(17 Ιανουαρίου 1933 - 3 Μαΐου 1987)
Βλέποντας την ταινία της Lisa Azuelos που είναι κόρη της Marie Laforet, 'Dalida' θυμήθηκα κάποιες από τις συναντήσεις που είχα μ' αυτήν την μεγάλη ντίβα του Ευρωπαϊκού τραγουδιού.
Για πρώτη φορά συνάντησα την Dalida το 1974 ή '75 στις Κάννες όταν ο αδελφός της Bruno ή Orlando όπως άλλαξε το όνομα του χρησιμοποιώντας το όνομα του άλλου αδελφού τους, που στην ταινία τον υποδύεται ο καλός Ιταλός ηθοποιός Ρικάρντο Σκαρμάτσιο- με κάλεσε σε ένα μικρό γεύμα στο πολύ γνωστό ρεστοράν της περιοχής Moulin De Mougins.
Τον Bruno τον είχα γνωρίσει 2-3 χρόνια πιο πριν, μια και συνεργαζόμουν μαζί του όταν ήμουν στην Ελλαδίσκ-Φώνογκραμ εκείνα τα χρόνια.
Είχε εκτιμήσει το ενδιαφέρον μου για το label που μόλις είχε φτιάξει όταν η Dalida αποχώρησε από την Barclay σε μια εποχή που όπως θα δείτε και στην ταινία, η δημοτικότητα της είχε υποχωρήσει.
Και δεν είχα άδικο γιατί μετά την επιτυχία Dirlada και λίγο αργότερα το Paroles, Paroles που την ξανάφεραν στην επικαιρότητα, ακολούθησαν χρυσοί δίσκοι με τραγούδια όπως J' Attendrai, Gigi L'Amoroso κα.
Για όσους δεν γνωρίζουν την καριέρα της, η Dalida ανήκε σε μία σπάνια περίπτωση Ευρωπαίας τραγουδίστριας αφού κατάφερε να κρατηθεί στην επικαιρότητα από το 1956 μέχρι το 1987 που έδωσε τέλος στην ζωή της.
Προσέξτε τι συμβαίνει με την Dalida. Ξεκίνησε το 1955-56 στο Παρίσι όταν την υπέγραψε ένας γίγαντας της Γαλλικής μουσικής ιστορίας, ο Eddie Barclay.
Τότε τραγουδούσε αυτό το είδος τραγουδιού που το λέμε Chanson και που κυριαρχούσε στην Γαλλία στις δεκαετίες του '40 και '50.
Έκανε τεράστιες επιτυχίες, αλλά πολύ γρήγορα ήλθε η δεκαετία του '60 που άλλαξε τα πράγματα στην μουσική παντού. Σκεφτείτε την ανάλογη περίπτωση του Sinatra και αυτού του είδους των τραγουδιστών στην Αμερική με την άφιξη των Βρετανών καλλιτεχνών του ροκ, με Beatles, Stones ή στην χώρα μας την οπισθοχώρηση που γνώρισε το ελαφρό τραγούδι μας με την εμφάνιση των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και των άλλων.
Στην Γαλλία λοιπόν αλλάζουν τα πάντα στην δεκαετία του '60, ελάχιστοι διασώζονται, πχ Aznavour, Becaud, αφού η νέα γενιά των τραγουδιστών εξαφανίζει τους προηγούμενους.
Johnny Haliday, Sylvie Vartan, Sheila, Eddy Mitchell, Jacques Dutront, Francoise Hardy και δεκάδες άλλοι.
Στην δεκαετία του '60 η Dalida δεν εξαφανίζεται, αλλά υποχωρεί η επιτυχία της. Προσπαθεί με διάφορους τρόπους να παραμείνει στην επικαιρότητα, κυρίως με εμφανίσεις όπως αυτές στο Ολυμπιά και με την συμμετοχή της το 1967 στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, ένα γεγονός όμως που θα την στιγματίσει για πάντα.
Ερωτεύεται τον σπουδαίο Ιταλό τραγουδοποιό Luigy Tenco και τραγουδούν στο Σαν Ρέμο το Ciao Amore Ciao, το τραγούδι δεν προκρίνεται για τον τελικό και ο Luigy Tenco δίνει τέλος στη ζωή του το ίδιο βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του (αν ζούσε ο Luigy Tenco, θα ήταν το ίδιο μεγάλος σήμερα όσο ο Endrigo, o Gino Paoli και άλλοι της γενιάς του).
Το σοκ για την Dalida είναι μεγάλο και έχει επιπτώσεις στην καριέρα της.
Σ' αυτή την περίοδο έρχεται να τραγουδήσει στην Θεσσαλονίκη σαν δεύτερο όνομα μετά την Βίκυ Λέανδρος, ο Λευτέρης Κογκαλίδης που παρουσίασε την συναυλία μου έχει πει ότι παρόλο που ήταν δεύτερο όνομα στην συναυλία, όταν τελείωσε το σώου, ο κόσμος φεύγοντας από το Παλαί ντε Σπορ τραγουδούσε τα τραγούδια της.
Αυτό που πέτυχε λοιπόν η Dalida στην δεκαετία του '70 και μέχρι που 'έφυγε', ήταν ότι έκανε μια δεύτερη, το ίδιο πετυχημένη καριέρα, όπως εκείνη της δεκαετίας του '50, όχι απλά με συντήρηση του μύθου της, αλλά με συνεχόμενους χρυσούς δίσκους στην Ευρώπη και sold out συναυλίες, προχωρώντας το σώου της αρκετά μπροστά για την εποχή της-είχε τον χορογράφο του Saturday Night Fever-αφήνοντας το στίγμα της στο Γαλλικό τραγούδι και σε τραγουδίστριες που ακολούθησαν μετά από αυτήν.
Θυμάμαι το πόσο με είχε γοητεύσει η προσωπικότητα της σε εκείνο το γεύμα στο Moulin De Mougins και πώς προσπαθούσαν να μάθω όσα μπορούσα περισσότερο για την ιστορία της που είναι και η ιστορία του Γαλλικού τραγουδιού. Έχω την εντύπωση ότι είχα δημοσιεύει ένα άρθρο στα επίκαιρα εκείνης της εποχής όταν είχα μία μόνιμη στήλη στην δεκαετία του '70.
Εκείνη η πρώτη μας συνάντηση, είχε και συνέχεια, κατάφερα να την πείσω το 1977 να έλθει στην Ελλάδα για ένα σώου στην ΕΡΤ που θα παρουσίαζε ο Γιώργος Παπαστεφάνου, ήταν μία εποχή που η Dalida ήταν δυσκολοθώρητη και πάλι, αλλά το έκανε με μεγάλη ευχαρίστηση.
Ο Γιώργος έχει γράψει γι' αυτό το γεγονός στο δικό του Facebook. Αυτό που θυμάμαι από εκείνες τις μέρες είναι ότι είχε έλθει με την γραμματέα της και παρ' όλο που ήταν πολύ ευχάριστη στην συμπεριφορά της, υπήρχε μία διάχυτη μελαγχολία στα μάτια της.
Αυτή η γυναίκα που γνώρισε την αποθέωση στην ζωή της, έδειξε μία φοβερή απλότητα όταν την πήγαμε σε μία τυπική ταβέρνα στην Αγία Παρασκευή, που δεν θύμιζε καν το Moulin de Mougins.
Γιάννης Πετρίδης
