Είναι αντισυνταγματική η στέρηση της ελπίδας από τους Έλληνες μισθωτούς & συνταξιούχους?
Θα είχε ενδιαφέρον αν ξέραμε την άποψη των δικαστικών αρχών για ένα ερώτημα που με διάφορες μορφές απασχολεί όλους αυτούς τους Έλληνες που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να προσληφθούν ή να τοποθετήσουν μέλη των οικογενειών τους σε δημόσιες υπηρεσίες και ζουν τώρα πια στα όρια της φτώχειας και κλέβουν το φαγητό από τις γάτες μέσα από τους κάδους των σκουπιδιών.
Τα εκατομμύρια των άνεργων νέων που δεν θέλησαν να ενταχθούν σε κάποιο κομματικό μηχανισμό στις σχολές τους και τώρα βλέπουν πρώην συμφοιτητές τους να εργάζονται σε διάφορες επιτροπές, στο Μετρό, σε τράπεζες και γενικά σε οργανισμούς που έχουν σχέση με το δημόσιο.
Η ελπίδα γι' αυτούς, όπως και για εκατομμύρια άλλους μισθωτούς ή συνταξιούχους που βλέπουν σε μόνιμη βάση τις αποδοχές τους όταν δεν μηδενίζονται λόγο απόλυσης, να υποχωρούν σε απελπιστικά νούμερα, ενώ σε κάποιους άλλους οι μειώσεις κρίνονται αντισυνταγματικές γιατί λέει είναι σημαντικός ο τομέας που εργάζονται και οι πιθανότητες πια είναι εις βάρος τους, αφού έχουν να πολεμήσουν 60 χρόνια, και υπάρχει κίνδυνος να κληθούν να υπερασπιστούν την πατρίδα όταν θα μας επιτεθούν.
Το μακάβριο αστείο είναι ότι όταν και αν χρειασθεί η χώρα να μπει σε πόλεμο, πάλι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θα την πληρώσουν αφού σ' αυτές τις περιπτώσεις γίνεται επιστράτευση και στέλνονται για σφαγή οι απλοί πολίτες, τουλάχιστον αυτό δείχνει μέχρι τώρα η ιστορία.
Δεν έχει βρεθεί ένας εισαγγελέας που έστω για τα μάτια του κόσμου να πει ότι είναι παράνομες οι μειώσεις μισθών που γίνονται συνέχεια σε μισθωτούς και συνταξιούχους, που είναι 100% παράνομες αφού βασικός κανόνας του συντάγματος είναι ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι σε δικαιώματα, κάτι που βέβαια δεν εφαρμόζεται.
Ο συνδυασμός υποχωρητικότητας των κυβερνήσεων τα τελευταία 5 χρόνια στις έστω δίκαιες πιέσεις των ξένων δανειστών και η απροθυμία τους να κάνουν ίση κατανομή των προβλημάτων σε όλο των ελληνικό λαό, μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο από το οποίο δύσκολα θα βγούμε.
Βαρεθήκαμε να σκοτώνουμε καθημερινά τις ελπίδες μας και να διαβάζουμε 'η να ακούμε γι' αυτούς που δίκαια παίρνουν σύνταξη στα 50, βλέπουν και παίρνουν σύνταξη τυφλών, είναι αγρότες που επιδοτούνται και δεν έχουν εισόδημα, στρατιωτικοί που εργάζονται στην πλειοψηφία τους ελάχιστες ώρες και σε συνθήκες που όσοι τις έχουν ζήσει από κοντά ξέρουν.
Δεν θέλουμε να στραφούμε ο ένας έναντι του άλλου, αλλά αυτή η ιστορία με μόνιμα θύματα αυτούς που δεν μπορούν να αντιδράσουν με απεργίες στις οποίες θα πληρώνονται δεν πάει άλλο.
Πρόσφατα οι διοικητικοί που εργάζονται στα πανεπιστήμια δηλώθηκε ότι ήταν σε μεγάλο ποσοστό προσωπικό ασφαλείας, δηλαδή δεν απεργούσαν και θα πληρωθούν.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται τον συνάνθρωπό τους που χάνει το σπίτι του επειδή δεν έχει να πληρώσει 1000 ευρώ φόρο στην εφορία ή δεν ε΄χει να δώσει στο παιδί του φαγητό?, σίγουρα όχι, μάλλον γιατί η ντροπή δεν είναι αντισυνταγματική.
Κώστας Ζουγρής
