Κατά καιρούς διάφοροι φίλοι ζητούν να πάρω θέση σε διάφορα θέματα.
Ο αυθορμητισμός που υπάρχει στην ζωντανή ροή του ραδιοφώνου συχνά με παρέσερνε στο να παίρνω θέσεις σε θέματα επικαιρότητας.
Όμως σε υποθέσεις που εξελίσσονται κυρίως στο διαδίκτυο και που όπως είναι λογικό υπάρχουν απόψεις που είναι αντίθετες η μία με την άλλη, μοιραία με κάποιους θα διαφωνήσεις.
Αυτό είναι θεμιτό, δεν μπορούν να συμφωνούν όλοι σε κάτι.
Έχω βαρεθεί να λέω την άποψη μου σε μια χώρα που κυριαρχεί η παρανομία, αυτό έχει διαμορφωθεί εδώ και πολλές δεκαετίες και που παρόλο που περίμενα ότι η νεότερη γενιά θα άλλαζε τα πράγματα δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Δεν θέλω λοιπόν να λέω πια την γνώμη μου σε ένα χώρο όπως το διαδίκτυο που αυτοί που διαβάζουν δεν γνωρίζουν την ιστορία μου τις απόψεις μου και είναι έτοιμοι για αντίρρηση με το παραμικρό.
Το θέμα που με απασχόλησε σήμερα είναι πολύ ειδικό και έτσι λοιπόν αποφάσισα να γράψω κάτι που δεν έχει καμιά σημασία, παρόλο που είναι τόσο σοβαρό. Καθώς λαγοκοιμόμουν άκουσα στην τηλεόραση την μουσική του Henry Mancini από την ταινία Α shot in the dark και σηκώθηκα να δω την ταινία του Blake Edwards, αντί αυτής στην οθόνη ήταν μια παλιά Ελληνική ταινία.
Ποτέ δεν έχει ζητηθεί από τον original συνθέτη η χρησιμοποίηση της μουσικής του σε Ελληνική ταινία, την χρησιμοποιούσαν από την δεκαετία του 50-60 και λίγο μετά γιατί σωστά πίστευαν ποιος θα ζητήσει δικαιώματα από αυτούς τους φτωχούς Έλληνες με τα ωραία νησιά και βέβαια αυτού του είδους ταινίες δεν έκαναν ποτέ διεθνή καριέρα όπως και τα σήριαλ έτσι οι ξένοι δεν το αντιλήφθηκαν ποτέ.
Στην χώρα μας, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη, οι νόμοι και η λογική που υπάρχει για την εφαρμογή τους, είναι συνήθως πολύπλοκη στην αντίληψη του καθενός και ειδικά στην μουσική δεν εφαρμόζονται καθόλου.
Βλέπω παλιές Ελληνικές ταινίες στις οποίες ακούγονται σχεδόν πάντα γνωστά ξένα τραγούδια για τα οποία είναι φανερό ότι ποτέ κανένας δεν πήρε άδεια για να τα χρησιμοποιήσει.
Το ίδιο συμβαίνει τώρα με τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες ακούγονται τραγούδια που αν η χρήση τους έπεφτε στην αντίληψη των δημιουργών, σίγουρα θα δημιουργούσαν τέτοια οικονομικά προβλήματα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και σε κλείσιμο τηλεοπτικών σταθμών από το ύψος των απαιτήσεων των δικαιούχων.
Βέβαια στις τηλεοπτικές μεταδόσεις υπάρχει η ιδιομορφία ότι τυπικά οι σταθμοί μπορούν να επικαλεσθούν την άδεια που τους έχουν δώσει οι δισκογραφικές εταιρίες και αφορά την γενική χρήση των τραγουδιών τους, με την διαφορά ότι οι εταιρίες, όπως πιστεύω, δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα παραχώρησης.
Είναι σαν να πουλάει κάποιος οικόπεδα σε δασικούς χώρους οι οποίοι και τυπικά ανήκουν στο κράτος, ή ....στο φεγγάρι.
Βέβαια αυτά δεν ενδιαφέρουν το κοινό, αλλά όμως πρέπει να ενδιαφέρουν όσους αγαπούν την μουσική.
Σκεφτείτε πόσοι Έλληνες συνθέτες στερούνται το δικαίωμα να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους και να εισπράξουν και μερικά χρήματα, επειδή κάποιοι ΄έξυπνοι΄χρησιμοποιούν σαν σήματα τραγούδια όπως παλαιότερα το Little Child των Beatles, η το Summer Place του Percy Faith που έχει ακουσθεί σε δεκάδες Ελληνικές ταινίες.
Όλοι οι μεγάλοι μας συνθέτες, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Βαγγέλης Παπαθανασίου μεγαλούργησαν και έκαναν διεθνή καριέρα χάρις στην κινηματογραφική μουσική που έγραψαν, ενώ άλλοι Μαρκόπουλος, Καραϊνδρου, Ξαρχάκος, Πλέσσας, Καπνίσης, Σπανός, Χατζηνάσιος και δεκάδες άλλοι έχουν γράψει πετυχημένη μουσική για ταινίες.
Ξέρουμε ότι οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να τηρούνται οι νόμοι για τους άλλους και όχι για τις δικές μας παρανομίες.
Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που σε μία ολοκάθαρη περίπτωση παρανομίας κάποιοι αντιδρούν στην εφαρμογή του νόμου, υπάρχουν ακόμα και δημοσιογράφοι που επικρίνουν όσους τάσσονται με το μέρος του νόμου με το επιχείρημα του ότι ' γιατί δεν τιμωρήθηκαν οι άλλοι και να πληρώσουμε εμείς;΄.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος έγινε 75 ετών και γράψαμε ότι είναι εκπρόσωπος μιας Ελλάδας που δεν ξέρουμε αν λατρεύουμε ή αν θέλουμε να ξεχάσουμε, αρκετοί έγραψαν ότι πρέπει να ξεχάσουμε αυτήν την Ελλάδα.
Κι όμως αυτή η Ελλάδα ζει και βασιλεύει, είναι υποκριτικό μάλιστα να λέμε ότι δεν την θέλουμε, αφού θα είναι σαν να αγνοούμε την πραγματικότητα.
Οι ΄Βοσκόπουλοι΄ πάντα θα έχουν τον πρώτο λόγο σε όλα, αυτό δεν αλλάζει όταν δεν θέλουμε να το αλλάξουμε, επικρίνουμε τις δηλώσεις κάποιων, αλλά αυτή είναι η Ελλάδα και εγώ δεν είμαι Θεός για να την αλλάξω, αλλά ένα κομμάτι της όπως όλοι μας.
Γιάννης Πετρίδης
