Τη ζωή δεν επιτρέπεται να την αγνοήσεις…
Κάθεσαι και μετράς ανθρώπους που έφυγαν και δεκάδες πικρές στιγμές.
Μετράς λάθος εκτιμήσεις, προδοσίες, ψέματα κι απογοητεύσεις.
Και λες πως είσαι άτυχος, κατεβάζοντας ηττημένα το κεφάλι.
Λες πως οι ανθρώπινες επαφές, φιλίες, συγγένειες, έρωτες και συνεργασίες είναι λαχείο κι εσύ αιώνια γκαντέμης.
Και λες, λες… Συνέχεια λες κι όλο κλαις.
Για εκείνα που πέρασαν και δεν ήταν όπως τα ήθελες και για αυτά που δεν ήρθαν ποτέ.
Και μισείς τα λάθη σου, απορείς με τα πάθη σου κι αναθεματίζεις τη μοναξιά σου.
Είσαι σίγουρος, όμως, γι’ αυτό που λες;
Είσαι σίγουρος ότι στάθηκες άτυχος στη ζωή;
Δε νομίζω.
Δε λέω ότι σου ήρθαν όλα βολικά. Δε λέω πως σου στρώθηκαν κόκκινα χαλιά και σου φώναζαν πέρνα να σε ράνουμε ροδοπέταλα.
Δε θα είχε αξία, άλλωστε, η ζωή αν ήταν τόσο βολική. Θα τη βαριόμασταν όσο δεν παίρνει. Και με το δίκιο μας, δηλαδή. Αυτά που μας χαρίζονται με τη μία δεν τα εκτιμάμε.
Αντίθετα, τα καταχωρούμε στα αμελητέας σημασίας και τα αγνοούμε.
Και τη ζωή δεν επιτρέπεται να την αγνοήσεις…
Γιατί στο πρώτο σημάδι πως το έκανες, θα σου χώσει ένα χαστούκι που δε ξέρεις από που σου ήρθε.
Συμφωνούμε, λοιπόν, ότι δε σου ήρθαν όλα βολικά. Συμφωνούμε επίσης πως και οι άνθρωποι, γιατί πάνω από όλα αυτό σε καίει, δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται. Κι έτσι μπορεί να σε πλήγωσαν, να σε πρόδωσαν, να σε διέψευσαν.
Αλλά δεν είσαι μόνος.
Εγώ βλέπω να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε.
Που μπορεί να μην είναι ολόκληρος λόχος αλλά οι άνθρωποι της ζωής μας δεν πρέπει να γεμίζουν γήπεδο.
Αρκεί να γεμίζουν την καρδιά και την γκαρσονιέρα σου με την αγάπη τους.
Και υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
Και τους αδικείς, που δίνεις περισσότερη σημασία, στους άλλους, εκείνους που δε στάθηκαν όπως έπρεπε.
Μια ζωή θεωρείται πετυχημένη αν έχεις έστω κι έναν άνθρωπο κοντά που θα έτρεχε για σένα. Που θα αψηφούσε χειμώνες και ώρες κι αποστάσεις και υποχρεώσεις για να βρεθεί κοντά σου. Όχι μόνο στη λύπη, μα και τη χαρά. Κυρίως σε αυτή.
Κι εσύ έχεις. Κι όχι μόνο έναν. Έχεις ανθρώπους που σε νοιάζονται και σ’ αγαπάνε. Ανθρώπους που κι εσύ νοιάζεσαι κι αγαπάς.
Και δε σε πλησίασαν με κωδωνοκρουσίες, μήτε συνοδεύτηκε η άφιξη τους με μεγάλα λόγια που έγιναν καπνός αμέσως.
Έχεις ανθρώπους που ήρθαν αθόρυβα. Διακριτικά.
Ανθρώπους που στην αρχή μπορεί και να τους κοίταζες με μισό μάτι, γιατί ίσως δεν ήταν πολύ του γούστου σου.
Αλλά που σε έκαναν μέρα τη μέρα να αλλάξεις την αρχική σου εκτίμηση. Να τη μετανιώσεις…
Γιατί έτσι είναι, μάτια μου.
Οι άνθρωποι που θα γίνουν της ζωής μας, θα έρθουν αθόρυβα.
Θα σταθούν στο πλάι μας και θα αποδεικνύουν μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, στιγμή τη στιγμή πως τους αξίζει να βρίσκονται εκεί. Με τη στάση, την ηθική, την ύπαρξη του ολόκληρη…
Είναι οι άνθρωποι που θα ευλογήσεις το Σύμπαν για την μεγαλοψυχία του να στους στείλει. Είναι εκείνοι που θα απαλύνουν τις πληγές που άφησαν οι άλλοι, οι πομπώδεις μεγαλόστομοι “φίλοι” με τις τεράστιες υποσχέσεις και τις μικροσκοπικές καρδιές…
Γι’ αυτό μη μου ξαναπείς ότι δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου, γιατί αλήθεια θα θυμώσω.
Και κοίτα, μη θυμώσει και το Σύμπαν με όσα λες και τότε θα έχουμε πρόβλημα.
Γιατί αυτούς τους ανθρώπους δε θέλεις να τους χάσεις…
Ήρθαν κοντά σου και θέλουν να μείνουν.
Φρόντισε, λοιπόν, να είσαι άξιος να τους κρατήσεις. Με την καρδιά ανοιχτή και γεμάτη… όπως ακριβώς τους πρέπει…
Γράφει η Στεύη Τσούτση
