Δυστυχώς εδώ και πολύ καιρό, ίσως μήνες και χρόνια εμείς που μεγαλώσαμε με την μουσική υποκρινόμαστε ότι όλα σχεδόν είναι εντάξει, ο καθένας από εμάς για διαφορετικό λόγο.
Δεν είναι όμως καθόλου εντάξει. Έχει περάσει ένας χρόνος τώρα που δεν έχουμε ακούσει ένα άλμπουμ της προκοπής. Δεχόμαστε για παράδειγμα ότι οι δίσκοι του David Bowie ή των Radiohead είναι οι καλύτεροι, χωρίς να συγκρίνονται όμως καν με τα αριστουργήματα που είχαν βγάλει στο παρελθόν.
Απόλυτη κυριαρχία της ποπ εδώ και χρόνια, με εκατομμύρια streaming που τώρα τις θεωρούν πωλήσεις για καλλιτέχνες όπως Justin Bieber, Nick Jonas, Ariana Grande, Selena Gomez, Kevin Gates, Shawn Mendes κλπ.
Απ' την άλλη ανούσιοι δίσκοι στην υποτιθέμενη εναλλακτική σκηνή που τους ξεχνάς μετά από μία εβδομάδα αλλά η βαθμολογία τους στα διάφορα έντυπα είναι καλύτερη σε αξιολόγηση, από την αντίστοιχη που είχαν στην εποχή τους τα πιο ιστορικά άλμπουμ.
Αυτοί που μεγαλούργησαν στο παρελθόν, όπως Paul Simon, Neil Young, Paul McCartney, Dylan διατηρούν τον θρύλο τους με μέτριες κυκλοφορίες και θα καταλήξουν στην ταφόπλακα, όλης αυτής της εποχής με το περιβόητο φεστιβάλ που θα γίνει στην έρημο της Καλιφόρνια σε 2 μήνες.
Υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις ακόμα, όπως ο Bruce Springsteen, μόνο στα εξαιρετικά του live, όμως ο χρόνος πλησιάζει και γι΄αυτόν, όταν σε λίγο καιρό δεν θα μπορεί να είναι στην ίδια φυσική κατάσταση.
Με στοιχεία της Βρετανικής μουσικής βιομηχανίας, είναι το πρώτο εξάμηνο στην ιστορία που δεν βγήκε κανένας αξιόλογος νέος καλλιτέχνης.
Η σταθερότητα των ποπ τραγουδιών στα Αμερικάνικα και Βρετανικά τσαρτ εδώ και μήνες, δείχνει ότι δεν υπάρχουν νέα τραγούδια ικανά να αναθερμάνουν το ενδιαφέρον του νεανικού κοινού.
Απ' την άλλη μέτρια, μέχρι τα όρια του να χαρακτηρισθούν σκουπίδια άλμπουμ εναλλακτικών υποτίθεται συγκροτημάτων παίρνουν καλές κριτικές στα διάφορα περιοδικά και ξεχνιούνται αμέσως μετά την κυκλοφορία τους και δύσκολα περνάνε τα 1000 αντίτυπα παγκοσμίως.
Μην αρχίσετε να μου γράφετε τις ανακαλύψεις σας, γιατί χρόνια τώρα ο καθένας από εμάς ανακαλύπτει συγκροτήματα και καλλιτέχνες που περιορίζονται στο να γίνουν γνωστά σε κοινό που αριθμητικά είναι όσα μένουν στα διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας.
Μιλάμε για καλλιτέχνες που στο παρελθόν, μπορεί να μην ήταν εμπορικοί, αλλά άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία, είτε ήταν οι Velvet ή ο Nick Drake.
Όλοι λοιπόν περνάνε υπέροχα στην νέα εποχή, νομίζοντας ότι ακούνε νέα μουσική με ενδιαφέρον που τελικά δεν θα την θυμούνται σε λίγες εβδομάδες.
Οι πωλήσεις, ακόμα και οι ψηφιακές, εξαφανίζονται, μπήκαμε ήδη στο απόλυτο στάδιο του streaming και το μόνο που μένει είναι οι συναυλίες με πολύ ακριβότερα όμως εισιτήρια για να καλύψουν τις απώλειες από τις ελάχιστες πωλήσεις.
Ακόμα και αυτά τα φεστιβάλ που θεωρούνται πετυχημένα, δεν έχουν σχέση με τα φεστιβάλ των προηγούμενων δεκαετιών, όπου οι θεατές πήγαιναν να απολαύσουν τα αγαπημένα τους συγκροτήματα, ενώ τώρα πηγαίνουν περισσότερο για ξεσάλωμα και διαφυγή από την καθημερινότητα.
Όλα αυτά θα φανούν πιο έντονα στα επόμενα χρόνια, όταν αποχωρήσουν από το προσκήνιο και οι τελευταίοι μεγάλοι, λόγω ηλικίας και θα καταλήξουν θεατές και συγκροτήματα σε προχωρημένη ηλικία να τους βλέπουν σε κάποια μικρά κλαμπάκια, όπως βλέπουν σήμερα τους Searchers και τους Delfonics.
Βέβαια θα υπάρχουν και οι άλλοι που θα βλέπουν στα 50του τον Justin Bieber να τους τραγουδά τα τραγούδια για τα σημερινά 12χρονα, όπως γίνεται τώρα για πολλούς με τον Σάκη Ρουβά.
Γιάννης Πετρίδης
ΥΓ Ας μην είμαι απόλυτος, υπάρχουν βέβαια καλά άλμπουμ που κυκλοφορούν στην εποχή μας, αυτό αφήνει κάποια ελπίδα, αλλά αυτά συνήθως περνάνε απαρατήρητα από κοινό και κριτικούς.
