Από τις άπειρες αδικοχαμένες φιγούρες στον χώρο του ροκ, ο Tim Hardin δεν πρόλαβε ιδιαίτερα να εξαργυρώσει την επιρροή που άσκησαν τα τραγούδια και το ταλέντο του σε άλλους καλλιτέχνες.

Ο Δεκέμβριος του 1980 έχει μείνει στην ανάμνηση των μουσικόφιλων ως ο «μαύρος Δεκέμβρης», λόγω της δολοφονίας του John Lennon από τον Mark David Chapman. Στις 29 του ίδιου μήνα χάνει τη ζωή του, σε ηλικία 40 ετών, και ο Hardin, από υπερβολική δόση ναρκωτικών, που είναι η μόνιμη αιτία απώλειας αρκετών μουσικών στον χώρο του ροκ.

Χωρίς την πρόθεση να συγκρίνει κανείς το μέγεθος του ταλέντου των δύο δημιουργών, δεν μπορεί παρά να σχολιάσει το ότι ενώ όλο τον Δεκέμβριο τα τραγούδια του Lennon κυριαρχούσαν στα ραδιόφωνα όλου του κόσμου, ο θάνατος του Tim Hardin απασχόλησε μόνο μία ομάδα φίλων της μουσικής και την ημέρα του θανάτου του δεν υπήρχε ούτε ένα από τα άλμπουμ που είχε ηχογραφήσει, σε κυκλοφορία στα καταστήματα δίσκων της εποχής.

Οι περισσότεροι μουσικολόγοι χαρακτηρίζουν τον Hardin μουσικό της φολκ. Ομως ο ίδιος θεωρούσε ότι τα τραγούδια του ήταν πιο κοντά στη μουσική τζαζ. Την αγάπη γι' αυτήν του είχε εμφυσήσει ο πατέρας του, που ήταν μπασίστας σε μπάντες του αμερικανικού Ναυτικού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έπαιζε τον ήχο που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή. Ο Ray Charles, μάλιστα, κάποτε τον είχε αποκαλέσει το «τρίτο φως στο μπλουζ», λέγοντας ότι το πρώτο ήταν ο Lightnin' Hopkins και το δεύτερο, ο ίδιος. Από την άλλη πλευρά, η μητέρα του ήταν διάσημη βιολίστρια και έπαιζε στη συμφωνική ορχήστρα του Πόρτλαντ.

Ο ίδιος έμαθε κιθάρα όταν ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο, στο Γιουτζίν του Ορεγκον. Η άποψή του για το τι συμβαίνει στον κόσμο πήρε άλλες διαστάσεις στα τέλη της δεκαετίας του '50, όταν υπηρέτησε τη θητεία του ως πεζοναύτη στην Ινδοκίνα, μία περιοχή που τότε έδινε ιδιαίτερα μαθήματα γύρω από την ανθρώπινη ζωή σε όσους είχαν την ατυχία να συμμετάσχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις της και σ' αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο.

Οταν τελείωσε τη θητεία του, επιστρέφοντας στην Αμερική, εγκαταστάθηκε στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης και άρχισε να παρουσιάζει τα τραγούδια του σε μικρές καφετέριες, όπου σύντομα ξεχώρισε με το ταλέντο του, με επακόλουθο το να αποφασίσει να πάει στη Νέα Υόρκη και να προσπαθήσει να γίνει γνωστός στην περιοχή τού Γκρίνουιτζ Βίλατζ, που ήταν ιδιαίτερα θετική στην προώθηση των καλλιτεχνών της φολκ.

Το 1962 ηχογραφήθηκαν σε ταινίες τα πρώτα του τραγούδια, που θα κυκλοφορήσουν όμως αρκετά χρόνια αργότερα, το 1967, ως το τρίτο του άλμπουμ και ενώ στο μεταξύ το 1966 ο Bob Dylan τον είχε χαρακτηρίσει, μετά την εντυπωσιακή του εμφάνιση στο φολκ φεστιβάλ του Newport, ως τον σημαντικότερο εν ζωή συνθέτη.

Στα τέλη της δεκαετίας του '60 κι ενώ αρκετοί είχαν επισημάνει την επιρροή που είχαν τα τραγούδια σε μερικές από τις δουλειές του Bob Dylan, κυκλοφόρησε το άλμπουμ του Dylan (1968) John Wesley Harding που αναφέρεται σε αμερικανό παράνομο του 19ου αιώνα, αλλά αρκετοί ήταν αυτοί που έγραψαν ότι ο τίτλος αναφερόταν και στον Tim Hardin, ο οποίος αποφασίζει να μετακομίσει στην περιοχή του Γούντστοκ, όπου εκείνη την περίοδο ζούσαν εκεί ο Dylan και ο επίδοξος για πολλούς διάδοχός του Eric Anderson.

