Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν τον Μάρτιο του 2014 για να φτάσουμε σήμερα σχεδόν στο ίδιο, για άλλους καλύτερο και για άλλους χειρότερο σημείο.
Τι θα συμβεί το 2018; έχει καμία σημασία; για όσους έχουν περάσει τα 50 η Ελλάδα θα αρχίσει να γίνετε όπως ήταν πριν από 10 χρόνια, τουλάχιστον μετά το 2026 και αυτό αν αλλάξουν μυαλά οι πολιτικοί μας, διαφορετικά άστο, γι' αυτούς δεν υπάρχει η ανάγκη αλλαγής αφού δεν έχουν χάσει σχεδόν τίποτα, απλά έχει γίνει ίσως πιο επισφαλής η επανεκλογή τους.
Από εδώ η επιστροφή στο 2014:
Πέρα από τις γκρίνιες που διαβάζετε συχνά να γράφω για την σημερινή κατάσταση, η ουσία είναι ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ακόμα και οι βροχές του Νοέμβρη όπως τραγουδούν οι Guns 'N' Roses.
Ήδη αρχίζει η εφαρμογή της συνταγής του Χότζα και από τα 50 άτομα που είχαν βάλει σε ένα δωμάτιο, με αργούς ρυθμούς προς το παρόν αποσύρουν σταδιακά ένα-ένα. Ο Σαμαράς κατάφερε με την βοήθεια του αντιπροέδρου του, σε γενικές γραμμές να εφαρμόσει αυτά που ήθελαν οι δανειστές, όχι τόσο για να επιβάλλουν την τάξη σε μια χώρα που ήταν και ακόμα σε κάποιο βαθμό παραμένει, αυτό που αποκαλούμε ξέφραγο αμπέλι, όσο για το να αποτελέσει το παράδειγμα για πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά αυτές που ήταν στην επιρροή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Βέβαια η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον 5 χρόνια για να πάψει να αισθάνεται την πίεση που νοιώθει σήμερα.
Όταν αυτό συμβεί ο Σαμαράς θα αποτελεί παρελθόν, αλλά η κυνική διαπίστωση θα είναι ότι η αποστολή του είχε επιτυχία.
Αν η αποφασιστικότητα που έδειξε στην διακυβέρνησή του, η οποία σε μερικά σημεία θυμίζει ολοκληρωτικό καθεστώς, είχε τηρηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα σήμερα.
Είναι θλιβερό, αλλά από την στιγμή που αποφασίσαμε να γίνουμε μέλη στην Ευρωπαϊκή ένωση, έπρεπε να είχαμε καταλάβει ότι εκτός από τα πλεονεκτήματα, θα έπρεπε να αλλάξουμε και τρόπο ζωής.
Όποιος δίνει οτιδήποτε στην ζωή, συνήθως περιμένει κάποιο αντάλλαγμα, βέβαια ακόμα υπάρχουν πολλοί που ζούνε το όνειρο της εκμετάλλευσης των υπολοίπων κυρίως μέσα από την ανάμειξή τους στις δημόσιες δαπάνες, οι εταιρίες που για 10 χρόνια δηλώνουν συνέχεια ζημιές χωρίς η κυβέρνηση να επεμβαίνει και να τους οδηγεί στο κλείσιμο όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, αλλά κι αυτό κάποτε θα τελειώσει, πόσες αυξήσεις κεφαλαίου θα κάνουν ακόμα οι τράπεζες, πόσο θα μπορούν ακόμα να δανείζουν επιχειρηματίες που το πρόσχημα της ανεργίας που θα προκαλέσει το κλείσιμό τους, συνεχίζουν να μοιράζονται αυτά τα λίγα χρήματα που περισσεύουν στην χώρα.
Τι σημαίνει πραγματικά το κλείσιμο 20 επιχειρήσεων που απασχολούν από 500 εργαζόμενους, δηλαδή 10000 άτομα σε ένα σύνολο 1.500.000 ανέργων?.
Όποιος δηλώνει τρίτη ζημιογόνο χρήση να κλείνει και να μην μπορεί να ανοίξει άλλη επιχείρηση ούτε μέσω τρίτου βαθμού συγγενή.
Να συνειδητοποιήσει η κυβέρνηση των προνομιούχων, ότι δεν μπορεί να μοιράζει 500 ευρώ από αυτά που έκλεψε από τον Ελληνικό λαό σε άλλες κοινωνικές ομάδες με εισόδημα κάτω από 1500 ευρώ και σε άλλους τα 600 ευρώ, αυτό δεν είναι απλά αντιδημοκρατικό, είναι κάτι άλλο.
Είμαι αισιόδοξος λοιπόν, με την λογική του ότι όλα αργά ή γρήγορα τελειώνουν και αν δείξει την ωριμότητα που πρέπει ο Ελληνικός λαός θα οδηγήσει πολλούς από τους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς στο να σκεφτούν ότι δεν παίζουν ένα αγώνα χωρίς αντίπαλο και οι αγώνες δεν είναι πάντα κερδοφόροι με την βοήθεια του διαιτητή, που στην προκειμένη περίπτωση έχει δύο πρόσωπα, από την μία την δύναμη της εξουσίας και από την άλλη το ξεγέλασμα ενός καταπονημένου λαού από τις συνεχόμενες δίκαιες ή άδικες επιπτώσεις της κρίσης.
Κώστας Ζουγρής
