Το Νέο Αγόρι
Ένα καινούριο αγόρι με φυσικές μαγικές δυνάμεις καταλήγει σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι στην Αυστραλία που αναλαμβάνει κυρίως τον εκχριστιανισμό των γηγενών. Ο νεαρός των Αβορίγινων, που δεν γνωρίζει την αγγλική γλώσσα, εξερευνά αντισυμβατικά μια περισσότερο προσωπική σχέση με τον εσταυρωμένο. Όταν οι μαγικές του δυνάμεις αποκαλυφθούν, οι φανατικοί χριστιανοί θα τις προσεγγίσουν υπό το στενό πρίσμα του θαύματος. Τότε η καλόκαρδη Αδελφή Αϊλίν θα πρέπει να επιλέξει αν θα ακολουθήσει το πνεύμα του χριστιανισμού ή την επιβολή της παράδοσης στο νεαρό αγόρι, θέτοντας σε κίνδυνο το μοναδικό του ταλέντο.
Το «Νέο Αγόρι» διασταυρώνεται με το παραμύθι και τις αδυσώπητες δυνάμεις του επιβεβλημένου καλού. Με καλοπροαίρετες προθέσεις από την πλευρά της εκπροσώπου της εκκλησίας αλλά και μια αρχικά πράα αποδοχή της όποιας ιμπεριαλιστικής επιβολής μιας κουλτούρας από την άλλη «Το νέο αγόρι» αποτελεί ένα εύστοχο σχόλιο που με χιούμορ και λοξή ματιά κατακεραυνώνει τους κατακτητές, ανεξαρτήτου εποχής, γεωγραφικού τόπου ή πολιτιστικής υποδομής. Ενώ -εμφανώς- δεν είναι συνεκτικές οι σκέψεις του Γουόρικ Θόρντον στο «Το Νέο Αγόρι», η, από επιλογή, χρήση νωχελικών ρυθμών δίνουν στην ταινία μια ρέουσα αλληγορία που δεν μπορείς να αποφύγεις. Ο θεατής αδυνατεί να ευθυγραμμιστεί με τα θέλω των ηρώων, όποια πλευρά και αν επιλέξει. Διατυπώνοντας περισσότερες ερωτήσεις από αυτές που τελικά θα απαντηθούν, πριμοδοτεί ένα παραμύθι που η πίστη και η ηθική δεν βρίσκονται εξολοκλήρου από την ίδια πλευρά στο πεδίο μιας μάχης με ανυπολόγιστη ζημιά προς τους ηττημένους.
Μινόρε
Εξωκοσμικές θεότητες παράγουν τρόμο σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο. Ένα γιγαντιαίο πλοκάμι απειλεί την ανθρωπότητα. Μια παρέα από νέο-ρεμπέτες αναλαμβάνουν δράση για να εξολοθρεύσουν το κακό που απειλεί την Αθήνα. Δύο φορείς μαγείας, μια ηλικιωμένη γυναίκα και ένας τυφλός μουσικός ίσως έχουν τις απαντήσεις.
Όσοι παίζετε επιτραπέζια παιχνίδια τύπου madness θα νοιώσετε ότι είναι ένα live action board game βασισμένο στον κόσμο του Lovecraft. Οι χαρακτήρες είναι πολύ πιστοί στα αρχέτυπα του κόσμου του σε βαθμό που μπορείς να δεις τις αναφορές τους. Ενδιαφέρον έχει και ο φόρος τιμής που αποτίει ο Κουτσολιώτας σε κλασικές ταινίες τρόμου του είδους όπως το «Αυτό», «Η Ομίχλη» αλλά και σε ταινίες δράσης όπως τον «Εξολοθρευτή», όλα αυτά με τσιμπιές από cult ελληνικές βιντεοταινίες και μικρές δόσεις από μελοδράματα του Φόσκωλου.
Στην ταινία την ακούς από τις μελαγχολικές πενιές και νταγλαρώνεις μάγκικα από τη νοητή συνάντηση του Λοβκραφτ με το Νίκο Φώσκολο.
Kung Fu Panda 4
O Πο, ο κεντρικός χαρακτήρας του Kung Fu Panda, επιστρέφει στην 4η συνέχεια της ταινίας, όχι με ηρωική διάθεση αλλά με υποχρέωση να βρει γαλήνη, ηρεμία και το κέντρο του.
Ενώ στις νέες αρμοδιότητες του είναι να εκπαιδεύσει έναν νέο Δράκο Πολεμιστή μια ισχυρή μάγισσα, η Χαμαιλέων, θα κάνει τη ζωή του δύσκολη. Θα μπορέσει η νέα φίλη του, η αλεπού Ζεν να τον οδηγήσει στο στόχο του;
Με πατούσες σε στάση λωτού αντί για μπουνιά, το σχόλιο σχετικά με την ηρεμία ψυχής έναντι στην άκριτη επίθεση, πιάνει τόπο. Ευχάριστο και διασκεδαστικό, μπορεί να το παρακολουθήσει εξίσου ευχάριστα κάποιος που ξέρει ή και αγνοεί εξολοκλήρου το saga. Το τελευταίο μέρος του Kung Fu Panda, κυκλοφορεί και σε μεταγλωττισμένη έκδοση, αποκλειστικά στους κινηματογράφους.
