Τα τελευταία χρόνια έχω σταματήσει να σχολιάζω βραβεία τύπου Όσκαρ και Grammy.
Από την μία το επίπεδο μουσικής-ταινιών δεν είναι όπως παλαιότερα, από την άλλη είναι μία βιομηχανία και καταλαβαίνω ότι οι βραβεύσεις βοηθούν ένα ολόκληρο κλάδο που χρειάζεται εισιτήρια και πωλήσεις.
Τώρα πια για ερμηνείας όπως αυτές των Bruce Dern στο Nebraska και Leonardo DiCaprio στον Λύκο της Wall Street, αλλά και των άλλων διεκδικητών, καταλαβαίνω ότι κάποιος πρέπει να πάρει το βραβείο σε 2-3-5 σχεδόν ισοδύναμες ερμηνείες.
Μπορεί να μ'αρέσει περισσότερο ο Bruce Dern, αλλά και ο Di Caprio να το πάρει δεν με χαλάει. βέβαια το ότι αγνόησαν το Inside Llewyn Davis δεν μου άρεσε.
Στα Grammy όμως έχουμε μια επιστροφή στο παρελθόν σε αμφιλεγόμενες εποχές, όταν ονόματα όπως οι Milli Vanilli έπαιρναν τα βραβεία, ή οι Jethro Tull έπαιρναν το βραβείο σαν το καλύτερο συγκρότημα του Heavy Metal.
Nα μην αναφέρω παλαιότερα που οι Beatles, Rolling Stones, Jimi Hendrix δεν υπήρχαν για τα Grammy και βράβευαν σαν καλύτερο άλμπουμ αυτό του Christopher Cross παρακάμπτoντας το Wall των Pink Floyd.
Tη χρονιά που ένα από τα καλύτερα άλμπουμ αγνοήθηκε στην βασική κατηγορία, αυτό του Justin Timberlake και ήταν υποψήφια η Sara Bareilles, τα γεγονότα δείχνουν ότι τα Grammys έχουν πρόβλημα, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, αλλά οι δημόσιες σχέσεις προσπαθούν να μας κάνουν να μην το προσέξουμε.
Ευτυχώς που η βράβευση του καλού άλμπουμ των Daft Punk ήλθε να απαλύνει πολλές από τις λάθος επιλογές.
Γιάννης Πετρίδης
