Αισθάνθηκα την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σου. Η ιστορία ξεκινάει ως εξής :
16 Αυγούστου 1977. Επαρχία. Μαθαίνω απ’ τις ειδήσεις ή απ’ την εφημερίδα του πατέρα μου – δε θυμάμαι από που – ότι πέθανε ο Έλβις Πρίσλεϋ. Ποιος είναι αυτός λέω.
Ήμουν 13 ετών. Είχα ήδη αρχίσει μαθήματα κιθάρας, αλλά μέχρι τότε γνώριζα μόνο ελληνική μουσική (Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Λοίζο, Σαββόπουλο Μαρκόπουλο κλπ). Είχε πέσει μάλιστα στα χέρια μου ένα τετράδιο γραμμένο από φοιτητές σε γραφομηχανή, με τους στίχους αυτών των τραγουδιών και από πάνω σημειωμένα τα ακόρντα τους (μερικά λάθος όπως διαπίστωσα αργότερα, χωρίς αυτό να έχει σημασία). Φτιάξαμε το πρώτο μας συγκρότημα με την ευκαιρία του εορτασμού της γιορτής του Πολυτεχνείου στο σχολείο.
Αλλά η 16η Αυγούστου 1977 ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσω να μπαίνω στο μαγικό κόσμο της αγγλόφωνης μουσικής. Το ίδιο καλοκαίρι κάποιος ξάδερφος φίλου από την Αθήνα μας έφερε τους Beatles. Μαγεία! Όσους δίσκους τους μπορούσα να βρω τους αγόραζα.
Ένα αστείο περιστατικό με τους Beatles : Επειδή στον αθλητισμό δεν ήμουν δυνατό παιδί, όταν τα μεσημέρια ετοιμαζόμουν να πάω με τους φίλους για μπάσκετ, έβαζα δυνατά στα ακουστικά το She Love You γιατί μου έδινε τέτοια δύναμη, που μου χρησίμευε μετά στο παιχνίδι. Ένα μεσημέρι, όπως το τραγούδαγα κι εγώ μαζί, φώναζα τόσο πολύ αλλά δεν το είχα καταλάβει, λόγω των ακουστικών. Ξύπνησε η μάνα μου και ήρθε στο δωμάτιο, νομίζοντας ότι έπαθα κάτι!
Γενικά, επειδή δεν υπήρχαν πολλά λεφτά, συνεννοούμασταν με τους φίλους ποιος αγόρασε τι, για να το γράφουμε σε κασέτα.
Όλο αυτό βέβαια ήταν ένας αχταρμάς. Η πληροφόρηση ήταν αποσπασματική και τα πάντα ήταν ασύνδετα. Και κάπου εκεί το 1978 περίπου, ανακαλύψαμε την εκπομπή σου. Την ακούγαμε ανελλιπώς. Είχαμε πάντα δίπλα ένα σημειωματάριο για να σημειώνουμε τα ονόματα δίσκων και καλλιτεχνών που ανέφερες. Όταν έκανες αφιερώματα, τα έγραφα σε κασέτες.
Γιάννη μας έμαθες να ακούμε μουσική. Εκτός του ότι μάθαμε αμέτρητους καλλιτέχνες από την εκπομπή σου, μπήκαν τα πράγματα σε μία σειρά. Έγινε η διασύνδεση όλων των πληροφοριών και χρονολογικά αλλά και εξελικτικά – καλλιτεχνικά. Μας έμαθες την αλληλεπίδραση των διαφόρων μουσικών ειδών και των καλλιτεχνών μεταξύ τους. Σε ευχαριστώ γι’ αυτό.
Έχω πάρα πολλά στιγμιότυπα και εικόνες από την παρακολούθηση των εκπομπών σου, που αποτελούσαν (και αποτελούν) εμπειρία ζωής. Ενδεικτικά αναφέρω, ένα απόγευμα που σε ακούγαμε με ένα φίλο σε ραδιοκασετόφωνο της κακιάς ώρας, ξεκίνησες να παίζεις το Take The Long Way Home.
Δεν μπορώ να σου περιγράψω με λέξεις τι ένιωσα. Ή όταν έπαιξες για πρώτη φορά το The Wall και έλεγες - αν θυμάμαι καλά - ότι όταν βγήκες απ’ το χώρο όπου ήσουν ένας από τους πρώτους στον κόσμο που προμηθεύτηκες το δίσκο τους, υπήρχαν κάποιοι που σου πρόσφεραν πολλά χρήματα για να τους τον πουλήσεις.
Κάποια στιγμή στα ’90 σε έχασα : μια οι αλλαγές στον τρόπο ζωής, μια ο στρατός, μια η δουλειά που έπιασα (αφού δε μπόρεσα να προχωρήσω τα τραγούδια που έγραφα – και γράφω ακόμα) από την οποία τελείωνα αργά.
Έκτοτε, μια σε έβρισκα μια σε έχανα. Ιδιαίτερα σε έβρισκα στις εκπομπές του Σαββατοκύριακου. Όταν είχες χάσει τη στέγη σου στην ΕΡΤ σε άκουγα κάποιες φορές στο αυτοκίνητο όταν πήγαινα το γιό μου για αθλητικές δραστηριότητες.
Φτάνοντας στο σήμερα, σε ξανάκουσα στο αυτοκίνητο, όταν πριν μερικά χρόνια, παρουσίασες τον υπέροχο δίσκο του Robert Plant με την Alisson Krauss. Από τότε έχω αρχίσει να σε παρακολουθώ κάθε μέρα σχεδόν, προκαλώντας και τον 12άχρονο γιό μου να σε ακούμε μαζί. Του είπα μάλιστα, να πώς είναι να είσαι ραδιοφωνικός παραγωγός και να έχουν νόημα αυτά που λες και όχι να κάνεις μόνο τοποθέτηση προϊόντων και να λες αδιάφορα πράγματα, όπως συνηθίζεται ιδιαίτερα στους ιδιωτικούς σταθμούς, όπου επίσης υπάρχει το ανυπόφορο, μετά από κάθε τραγούδι να ακούς ή σποτάκι για το ποιος σταθμός παίζει ή διαφημίσεις. Χάρηκα επίσης που έμαθα ότι μπορώ να ακούω από το internet τις εκπομπές που χάνω.
Γιάννη σε ξαναβρήκα! Είσαι ο ίδιος και ακόμα καλύτερος. Χαίρομαι πολύ! Να είσαι πάντα καλά!
Βασίλης Ρ.
