Ε΄ναι λοιπόν για μια ακόμη φορά έκλαψα, γαμώτο!

Ε΄ναι λοιπόν για μια ακόμη φορά έκλαψα, γαμώτο!

Από τον Στέλιο Γιαννόπουλο

Με δυο απώλειες μουσικών στεναχωρήθηκα τόσο πολύ, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σχετική. Μάλιστα και τις δυο τις ενημερώθηκα εντελώς απότομα, απρόσμενα.

Την 1η πολλά χρόνια πριν, στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο, παρακολουθώντας ή το ΜΤV ή τ’άλλο το γαλλικό που είχε τότε στο δορυφορικό (δεν θυμάμαι πως το έλεγαν), διέκοψε για να μας μεταδώσει την είδηση που'πεσε σαν κεραμίδα, τι κεραμίδα δηλαδή, σαν πιάνο από ουρανοξύστη στο κεφάλι, τον θανάτου του Freddy.

Έκλαψα, έναν απτούς πρώτους «σκληρούς» δίσκους που’χα ακούσει μικρός, το “Live Killers”, το’χε φέρει ο μεγάλος αδερφός μου απτήν Αγγλία, τότε που’ταν φρέσκο και Top, το 80, και το’χα όνειρο να τους δω Live. Αχ…..

Η δεύτερη τώρα, κι αυτή αναπάντεχη, απαίσια είδηση.

Μπορεί να διαφέρουν, τώρα τι με νοιάζει αν ο ένας καλλιτέχνης είναι rock, άλλος jazz, άλλος Metal ή folk ή ό,τι άλλο, αφού εμένα μου κάθονται μια χαρά στους υποδοχείς του εγκεφάλου μου, το ίδιο είναι.

Αλλά αυτοί οι δυο έχουν κάτι πάρα πολύ κοινό. Εκτός του ότι και οι δυο ήταν πάρα πολύ επιδραστικοί, ο Bowie περισσότερο, και οι δυο ήταν απίστευτοι υπηρέτες αυτής της θεσπέσιας τέχνης, κι οι δυο τους έβγαζαν τόση μα τόση ευτυχία με την μουσική τους.
ΝΑΙ μάλιστα ευτυχία.

Ίσως σε ορισμένους φαντάζει ο Bowie, το ακριβώς αντίθετο εκ πρώτης όψεως. Θετική ενέργεια, τίμιοι και μπροστά πολύ μπροστά, απ’όλους!

Με το που μου’πε η γυναίκα μου πρωί πρωί, την μέρα του θανάτου του:
-“πέθανε ο Bowie, από καρκίνο μόλις τώρα το’παν στην TV”, της είπα:
-«δεν μπορεί, μόλις έβγαλε καινούργιο δίσκο!, δεν μπορεί θα τ’κανε για μας, δώρο»
Αυτό δεν δήλωσε άλλωστε και ο παραγωγός του; Χθες το διάβασα.

Αν αυτό δεν είναι μεγαλοψυχία, αγάπη για το είναι σου, για την τέχνη σου, για όλους τους συνανθρώπους σου, αν δεν είναι τιμιότητα, θάρρος, τι είναι;

Τι μεγαλείο, αυτός ο άνθρωπος μέσα σ’αυτό το τέλμα της εποχής μας, σε όλους τους τομείς και τις βαθμίδες, προσπάθησε μέχρι τέλους, στην κυριολεξία μέχρι τέλους, αψηφώντας το πρόβλημα του, τον θάνατο, και ηρωικά τα κατάφερε, σαν άλλος πολιορκημένος, διότι η ασθένεια είναι σκλαβιά, και αν δεν υπάρχει ίαση, πισωγύρισμα, καλλίτερα να πέσεις όρθιος, μαχόμενος, όπως αρμόζει, άλλωστε τι Δούκας θα’ταν; έκανε μεγαλειώδη έξοδο! Όχι μόνο κατάφερε ν’αφήσει ένα καταπληκτικό δίσκο, το κύκνειο άσμα του, αλλά για μια ακόμη φορά να χαράξει τον δρόμο που πρέπει να διαβούμε. Ειδικά σήμερα που δεν γίνεται τίποτα σπουδαίο, ή σχεδόν τίποτα, δείχνει τον τρόπο για τους νέους καλλιτέχνες για τους νέους μουσικούς για τα επόμενα χρόνια.

Μας άφησε λοιπόν το καλλίτερο δώρο που θα μπορούσε και θα μπορούσαμε να ήμασταν αναπάντεχα αποδέκτες, αποδέκτες ενός τέτοιου θησαυρού.

Και καθότι η ζωή είναι σαν νόμισμα, με δυο όψεις, έτσι και τώρα η μια έχει πόνο, η άλλη χαρά, η μια θλίψη και η άλλη αισιοδοξία, που στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, έχει πολύ δρόμο να διανύσει η μουσική, κι αυτό χάρη στον Bowie, τι πιο πολύτιμο απ’αυτό;

Σε ευχαριστούμε Δούκα!