A Little Respect γι' αυτούς που πετυχαίνουν σε ότι κάνουν

A Little Respect γι' αυτούς που πετυχαίνουν σε ότι κάνουν

Κάποια στιγμή κάθε μέρα προσπαθώ να κάνω 'μια βόλτα' στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και διαβάζω, συνήθως τις κακίες που γράφουν διάφοροι για επώνυμους καλλιτέχνες, αλλά και άλλους που απασχολούν την κοινωνική μας ζωή.

Πραγματικά θα χρειαζόμασταν ψυχίατρο για να μας εξηγήσει για ποιο λόγο ας πούμε κάποιοι καταφέρονται εναντίον του Γιώργου Λάνθιμου, για τον οποίο προχθές ανεβάσαμε μία έρευνα σχετικά με την επιτυχία του.

Διάφοροι 'μόνιμοι πελάτες' κάνουν σύγκριση με άλλους σκηνοθέτες από το παρελθόν και προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, δηλαδή γιατί ας πούμε ο Λάνθιμος είχε μεγαλύτερη επιτυχία στην Αμερική από τον Κακογιάννη.

Γιατί ανεβάσαμε τα Βεγγαλλικά σου μάτια με τον Νταλάρα που για μας είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι του Στάμου Σέμση σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη, γιατί το βάλαμε και με την Μποφίλιου, γιατί ο Βοσκόπουλος θα τραγουδήσει με τον 'φασίστα΄Σφακιανάκη και βάζω τα εισαγωγικά γιατί τρομάζω στην σκέψη του να δεχθώ ότι όλοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι φασίστες, γιατί γιατί γιατί, οι εισαγγελείς του διαδικτύου έχουν απάντηση για όλα και απορούν γιατί δεν ψοφάει η κατσίκα του γείτονα.

Προφανώς όσοι παραμένουν πιστοί σε μία παράταξη είναι τα καλύτερα παιδιά, αν κάνουν δηλώσεις που δεν είναι σύμφωνα με την γραμμή του κόμματος, τους ξεγράφουμε.

Ο Λάνθιμος τιμά την Ελλάδα με τις επιτυχίες του και οι ξένοι που τον εκτιμούν κάτι θα ξέρουν περισσότερο από έναν απλό σχολιαστή σε διάφορα site, όσο ξύπνιος και αν είναι αυτός.

Γιατί δεν μοιραζόμαστε μαζί την επιτυχία ενός Έλληνα, γιατί να απαρνηθούμε την ιστορία μας και να ξεγράψουμε τα τραγούδια του Σαββόπουλου, του Νταλάρα και όσων αγαπήσαμε, μήπως επειδή μερικοί έξυπνοι ξέρουν να μας δουλεύουν βάζοντας σαν στόχο αυτούς που καταλαβαίνουν ότι μπορεί να αντιπαθήσει ο λαός μας που πάντα παίρνει το μέρος του δήθεν αδύνατου και πάντα αδιαφορεί για τους πραγματικά αδύνατους.

Το μίσος βέβαια δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, το ίδιο κάνουν και για ξένους καλλιτέχνες, όπως οι Radiohead. Μιλάμε βέβαια για 50 ή στην καλύτερη περίπτωση 100 άτομα που εκμεταλλευόμενοι το ότι η πλειοψηφία δεν γράφει, παρεμβαίνουν και γράφουν διάφορα που έρχονται σε αντίθεση με το παγκόσμιο λαϊκό αίσθημα.

Γιατί τόσο μίσος, προφανώς γιατί πάντα θέλουμε να ψοφάει η κατσίκα του γείτονα, είναι πιο εύκολο από το να προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε κι εμείς μία.

Κώστας Ζουγρής