Ο Γιάννης Πετρίδης γράφει για τη γνωριμία του με τον Iggy Pop και το άγνωστο ταξίδι στην Ελλάδα που έκαναν μαζί με τον David Bowie, σε ένα μικρό Austin 1100.
Οι αναμνήσεις που κάθε μέρα τριγυρνάνε στο μυαλό μου μέσα από τα γεγονότα που έχω ζήσει στη ζωή μου εδώ και δεκαετίες, μου επιβεβαιώνουν πόσο τυχερός ήμουν που το χόμπι μου κάποτε το έκανα επάγγελμα.
Νομίζω ότι είναι φυσιολογικό να μην θυμάμαι ακριβώς τις συνομιλίες μου με όλους αυτούς που συνάντησα, αλλά ξαφνικά όπως συμβαίνει στον καθένα έρχονται μπροστά μου εικόνες από διάφορα περιστατικά.
Με τον Iggy Pop συναντήθηκα δύο φορές στην ζωή μου, την πρώτη φορά όταν τον ξενάγησα με τον David Bowie σε διάφορες τοποθεσίες στην Ελλάδα πίσω στη δεκαετία του 1970.
Η πρώτη εντύπωση που είχα και από τους δυο, ήταν ότι δεν υπήρχε κανένα «σταριλίκι» στη συμπεριφορά τους. Κάθισαν στριμωγμένα μαζί με τη γραμματέα που ήταν μαζί τους στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, σε ένα μικρό φυσιολογικό αυτοκίνητο Austin 1100, χωρίς καμία διαμαρτυρία.
Iggy Pop και David Bowie στη Γερμανία, Μάρτιος 1977 © Evening Standard/Getty Images/Ideal Image
Εγώ που οδηγούσα και ο Μίκης Κορίνθιος που καθόταν δίπλα μου, κρατούσαμε μια προσεκτική διακριτικότητα σε αυτά που συζητούσαν και η μόνη μας επέμβαση ήταν όταν τους περιγράφαμε τα διάφορα μέρη που περνούσαμε. Κυρίως όμως μιλήσαμε μαζί τους στις διάφορες ταβέρνες που σταματούσαμε, με το κυριότερο μέρος της συνομιλίας μας να είναι φυσικά για τη μουσική.
Θα μπορούσα να πω ίσως επειδή είναι πιο κοντά χρονικά στο σήμερα, ότι θυμάμαι περισσότερα από αυτά που συζήτησα με τον David Bowie σε δύο γεύματα στο Λονδίνο, όταν συνεργάστηκε με την Virgin και το ζευγάρι Ken και Nancy Berry. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Iggy Pop, τη δεύτερη φορά που τον συνάντησα, όταν μετά την συναυλία του στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τον κάλεσα για γεύμα μαζί με την γιαπωνέζα σύζυγό του εκείνη την εποχή, τη Suchi Asano. Θυμάμαι ότι φάγαμε σε ένα γιαπωνέζικο εστιατόριο σε μια στοά της Σταδίου, κοντά στο Σύνταγμα.
Τον θεωρούσα πάντα ένα μυστήριο, πολύ κοντά στον χαρακτηρισμό που του είχε δώσει ο αξέχαστος Γιώργος Λεφεντάριος όταν τους παραλάβαμε από το αεροδρόμιο με τον David Bowie, ότι ήταν σαν ένα τελώνιο. Ο Γιώργος, δεν τον είχε δει ποτέ στην σκηνή, αλλά αυτός ο χαρακτηρισμός είναι τόσο κοντά στην προσωπικότητα του Iggy Pop, όχι μόνο από την συγκλονιστική σκηνική του παρουσία, από τις πρώτες μέρες των Stooges μέχρι σήμερα, αλλά και από τη συμπεριφορά του όταν τον γνωρίσει κανείς καλύτερα.
Η συζήτηση μας όπως φαντάζεστε εκείνο το βράδυ στο μεγαλύτερο μέρος της, περιστράφηκε γύρω από τη μουσική, καθώς και οι δύο ανήκουμε στην ίδια γενιά και μεγαλώσαμε με τα ίδια ακούσματα. Τα ονόματα που μου ανέφερε, δείχνουν για μία ακόμη φορά ότι οι καλλιτέχνες αυτού του επιπέδου ακούν και επηρεάζονται από πολλά και διαφορετικά πράγματα. Βρήκα σε μια χαρτοπετσέτα μερικούς από τους μυθικούς καλλιτέχνες, που είναι αγαπημένοι και που ανέφερε σε εκείνο το γεύμα, όπως John Coltrane, Bob Dylan, Dion DiMucci, Byrds, Doctor John, Muddy Waters, Gilberto Gill, Lou Reed, CAN, Frank Zappa - Mothers of Invasion, Jimmy Reed, Bo Diddley, Manfred Mann, Cramps, Sarah Vaughan, Jimi Hendrix, Suicide, Scott Walker, The Human Beinz.
Ενθουσιάστηκα, το θυμάμαι αυτό, όταν μου ανέφερε έναν αγαπημένο μου τραγουδοποιό της δεκαετίας του 1960, τον Bob Lind, αλλά και άλλους παρόμοιους της ίδιας εποχής. Ο Bob Lind είναι άγνωστος στην Ελλάδα και ποτέ δεν κυκλοφόρησαν δίσκοι του εδώ, ίσως μία διασκευή σε τραγούδι του να αγαπήθηκε από τον Ιταλό Gianni Morandi.
Επίσης είχαμε μιλήσει για πολλά από τα σύγχρονα ονόματα εκείνης της χρονιάς και αυτή η τάση να θέλει να γνωρίζει τα αξιόλογα νέα ονόματα, παρακολουθώ ότι συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, αφού κάπου διάβασα ότι ανέφερε τις Wet Leg, No 1 στην Βρετανία αυτήν την εβδομάδα, τη Mitsky και άλλα.
Διαβάστε ακόμη: Iggy Pop: Το τελευταίο rock είδωλο ανατρίχιασε την Αθήνα
