα κείμενο που να μας κάνει να νιώσουμε ευτυχισμένοι και να χαμογελάσουμε στα προβλήματά μας. Όλα γίνονται πιο όμορφα όταν νιώθουμε ελεύθεροι, και όταν δεν κρύβουμε τις σκέψεις μας και τα λόγια μας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι σε κάνει χαρούμενο; Να αγκαλιάσεις τον σκύλο σου και να μην χορταίνεις τα χάδια του… παρόλο που οι υπόλοιποι σε κοιτούν περίεργα. Να πιεις τον καφέ σου στην καφετέρια διαβάζοντας την εφημερίδα σου, μολονότι όλοι βρίσκονται με παρέα.
Ποιος είπε η μοναξιά ότι δεν είναι φίλος; Να κάνεις βόλτα με το αυτοκίνητο με προορισμό την πιο κοντινή παραλία για να κάτσεις στην άμμο και να χαζεύεις τα κύματα. Γιατί όπως συνηθίζω να λέω η θάλασσα μας μοιάζει- αγριεύει και σκάει με μανία στα βράχια καταστρέφοντάς τα με την αλμύρα και όταν ηρεμεί η ομορφιά της μας μαγεύει-. Να αγκαλιάσεις τον φίλο σου. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πόση δύναμη έχει μια αγκαλιά. Να τηλεφωνήσεις σε κάποιον που σκέφτεσαι (συγγενή, φίλο, εραστή) ακόμα και αν δεν απαντήσει στην κλήση . Και θα σκεφτείτε πώς σχετίζονται όλα αυτά με τις σκέψεις και τα λόγια; Μα φυσικά και σχετίζονται… γιατί φοβόμαστε να σκεφτούμε ότι θα κάνουμε όλα τα παραπάνω, να πούμε στον εαυτό μας πόσο πολύ μας αρέσει που εκφραζόμαστε και πως έχουμε καταφέρει να διεκδικούμε τα θέλω μας. Δεν θα αισθανόμασταν καλύτερα αν δεν φιλτράραμε κάθε μας κίνηση με βάση τις στιγμές και τα πρέπει;
Θα κλείσω αυτές τις σειρές γράφοντας κάτι που διάβασα τις τελευταίες μέρες και μου άρεσε πολύ: "Χάνεις,λοιπόν,τον κόσμο ολόκληρο για μια ματιά; Ασφαλώς κ τον χάνεις. Γι' αυτό υπάρχει άλλωστε ο κόσμος•για να τον χάνεις κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες".
(Τα τρία επίπεδα της ζωής)
Αυτό είναι ευτυχία!
