O Μινιμαλισμός στα όρια της ανθρώπινης κίνησης, σε δύο παραστάσεις σύγχρονου χορού από τον Τάο Γιε στη Στέγη...

Η μακρινή Κίνα είναι ένας ολόκληρος κόσμος, από τον οποίο σπάνια έρχονται έως εμάς δείγματα σύγχρονου πολιτισμού. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση φέρνει κοντά μας, στις 9 και 10 Απριλίου 2016, έναν Κινέζο χορογράφο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει κατακτήσει τις σκηνές του κόσμου με τις μινιμαλιστικές του χορογραφίες, που προσκαλούν τον θεατή σε ενατένιση και βαθιά επικοινωνία με το καλλιτεχνικό έργο το οποίο εκτυλίσσεται ενώπιόν του.

Ο Τάο Γιε αποφεύγει κάθε συσχέτιση του έργου του με την αφηγηματικότητα, γι’ αυτό και τιτλοφορεί τις χορογραφίες του με αριθμούς. Το 6 και το 7 είναι δύο χορογραφίες που δημιουργήθηκαν διαδοχικά, παρουσιάζονται όμως ως ενότητα. Το 6 μας εισάγει σε ένα σκοτεινό σύμπαν, σε ένα ομιχλώδες τοπίο σαν το νέφος του Πεκίνου, μέσα από το οποίο αναδύονται έξι μορφές μαυροντυμένων χορευτών. Αρχίζουν να κινούνται σε απόλυτη «ταυτοφωνία», πατώντας γερά στο έδαφος και χορεύοντας –κυρίως με το πάνω μέρος του σώματός τους– έναν τελετουργικό χορό, που φέρνει το ανθρώπινο σώμα στα όρια της ευλυγισίας του. Ένα εξίσου μινιμαλιστικό σάουντρακ και οι εξαιρετικοί φωτισμοί της Σουηδής Ellen Ruge, στενής συνεργάτιδας του διάσημου και στη χώρα μας χορογράφου Mats Ek, συμπληρώνουν το πρωτογενές υλικό αυτής της παράστασης-εμπειρίας.

Αν δούμε το 6 ως «Γιν», τότε το 7 είναι το «Γιανγκ» του, μια «ανάποδη», σχεδόν αποδομητική ανάγνωση του ίδιου υλικού από τον χορογράφο. Οι έξι χορευτές προβάλλουν αυτή τη φορά λευκοντυμένοι, σε ένα απομυθοποιητικά λευκό φόντο, η χορογραφία είναι σχεδόν όμοια με εκείνη του 6, όμως αυτή τη φορά ο ήχος παράγεται από τα σώματά τους δημιουργώντας μια μουσική σύνθεση που υπογράφει ο ίδιος ο Τάο Γιε. Η ανάσα, ο ήχος, το σώμα συνθέτουν ένα ίδιο μα διαφορετικό τοπίο, το οποίο επανατοποθετεί όλο το έργο που έχουμε ήδη δει και μας αποκαλύπτει έναν ξεχωριστό δημιουργό.

Για περισσότερα >> https://www.sgt.gr/gre/SPG1398/