Το Χρέος του Εκτελεστή
Ένας πληρωμένος δολοφόνος ανακαλύπτει ότι σύντομα η άνια δεν θα του επιτρέπει να βλέπει καθαρά. Προτού εγκαταλείψει την ενεργό δράση θα προσπαθήσει να βοηθήσει τον απομακρυσμένο γιό του να συγκαλύψει ένα φόνο τιμής.
Φόρος τιμής στο cult noir αλλά και το μετά-νουάρ, με στιγμές πηγαίας έμπνευσης να εναλλάσσονται άνισα με κοινοτυπίες του είδους. Η περιπέτεια ενός εκτελεστή στην πορεία του να συμφιλιωθεί με τη θνησιμότητα, θα όφειλε να έχει αξιοποιήσει δημιουργικά το χρόνο της στην αποκωδικοποίηση των σχέσεων με του δολοφόνου με τον γιό του. Παρ’ όλα αυτά η ταινία αναλώνεται σε προφανείς ίντριγκες με ροπή στην αστυνομική αποκάλυψη του τελευταίου σχεδίου του Knox. Η διαύγεια δε του χαρακτήρα στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αφαιρεί εργαλειακά μέρος της ίντριγκας. Αυτή η αδεξιότητα υποβιβάζει την ενδιαφέρουσα πρόθεση και υπόθεση εργασίας σε μπανάλ ξεκούραστο κινηματογραφικό αφήγημα. Τελικά το «χρέος του εκτελεστή» παραμένει σε εκκρεμότητα, με άγνωστο επιτόκιο για το σκηνοθετικό μέλλον του πολυτάλαντου ηθοποιού Μάικλ Κίτον.
Άσπιλη
Μια καλόγρια, καταλήγει σε ένα ιταλικό μοναστήρι. Έχοντας μόνο πίστη στην καρδιά της θα έρθει αντιμέτωπη με ένα περιβάλλον σκοτεινό και ένα θαύμα που μοιάζει κατάρα: την απρόσμενη εγκυμοσύνη της καθώς ουδέποτε είχε ερωτική επαφή με άνθρωπο.
Άμωμη σύλληψη για μια άσπιλη καλόγρια. Με giallo ατμόσφαιρα και αρκετά scare jumps, η «Άσπιλη» είναι ένα υβρίδιο τρόμου που αξιοποιεί την σύγκρουση θείας πίστης με κυριαρχία του κακού, αποκλειστικά προς εντυπωσιασμό. Η Σίντνεϊ Σουίνι προσφέρει υπεραξία σε ένα μέτριο σενάριο που ιδιαίτερα το τέλος του σε αφήνει αμήχανο κάνοντας σε να αναρωτιέσαι αν έχεις δει το απόλυτο αριστούργημα τρόμου ή την υπέρτατη κακοφουρνισμένη μπαρούφα. Έχοντας αφομοιώσει αισθητικά αριστουργήματα του εκκλησιαστικού τρόμου αλλά και τερατουργήματα που ανήκουν στις B-movies του είδους, αισθάνεσαι την προκλητική απροθυμία του Michael Mohan να πάρει θέση στο τί ταινία θέλει να υπηρετήσει, παράγοντας μια μονότονη δημιουργία που διασώζεται περισσότερο από σατανικές συμπτώσεις (το υποκριτικό ένστικτο της πρωταγωνίστριας του) παρά θεϊκές εμπνεύσεις.
Οι Άποικοι
Στη Χιλή του 19ου αιώνα, τρεις ιππείς προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο γαιοκτήμονα για να καταγράψουν την περίμετρο της εκτεταμένης περιουσίας του. Σύντομα, όμως, αυτή η διοικητική αποστολή θα μετατραπεί σε ένα αιματοβαμμένο κυνήγι των ιθαγενών της περιοχής.
Ο απόλυτος φόρος τιμής στα αμερικανικά γουέστερν του Τζον Φορντ αλλά και τα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε. Με κριτική διάθεση απέναντι στην εγγενή κακία της αποικιοκρατίας, ο Φελίπε Γκάλβεζ Χάμπερλε ψάχνει το δραματικό κέντρο της ιστορίας στις ιστορικές επιλογές της βάναυση δύση, εξερευνώντας τις σφαγές και τις επιπτώσεις τους. Αυτό οδηγεί το εγκάρδιο σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη φόρμα του δράματος εποχής με, δυστυχώς, τον ίδιο να υιοθετεί πολλά από τα ανάλογα κλισέ, χωρίς αυτό να αποδυναμώνει συνολικά την άκρως ενδιαφέρουσα ματιά του. Η ταινία «Οι Άποικοι» ήταν η επίσημη πρόταση της Χιλής στα 96α Όσκαρ και καταλαμβάνει μια σημαντική θέση στα σύγχρονα γουέστερν.
Πηγή; ERTNews, Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
