Από τον Κων/νο Χρυσόγελο
Από τις πολλές εκπληκτικές post punk μπάντες που έβγαλαν τα τέλη της δεκαετίας του ’70, η καλύτερη είναι ίσως οι Wire. Με τρεις δίσκους διαμάντια στο ενεργητικό τους, συναγωνίζονται ποιοτικά, για να μην πούμε ότι σε σημεία ξεπερνούν, τους κολοσσιαίους Joy Division. Ενώ όμως οι δεύτεροι έμειναν στην ιστορία ως ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα της μετά-1980 pop σκηνής, με την υστεροφημία τους κάθε χρόνο να γίνεται όλο και μεγαλύτερη, οι δεύτεροι έπεσαν σε σχετική αφάνεια, μια συζήτηση μεταξύ «ψαγμένων» ακροατών, που καταλήγει πάντα (μα πάντα) στο ερώτημα: «Γιατί; Αφού και οι τρεις δίσκοι είναι υπέροχοι».
Όταν η μουσική μιλά, οι αισθήσεις διεγείρονται, τα σώματα χαλαρώνουν και τα στόματα βουβαίνονται. Ακούς το “Pink flag” (1977), ένα album θα το χαρακτήριζε κανείς ως “intelligent punk” και μένεις έκπληκτος από τραγούδια, όπως “Reuters” και “Ex lion tamer”. Συνέχεια με το “Chairs missing” (1978), που ισορροπεί μεταξύ του punk (“Another the letter”, “Sand in my joints”), του σκοτεινού new wave (“Used to”, “Heartbeat”) και του πειραματικού post punk (“I am the fly”, “Mercy”, “Practice makes perfect”). Και φτάνουμε στο “154” (1979), τον μεγάλο ανταγωνιστή του “Unknown pleasures”, μια πηγαία, μουντή, φορές δυσβάσταχτη, καλλιτεχνική πρόταση, από αυτές που, να πάρει η ευχή, απλά δεν συναντούμε πλέον. Ένα αδιαμφισβήτητο post punk αριστούργημα.
Δυστυχώς, οι Wire έκαναν ένα μεγάλο διάλειμμα μετά το “154”. Όταν επανήλθαν είχαν να πουν κάποια ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά δεν ξανακατέκτησαν ποτέ τις κορυφές όπως με τόση ευκολία, επιδεξιότητα κι ευστροφία έκαναν την τριετία 1977-1979. Τρία χρόνια, τρεις δίσκοι που μας αφήνουν με ανοικτό το στόμα. Ναι, είναι τόσο καλοί.
