Από μικροί, εγώ και ο Κώστας παρακολουθούσαμε τα charts, πάντα όμως με ένα επιλεκτικό τρόπο, γνωρίζοντας πολύ γρήγορα ότι αυτό δεν σημαίνει πως ότι ανεβαίνει στο τοπ 10 είναι και αξιόλογο.
Απ' την άλλη όμως δεν απαξιώνουμε τα charts γιατί δείχνουν τις τάσεις κάθε εποχής και βέβαια πέρασαν μέσα από αυτά μεγάλοι καλλιτέχνες δίπλα βέβαια στους εφήμερους της κάθε εποχής.
Στο μουσικό αισθητήριο του καθενός από εμάς, είναι να ξεχωρίζει π.χ. τους Pink Floyd που έχουν ρεκόρ παραμονής στα Hit Parade, από τον Vanilla Ice ή τον MC Hammer που κι αυτοί σημείωσαν στην εποχή τους κάποια ρεκόρ στην επαφή τους με την κορυφή.
Υπάρχουν εκατοντάδες τραγούδια που δεν ανέβηκαν στις πρώτες θέσεις, αλλά έγιναν κλασικά και ο χρόνος τα δικαίωσε απόλυτα.
Το Love Will Tear Us Apart των Joy Divison είναι ένα από αυτά, στην Αγγλία δεν μπήκε στα 10 πρώτα και στις ΗΠΑ ούτε καν στα 100.
Ο χρόνος το δικαίωσε όμως και στην Αμερική που δεν είχε γίνει επιτυχία στην εποχή του, μεταξύ άλλων το ψηφίσαμε στο Rock and Roll Hall Of Fame σαν ένα από τα πιο επιδραστικά τραγούδια της εποχής τους.
Θυμάμαι ότι το 1980 όταν δούλευα σαν υπεύθυνος ξένου ρεπερτορίου στην Polygram είχαμε τεράστιες παγκόσμιες επιτυχίες και δεν χρειαζόμασταν επί πλέον καταλόγους.
Ο Νίκος Αντύπας διευθυντής όμως τότε, μου είχε δώσει το ελεύθερο να αναζητώ και ότι άλλο πίστευα πως είχε ενδιαφέρον, έστω και αν δεν περιμέναμε μεγάλες πωλήσεις.
Έτσι λοιπόν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, υπέγραψα για την Polygram το σύνολο των σπουδαίων μικρών εταιρειών που άλλαζαν σιγά σιγά την μουσική σε όλο τον κόσμο.
Virgin, Rough Trade, Beggars Banquet, Mute, 4AD κα.
Έτσι λοιπόν κυκλοφόρησαν στην χώρα μας όλα σχεδόν τα ονόματα που στην συνέχεια έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αλλαγή της μουσικής: Birthday Party, Bauhaus, Smiths, Fall, Depeche Mode, Dead Can Dance, Nick Cave, Cocteau Twins και δεκάδες άλλα.
Προσπάθησα επίσης να πείσω κάποιους από τους τότε promoters να φέρουν γρήγορα στην χώρα μας για συναυλίες Birthday Party πχ και έτσι το Ελληνικό κοινό αγάπησε ονόματα όπως ο Nick Cave που τώρα πια είναι σχεδόν superstar σε όλο τον πλανήτη.
Είχα δυσκολευτεί πάρα πολύ όμως να πλησιάσω την Factory, μια ακόμα ανεξάρτητη εταιρία όπως οι άλλες, αλλά όπως μου έλεγαν οι φίλοι μου στην Rough Trade που είχαν την διανομή της στην Αγγλία, δεν είχαν διάθεση να κλείνουν αντιπροσωπείες στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, εκτός από τις μεγάλες.
Τους βομβάρδιζα για μήνες με telex χωρίς καμία απάντηση, μέχρις ότου τα παιδιά από την Rough Trade μου έκλεισαν ένα ραντεβού με τον Tony Wilson, όχι στο Λονδίνο, αλλά στο Manchester.
Έφτασα στο Manchesτer με το τρένο, πρέπει να ήταν τέλος '79, ή αρχές του '80, έμεινα για δύο μέρες, έζησα τον τότε φοβερό παλμό της πόλης στα κλαμπ και επισκέφτηκα την Factory.
Όσοι έχουν δει την ταινία του 2002, 24 Hour Party People του σκηνοθέτη Michael Winterbottom, μπορούν να καταλάβουν, την ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στην Factory.
Δεν χρειάσθηκε περισσότερο από ένα τέταρτο για να μου δώσουν την άδεια να κυκλοφορώ τους δίσκους της Factory στην Ελλάδα, το μόνο που μου ζήτησαν, ήταν τα εξώφυλλα και οι εκδόσεις τους να είναι όπως αυτές της Βρετανίας.
Λόγω των μικρών πωλήσεων αυτού του είδους του ρεπερτορίου στην Ελλάδα, κυκλοφορούσαμε τα άλμπουμ με εξώφυλλα εισαγωγής.
Οι Joy Division στην συνέχεια απέκτησαν φανατικούς φίλους στην χώρα μας και τους θυμήθηκα, βλέποντας αυτό τον καιρό την ενδιαφέρουσα νεανική σειρά του Netflix, 13 Reasons Why που αναφέρεται στο Bullying.
Στην σειρά λοιπόν το Love Will Tear Us Apart των Joy Division είναι συνδετικός κρίκος των επεισοδίων και αποδεικνύει πώς αυτό το τραγούδι που δεν είχε καμία επιτυχία στην εποχή του στις ΗΠΑ γίνεται τραγούδι μιας από τις πιο πετυχημένες σειρές του 2017.
Γιάννης Πετρίδης
Ελάτε στην παρέα μας