Αυτό που περιόρισε την καριέρα του Hardin ήταν το ότι τα τραγούδια του έγιναν γνωστά με άλλους καλλιτέχνες, έτσι δεν μπόρεσε ο ίδιος να καρπωθεί την αξία συνθέσεων όπως το If Ι Were Α Carpenter, που όχι μόνο έγινε επιτυχία από τον Bobby Darin, αλλά τον βοήθησε να κάνει καριέρα σε ένα καινούριο γι' αυτόν μουσικό χώρο, που ήταν αυτός της φολκ. Το ίδιο τραγούδι θα ξεχωρίσει με τους Four Tops, συγκρότημα της μουσικής σόουλ, και στον χώρο της κάντρι, με την ερμηνεία του Johnny Cash σε ντουέτο με την June Carter. Αλλα δικά του τραγούδια που έγιναν γνωστά από άλλους ήταν τα The Lady Came From Baltimore, με την Joan Baez, και Misty Roses από τον Johnny Mathis. Αυτά τα τραγούδια είχαν αρκετά θετική αποδοχή από το ραδιόφωνο και στην εκτέλεση τους από τον ίδιο τον Hardin, αλλά δεν κατάφεραν να γίνουν επιτυχίες. Ο Scott Walker ήταν ένας άλλος τραγουδιστής που είχε ανακαλύψει το ταλέντο του Hardin και ερμήνευσε τα Black Sheep Boy και Reason Το Believe, που συμπτωματικά ίσως τραγούδησε και ο Paul Weller.

Το Reason Το Believe ήταν βέβαια η μεγαλύτερη επιτυχία του, αφού έγινε Νο 1 σε Αγγλία και Αμερική, μαζί με το Maggie May του Rod Stewart, ο οποίος το είχε διαλέξει μάλιστα σαν πρώτη πλευρά του τότε μικρού δίσκου του, αλλά το ραδιόφωνο στη συνέχεια ξεχώρισε περισσότερο το Maggie May.

Αφοσιωμένος στην ποίηση, την οποία περνούσε μέσα στους στίχους των τραγουδιών του, ο Hardin ωθούσε στα άκρα όλη του την ύπαρξη, με ό,τι ήταν αναμεμειγμένος. Ερωτευόταν παράφορα, κάπνιζε κι έπινε πολύ, γενικά με ό,τι ασχολούνταν στη ζωή του ήταν υπερβολικός. Μία μέρα ανακάλυψε τη μυρωδιά του υάκινθου σαν άρωμα και ψέκασε ολόκληρο το σπίτι του με αυτό.

Οι μύθοι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής του ζωής κι ένας από αυτούς που προσπάθησε να συντηρήσει, ήταν το ότι ήταν απόγονος του John Wesley Harding.

Από μικρός ήθελε να ξεχωρίζει. Στο Γυμνάσιο έπαιξε σε σχολική παράσταση τον ρόλο που είχε ο Gordon McRae στο μιούζικαλ Carousel. Στην Οκινάουα, όπου υπηρέτησε, απέκτησε μάλλον την κακιά συνήθεια της ηρωίνης, που τελικά τον έστειλε πρόωρα στον άλλο κόσμο.

Το πρώτο του τραγούδι ήταν το How We Can Hang On Το Α Dream, που διασκεύασαν αργότερα οι Nice. Τελικά η ζωή του κινούνταν γύρω από ένα όνειρο, το οποίο όμως δεν είχε καλή εξέλιξη, γιατί, όπως στα όνειρα, η ταύτιση με έναν ειδικό περιθωριακό τρόπο ζωής συχνά έχει απροσδόκητη και μη ελεγχόμενη εξέλιξη.

Το 1974 θα μετακομίσει με την οικογένειά του στην νότια Αγγλία, όπου εμφανιζεται σε διάφορα κλαμπ. Υστερα από έναν χρόνο, θα επιστρέψει στην Αμερική όπου και θα έλθει το τραγικό τέλος ύστερα από χρήση ηρωίνης. Θα τον βρουν νεκρό στο διαμέρισμά του στο Λος Αντζελες πριν συμπληρώσει τα 40 του χρόνια.