Από τον Louka Ioannou
Κυκλοφόρησε χθες 1η Σεπτεμβρίου. Η πιο πολυαναμενόμενη επιστροφή της χρονιάς. Ο James Murphy εξομολογήθηκε ότι πείσθηκε να επιστρέψει στη μουσική μετά από παραίνεση του David Bowie με τον οποίο συνεργάστηκε στο κύκνειο άσμα του Blackstar.
Μετά από 7 χρόνια απουσίας, ο Murphy βάλθηκε να μαζέψει τις καλύτερες επιρροές του, τις αγαπημένες του μουσικές, και να κάνει ένα άλμπουμ-αφιέρωμα σε ό,τι τον σημάδεψε σαν καλλιτέχνη. Άλλωστε ο ίδιος είχε περιγράψει το γκρουπ του ως συγκρότημα που τραγουδάει για έναν μουσικό που μιλάει για τη μουσική. Μετα-μουσική, δηλαδή, όπως ίσως αρμόζει στην εποχή μας.
Οι συνθέσεις του νέου άλμπουμ είναι έπη αναφορών στα καλύτερα της εποχής που διαμόρφωσε τον Murphy (από το Punk μέχρι τους Daft Punk). Και οι περισσότερες λειτουργούν σαν κάθαρση για τον σχεδόν μεσήλικα μετα-δημιουργό που έχει πλέον ψυχωτικά καθολικό έλεγχο του μέσου του. Τίποτα δεν προσπαθεί να είναι πρωτότυπο, αλλά όλα τα κομμάτια παλεύουν να ξεφύγουν, από τις τύψεις, το θάνατο, τα ίδια τους τα πρότυπα. Το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό.
Νομίζουμε ότι είναι το πρώτο άλμπουμ εδώ και καιρό από οποιοδήποτε είδος που αξίζει να ακούσει κανείς δυνατά και με πάθος, αλλά μετά και με προσοχή. Κι' αυτό είναι πάντα μεγάλο κατόρθωμα, πολύ περισσότερο σην εποχή μας.
Και μιλώντας για επιρροές, ακούστε το κομμάτι που ανοίγει το American Dream:
LCD Soundsystem - Oh Baby
Ας συγκρίνουμε με το αρχετυπικό πρωτο-συνθ-πανκ των Vega και Rev:
Suicide - Dream Baby Dream
Και με το ρυθμό του πιο μελωδικού κομματιού του πρώην Sex Pistol John Lydon στην δεύτερη εποχή του το 1985:
Public Image Limited - Rise
Και τέλος, ας συγκρίνουμε πως απλώνει βαθιές αρμονίες ο Murphy, όπως του έμαθαν τα ινδάλματά του Byrne και Eno πίσω στα 1980:
Talking Heads - Born Under Punches
