Στο πολύ μακρινό παρελθόν η πρωινή συνάντηση για τα κάλαντα της παραμονής των Χριστουγέννων γινόταν λίγο πριν από τις 6 το πρωί και οι πρώτες επισκέψεις γινόντουσαν στα σπίτια της κάθε γειτονιάς.
Αργότερα, μετά τις 10, πηγαίναμε στους συγγενείς τους οποίους θεωρήσαμε σίγουρους.
Ακόμα θυμάμαι το πρωινό που πριν ξεκινήσει η μητέρα μου για την εργασία της, της είπα τα κάλαντα και μου έδωσε ένα ολόκληρο δίφραγκο, την αφή του νιώθω ακόμα στα χέρια μου.
Οι πιο τολμηροί, και λίγο μεγαλύτεροι, πήγαιναν σε άλλες γειτονιές για να διευρύνουν τον... κύκλο εργασιών τους και ερχόντουσαν γύρω στις 12 και άρχιζαν να μετρούν και να μοιράζουν τα έσοδα τους.
Οι σύγχρονες πολυκατοικίες ήταν τότε οι αυλές με 10-20 οικογένειες να κατοικούν σε μικρά δωματιάκια, δηλαδή μπορεί ακόμα και 50 άτομα να κατοικούσαν σε χώρους που έχουν σήμερα αρκετά σπίτια στα καλά προάστια.
Μπορεί να φοράγαμε τρύπια παπούτσια, αλλά. ο καθένας προσπαθούσε να εξασφαλίσει το τρίγωνο με τον καλύτερο ήχο.
Όποιος κατάφερνε να εισπράξει περισσότερα από 20 δραχμές, σημερινά 5,5 λεπτά του ευρώ, ήταν και ο πρώτος.
Εσείς λέγατε τα κάλαντα; είχατε ευχάριστες αναμνήσεις από αυτά; πηγαίνατε στις καλές θείες σας σε άλλες συνοικίες για ένα καλό χαρτζιλίκι;
Κώστας Ζουγρής
