Αναμνήσεις από το συλλεκτικό τεύχος για τα 20 χρόνια του Ποπ & Ροκ... (1978-1998)

Από τον Θεόδωρο Φαχουρίδη

Ήταν λοιπόν σχεδόν πριν από 20 χρόνια όταν έκλεινε ένας κύκλος δύο δεκαετιών «ζωής» για το αγαπημένο μου ελληνικό μουσικό περιοδικό. Σας παραθέτω στιγμές από τη συλλεκτική έκδοση που είχε κυκλοφορήσει το ΠΟΠ&ΡΟΚ, με δύο ενδιαφέροντα άρθρα του Γιάννη και του Κώστα, τη συλλογή από τα μέχρι τότε εξώφυλλα του, αναδρομή στις περίφημες ψηφοφορίες των αναγνωστών, δύο ιστορικές φωτογραφίες συναυλιών και μία αφιέρωση από τον Νίκο Πορτοκάλογλου που ξεκίνησε μαζί με την πρωτοποριακή εκδοτική προσπάθεια.

Οταν είμαι στα "κάτω" μου, πιστεύω απόλυτα στην τύχη και αναζητώ την εύνοιά της. Η αλήθεια όμως είναι ότι όσο και να πιστεύουμε σε αυτή, μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να ανατρέψουμε μια εις βάρος μας κατάσταση και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια επιτυχία.

Γιατί αυτή η μοιρολατρική εισαγωγή; Γιατί πιστεύω ότι σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είχα την τύχη να γνωριστώ με τον Γιάννη Πετρίδη στις αρχές της δεκαετίας του '60. Οταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία, εκείνος φρόντιζε στην αλληλογραφία που είχαμε να μου στέλνει "εφημερίδες" δικιάς του παραγωγής, στις οποίες μού έγραφε όλα τα μουσικά νέα. Ετσι συνέχισα να ενημερώνομαι σε μια δύσκολη πραγματικά φάση της ζωής μου από πλευράς μουσικής κάλυψης. Το ίδιο συνέβαινε όταν υπηρετούσε αυτός τη θητεία του στη Λάρισα. Εκεί άδραξε την ευκαιρία και έκανε την πρώτη του επαφή με το ραδιόφωνο όταν του ζητήθηκε να κάνει τη μουσική επένδυση σε ένα χριστουγεννιάτικο θεατρικό έργο που ανέβαζε η μονάδα του. Αυτό είχε ως συνέπεια την προώθησή του στον τότε ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης.

Ολοι οι νέοι πρέπει να διεκδικούν αυτό που τους ανήκει και να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται. Αυτό κάναμε ο Γιάννης και εγώ πριν από είκοσι χρόνια όταν ο Αρης Γκρίτζαλης, που μας ήταν εντελώς άγνωστος, μας πρότεινε την έκδοση ενός μουσικού περιοδικού. Είναι περιττό βέβαια να αναφέρω ότι αυτό ήταν παιδικό όνειρο και των δυο μας που βλέπαμε κατά καιρούς να εκδίδονται διάφορες εφημερίδες και περιοδικά με θέμα τη μουσική και μετά από μερικούς μήνες ή έστω χρόνια έκλειναν, αφού συμπλήρωναν σχετικά σύντομα τον κύκλο τους.
Από την αρχή της γνωριμίας μου με τον Γιάννη ως σήμερα παρακολουθούμε μαζί όλες τις εξελίξεις της μουσικής μέσα από το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, τα ταξίδια στο εξωτερικό κλπ. Αυτές τις εμπειρίες μεταφέραμε στο Ποπ+Ροκ από τις πρώτες μέρες της έκδοσής του και αυτά τα μηνύματα προσπαθούμε να περάσουμε στους νέους της χώρας μας εδώ και είκοσι χρόνια. Το πρώτο μέλημά μας ήταν να σας ενημερώνουμε για αυτά που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Αυτό το έχουν εκτιμήσει οι αναγνώστες μας σε μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια να έχουν προμηθευτεί συνολικά περίπου πέντε εκατομμύρια τεύχη του Ποπ+Ροκ, πωλήσεις βέβαια ανεπανάληπτες που συγκρίνονται μόνο με αυτές των πετυχημένων καθημερινών εφημερίδων της χώρας μας. Το Ποπ+Ροκ μπορεί να μην ήταν το Rolling Stone, ήταν όμως το περιοδικό με δίκιά του ταυτότητα, που δεν έμοιαζε με κανένα από τα γνωστά ξένα περιοδικά της κάθε εποχής, με λάθη και προτερήματα, αλλά πάντα με τη δική του προσωπικότητα, η οποία έβγαινε μέσα από τις προσωπικές απόψεις των συντακτών που γράφουν κατά καιρούς στις σελίδες του.

Ο Γιάννης και εγώ βέβαια δε συμφωνούμε πάντα με αυτά που γράφουν οι συντάκτες μας, ποτέ όμως δεν επιχειρήσαμε να αλλάξουμε την άποψη ή τα γραπτά τους κι αυτό ίσως είναι ένα ακόμη μυστικό για τη μακροβιότητα του Ποπ+Ροκ: Πολυφωνία και καθαρές απόψεις χωρίς επεμβάσεις, όπως άλλωστε αρμόζει σε κάθε έντυπο που σέβεται τους αναγνώστες του. Αυτή ήταν και θα είναι πάντα η γραμμή μας.

