Έγινα τυχαία ωτακουστής διαλόγου μεταξύ δύο νέων στο λεωφορείο και διαπίστωσα για μία ακόμα φορά, αυτό που ξέρουμε όλοι μας.
Το κορίτσι που πήγαινε τρίτη λυκείου είπε στον νεότερο συζητητή της της τρίτης γυμνασίου ότι δύο μέρες πριν είχε πάει σε πάρτι και την επόμενη, μαζί με τις φίλες της την έκαναν κοπάνα γιατί δεν μπορούσαν βέβαια μετά το ξενύχτι να παρακολουθήσουν επτάωρα μαθήματα.
Άλλες εποχές βέβαια γιατί θυμάμαι ότι η δική μας η γενιά πήγαινε στα πάρτι που κράταγαν μέχρι τις 4, ίσως και λίγο αργότερα και το πρωί πηγαίναμε κανονικά στην δουλειά.
Στην συνέχεια ο νεαρός της απάντησε ότι και εγώ πήγα πρόσφατα σε πάρτι. Σκέφτηκα λοιπόν, μόλις κατέβηκε στην επόμενη στάση το κορίτσι, να του ζητήσω να μου γράψει σε ένα χαρτί, 10 τραγούδια, ή 10 καλλιτέχνες που άκουγε στο πάρτι που πήγε.
Του έδωσα χαρτί και στυλό και χαρούμενος περίμενα να μάθω τι άκουγαν αυτός και οι πιτσιρικάδες φίλοι του.
Έπιασε το στυλό και πριν αρχίσει να γράφει μου δήλωσε αρχικά ότι δεν είχε πάει σε πάρτι. Απάντησα ότι ‘δεν πειράζει ας μου γράψεις τι μουσική ακούς εσύ και οι φίλοι σου’, μου ανταπάντησε ότι ‘ξέρεις είμαι κουρασμένος γιατί έκανα χθες κάτι δουλειές στο σπίτι βοηθώντας τον καθηγητή πατέρα μου και σήμερα έκανα γυμναστική’
Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω και του το επισήμανα φιλικά, ‘δεν ακούς ιδιαίτερα μουσική, έτσι;’ Το παραδέχθηκε εύκολα, τον ρώτησα, με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο χρόνο σου, με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια; το παραδέχθηκε αμέσως.
Μ’ αρέσει να μιλάω με τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, όποτε βρίσκω την ευκαιρία, πιστεύω ότι το να ανταλλάσσω απόψεις με βοηθάει να μαθαίνω τον σφυγμό της κοινωνίας, έχω διαπιστώσει και άλλες φορές ότι οι σημερινοί νέοι στην πλειοψηφία τους δεν ακούν ιδιαίτερα μουσική.
Δεν είναι η πρώτη φορά που διαπίστωνα ότι οι σημερινοί νέοι δεν έχουν την μουσική σαν προτεραιότητα στην ψυχαγωγία τους.
Πιστεύω ότι είναι κι αυτό ένα από τα πολλά σημάδια της πολιτιστικής κατάπτωσης στην οποία έχει πέσει η χώρα εδώ και αρκετά χρόνια και συνεχίζει να βυθίζεται χωρίς διακοπή.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, άκουσα στις ειδήσεις ότι οι επιβάτες στα μέσα μεταφοράς, συγκεκριμένα τα λεωφορεία θα ακούν σύντομα κλασική μουσική, επιλεγμένη από μία καθηγήτρια μουσικής.
Πραγματικό το βρίσκω τουλάχιστον παράξενο σε μια χώρα που σταθερά όσοι είναι κάτω από 35 ετών απομακρύνονται εδώ και χρόνια από την μουσική, να προσπαθείς να τους ψυχαγωγήσεις με κλασική μουσική.
Οι καθηγητές μουσικής είναι κατάλληλοι για να διδάσκουν μουσική, αλλά δεν νομίζω να έχουν την ικανότητα να επικοινωνήσουν μαζικά με τους απλούς ανθρώπους, ή τους νέους που μπαίνουν στα λεωφορεία.
Βάζω στοίχημα ότι αυτός που πήρε την απόφαση, δεν θα έχει ακούσει ποτέ κλασική μουσική στην ζωή του, αλλά του άρεσε η ιδέα σαν επικοινωνιακό κόλπο, όπως και στα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης.
Τα λεωφορεία, όπως και τα υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς, οδηγούνται στον μαρασμό από την αδιαφορία και ανικανότητα των υπευθύνων.
Οι δεκάδες χιλιάδες των επιβατών που κυκλοφορούν καθημερινά χωρίς εισιτήριο στα ΜΜΜ δεν απασχολούν την κυβέρνηση, η οποία έχει σαν προτεραιότητα να τους ψυχαγωγήσει με κλασική μουσική, κάτι που δεν θα κάνουν ούτε και στην Σκανδιναβία φαντάζομαι , χώρες που έχουν υψηλότερη βιοτικό επίπεδο από εμάς και αγαπούν περισσότερο την κλασική μουσική.
Βέβαια για όλα έχει λύσεις αυτή η κυβέρνηση, αύξηση των έμμεσων και κάθε μορφής φόρων.
Αν όμως θέλει να κάνει κοινωνικό έργο, ας νομοθετήσει την δωρεάν κυκλοφορία όλων των επιβατών στα λεωφορεία, έτσι κι αλλιώς οι έρευνες λένε ότι το 80% δεν πληρώνει εισιτήριο. Αυτό θα ήταν κοινωνική πολιτική, το να παίζεις κλασική μουσική σε ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει ποτέ τους, είναι αυτό που μας έμαθε ο Δημήτρης Ψαθάς σουσιδισμός και η Μαντάμ Σουσού είναι παρελθόν για τους Έλληνες.
Η μουσική έχει ανάγκη την βοήθεια της κυβέρνησης για να παραμείνει ζωντανή, αλλά χρειάζονται άλλοι τρόποι που τους αγνοούν οι υπεύθυνοι εδώ και δεκαετίες.
