Από τον Κώστα Χειλά
Ακούω τελευταία στην εκπομπή σας αλλά διαβάζω και στο blog, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του Γιάννη για την «εξαφάνιση» της καλλιτεχνικής υπόστασης του μουσικού άλμπουμ ακουσμένου ως ολότητα. Η κυριαρχία του streaming και η ευκολία να ακούει κανείς επιλεκτικά τραγούδια που του αρέσουν (ή που του προβάλλονται/προτείνονται) συντελούν σε αυτό. Κατά τη γνώμη μου παίζει ρόλο και η έννοια της μουσικής λίστας, που συναντά κανείς ευρύτατα σε περιβάλλοντα όπως το u-tube και αποτελεί την ευθεία αντικατάσταση των παλιών συλλογών μουσικών κοματιών σε κασέτες (τις θυμάστε;).
Βέβαια από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στο παρελθόν ήταν πολλές οι περιπτώσεις τραγουδιών που έγιναν δημοφιλή σε εκατομμύρια ακροατές οι οποίοι όμως δεν είχαν καμία εικόνα για τα υπόλοιπα τραγούδια των άλμπουμ στα οποία περιέχονται τα τραγούδια (παρότι τα άλμπουμ έκαναν εκατομμύρια πωλήσεις και θεωρούνται ορόσημα). Για σκεφτείτε: Stairway to Heaven, Hotel California, Wish you were here, κι ένα σωρό άλλα.
Κυρίαρχα όμως, υπαίτια για την σταδιακή υποβάθμιση του μουσικού άλμπουμ αλλά και της μουσικής συνιστώσας της μουσικής (αυτό ακούγεται ως μια αναδρομική σχέση αλλά το εννοώ ακριβώς έτσι) είναι, κατά τη γνώμη μου, η κυριαρχία της εικόνας έναντι του ήχου. Κι εδώ κολλάει και η άλλη συζήτηση που έχει ανοίξει, για τον τρόπο και την κλίμακα στην οποία το διαδίκτυο αντικατέστησε το ραδιόφωνο. Από τη στιγμή που ο μέσος ακροατής ακούει ένα τραγούδι από το διαδίκτυο, συνήθως βλέπει ταυτόχρονα και το βίντεο κλιπ που το συνοδεύει (ειδικά οι νεαρότεροι/ες). Οπότε, ποιός θα ενδιαφερθεί ουσιαστικά για τη μουσική στα τραγούδια της Shakira, της Rihanna, της JLo, ή της Taylor Swift όταν οι αισθήσεις του κατακλύζονται από τα λικνίσματα ή τα γυμνά μέλη των ιδίων ή των χορευτών που τις συνοδεύουν; Πολλοί θα βιαστούν να ανοίξουν συζητήσεις για την καλλιτεχνική αξία των παραπάνω κυριών, δεν έχει όμως κάποιο νόημα καθώς χρησιμοποίησα τα ονόματά τους στην τύχη, κυρίως ως τρανταχτά παραδείγματα της αντίθεσης που θέλω να τονίσω. Ότι το ίδιο το τραγούδι, που είναι η ουσία της δημιουργικής έκφρασης του μουσικού, μοιάζει να μην υποβαθμίζεται απλά στο soundtrack του δικού του video-clip, αλλά πολλές φορές σε ένα απλό μουσικό «χαλί» για τις «γυμναστικές» ή «γυμνιστικές» ασκήσεις των πρωταγωνιστών/χορευτών. Αντίστοιχα παραδείγματα μπορούν να βρεθούν βέβαια και σε άλλα μουσικά στυλ και ιδιώματα, ειδικά όταν έχουμε και περιπτώσεις φημισμένων σκηνοθετών (βλέπε εδώ) που αναλαμβάνουν να εκπονήσουν πολλές φορές ταινίες μικρού μήκους που να «λένε» την ιστορία του τραγουδιού που ακούγεται. Για να αντιληφθείτε τη δύναμη της εικόνας σκεφτείτε, επίσης, τον εαυτό σας ως κριτή σε ένα (από τα πολλά) show ανάδειξης ταλέντων και αναλογιστείτε πόσο διαφορετικά κρίνετε έναν τραγουδιστή όταν μόνο τον ακούτε, συγκριτικά με το να τον βλέπετε ταυτόχρονα ή πολύ περισσότερο αν η φωνή του συνοδεύεται κι από ένα φαντασμαγορικό show.
Τελειώνοντας, και για να ξανάρθω στους προβληματισμούς του Γιάννη, σας προτείνω να παίξουμε ένα παιχνίδι που έπαιζα πριν πολλά χρόνια με φίλους και συναδέλφους. Φανταστείτε ότι βρίσκεστε ναυαγοί σε ένα ερημονήσι και μπορείτε να έχετε μαζί σας πέντε μουσικά άλμπουμ τα οποία θα είναι η μόνη μουσική που θα μπορείτε να ακούτε όσο θα βρίσκεστε στο νησί. Δεν υπάρχει ούτε ραδιόφωνο, ούτε Internet. Το πόσο θα παραμείνετε εκεί είναι άγνωστο. Μπορεί να είναι και για πάντα.
Ποιά θα ήταν λοιπόν για εσάς αυτά τα πέντε άλμπουμ;
(Το παιχνίδι γίνεται πιο δύσκολο με 3 και πιο εύκολο με 10 άλμπουμ).
Τα δικά μου 5 είναι (χωρίς αξιολογική σειρά):
- Pink Floyd – Wish you were here
- Dire Straits – Dire Straits
- New York Rock & Roll Ensemble – Reflections
- Led Zepellin – II
- David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars
Αν πιστεύεις ότι αξίζουμε την συνεισφορά σου, και έχεις την δυνατότητα, είναι εύκολο να το κάνεις. Με αποκλειστικές ενημερώσεις θα είσαι 'πιο κοντά στην μουσική'