Ακόμη και ο πιο δύσκολος αναγνώστης εύκολα θα παραδεχτεί ότι ο Γιάννης και εγώ προσπαθήσαμε πάνω απ' όλα να έχουμε στο Ποπ+Ροκ τους καλύτερους συνεργάτες, οι οποίοι ήταν προσωπικές επιλογές μας. Φυσικά, είμαστε πάντα ανοιχτοί σε κάθε νέο που πιστεύει ότι έχει τις προϋποθέσεις για να συνεργαστεί μαζί μας. Ένα γράμμα με θέμα μια δική σας μουσική επιλογή μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για τη συνεργασία μας, όπως άλλωστε έγινε με όλους σχεδόν αυτούς που έγραψαν και γράφουν στο Ποπ+Ροκ -εκτός από μερικές μεταγραφές από άλλα μουσικά έντυπα που, και πάλι, ήταν της έγκρισής μας. Τίποτα δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη βοήθεια όλων αυτών που πέρασαν κατά καιρούς από το Ποπ+Ροκ και έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, σημερινοί επώνυμοι και ανώνυμοι που στήριξαν την καλή μουσική ενημέρωση και συνέβαλαν σε αυτό που είναι σήμερα το περιοδικό. Με το φόβο να ξεχάσουμε κάποιον, δεν αναφέρουμε κανένα, τους ευχαριστούμε όμως όλους ανεξάρτητα από τη μικρή ή τη μεγάλη συμμετοχή τους στην έκδοση του περιοδικού. Πάνω απ' όλους μνημονεύουμε αυτούς που χάθηκαν στην πορεία των είκοσι χρόνων: τον Μίκη Κορίνθιο, τον Ομηρο Μυστακίδη που χωρίς να είναι συντάκτης του περιοδικού βοήθησε τον Γιάννη και εμένα με τα πολύτιμα, συχνά προοδευτικά ακούσματά του, και τον Βάσο Τσιμιδόπουλο, ο οποίος ήταν η πρώτη μας επιλογή και βοήθησε αρκετά στα πρώτα τεύχη του περιοδικού με το ανοιχτό μυαλό του και τις ευρωπαϊκές ιδέες του. Επίσης σημαντικό ρόλο έπαιξαν όλα αυτά τα χρόνια και οι γυναίκες που υλοποιούσαν σε σελίδες τις ιδέες μας, η Λένα, η Ρόζα, η Nτίνα και η Λίζα στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Εκτός από τον Αρη Γκρίτζαλη που ήταν ο πρώτος εκδότης του Ποπ+Ροκ, καταλυτικοί υπήρξαν ο Ευάγγελος Ξενόπουλος και βέβαια οι τωρινοί εκδότες, ο Γιώργος Κούρτης και ο Αλέκος Γκιτέρσος που όχι μόνο στήριξαν το Ποπ+Ροκ, αλλά επεκτάθηκαν και στους άλλους τομείς της μουσικής, με την έκδοση του Ποπ Κορν, του Metal Hammer και πιο πρόσφατα του Διφώνου και του Ζοο.

Τι θα αλλάζαμε αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω; Τίποτα απολύτως. Είκοσι χρόνια έπειτα από εκείνο το τεύχος με εξώφυλλο τον Jimi Hendrix που χρειάστηκαν τρεις-τέσσερις μήνες για να το τελειώσουμε και να το θέσουμε σε κυκλοφορία, φτάσαμε στο υπ' αριθμόν 229 τεύχος σήμερα καλύπτοντας όλο το φάσμα της μουσικής, όπως συμβαίνει σε κάθε προηγμένη χώρα. Οι συνθήκες δεν ήταν πάντα ιδανικές στην έκδοση του Ποπ+Ροκ. Αν συνέβαινε άλλωστε κάτι τέτοιο ίσως και να είχε κλείσει, γιατί ο συνεχής προβληματισμός και η προσπάθεια είναι αυτά που το κράτησαν ζωντανό.
Ελπίζω να συνεχίσετε να βρίσκετε ενδιαφέρουσα την έκδοση του Ποπ+Ροκ και να οδηγηθούμε μαζί στον επόμενο αιώνα με σωστή ενημέρωση και συνεχή ανανέωση που θα κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον σας για τις μουσικές εξελίξεις στον πλανήτη μας, οι οποίες αναμένεται να είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές της τελευταίας χιλιετίας.

Ο Γιάννης Πετρίδης και εγώ σάς ευχαριστούμε για την πραγματοποίηση αυτού του εικοσάχρονου ταξιδιού που μοιάζει με παραμύθι και σας υποσχόμαστε ότι το περιοδικό που εσείς και οι γονείς σας μεγαλώσατε και το κάνατε είκοσι ετών, θα συνεχίσει να σας κρατάει καλή παρέα και στο μέλλον.

Κώστας Ζουγρής