Κριτική της φεμινιστικής ταινίας
“The Invitation”
5/10
Σε σενάριο της Blair Butler (1978) και σκηνοθεσία της Jessica M.
Thompson (1985) (στη μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους δημιουργία της) το
φιλμ φαντάζει ως μία φεμινιστική ματιά στην ιστορία του Δράκουλα.
Και εκεί
έρχεται το ερώτημα του γιατί να δεις το φετινό The Invitation αντί του προ
30ετίας ανυπέρβλητου Bram Stoker’s Dracula διά χειρός Francis Ford
Coppola. Δυστυχώς δεν υπάρχουν σοβαροί λόγοι. Η πρωταγωνίστρια Nathalie
Emmanouel (η χαμηλοβλεπούσα Missandei του Game of Thrones) το παλεύει,
αλλά η παραγωγή την προδίδει. Με ένα κόκκινο φόρεμα (της Danielle Knox)
πάνε να ισοφαρίσουν τα ιστορικά κοστούμια, που σχεδίασε η Eiko Ishioka το
1992. Με κάτι γύψινα αγάλματα μιμούνται τα σκηνικά του The Haunting
(1999). Τα γυρίσματα στη φθηνή Ουγγαρία υποδεικνύουν ξεπέτα. Όσοι έχουν
δει τη σειρά The Boulet Brothers’ Dragula καταλαβαίνουν…
Ο συμπρωταγωνιστής Thomas Doherty (1995) είναι πολύ ωραίος, αλλά
η μασέλα του παραπέμπει σε διαφημιστικό οδοντόπαστας και ο ναρκισσισμός
του καλύπτει το όποιο υποκριτικό ταλέντο. Έτσι εύκολα την παράσταση
κλέβει η εκρηκτική Δανέζα Stephanie Corneliussen (1987) ως μία εκ των
νυφών του Δράκουλα. Με λίγα λόγια: το σύντομο σχόλιο περί πατριαρχίας και
ρατσισμού δεν αρκεί, για να καταστήσει απαραίτητη τη σπατάλη δύο ωρών
για τη θέαση της ταινίας. Αρνηθείτε την Πρόσκληση και αφεθείτε στο φιλμ
του Coppola.
Trivia: Ακούγονται τα τραγούδια When you were mine (Joy Crookes),
Just like a dream (Morrie Morrison Orchestra), Need to be needed (Denitia),
Mr. Badman (Cruel Youth), Four Seasons, Winter (The Hit Crew, Antonio
Vivaldi), La Wally (Alfredo Catalani) και η μουσική, που υπογράφει η Dara
Taylor (1987).
Το φιλμ κυκλοφορεί στις 6 Οκτωβρίου από τη Feelgood.
Trailer:
