Από τον Κώστα Ζουγρή

Δεν σας κρύβω ότι κάθε χρόνο νιώθω όλο και πιο απογοητευμένος διαπιστώνοντας ότι η ανταπόκριση σας στις μουσικές αναρτήσεις μας ακολουθεί πτωτική τάση.

Κάθε εβδομάδα ακούω όλα τα νέα άλμπουμ που πιστεύω ότι είναι σημαντικά, κάτι που δεν ενδιαφέρει πια παρά ελάχιστους στην Ελλάδα, όπως καταλαβαίνω.

Οι περισσότεροι δεν έχουν χρόνο, όπως λένε, άλλοι, οι νεότεροι ακούνε συνήθως μόνο τραπ, τσαπ, παπ και ανάλογη μουσική της οποίας τα τραγούδια δεν έχουν προσωπικότητα και διάρκεια ζωής.

Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί που βρίσκουν ενδιαφέρον σε συγκεκριμένους δίσκους, όμως όχι σε όλο το φάσμα της μουσικής η οποία απλά έχει προσαρμοσθεί στην εποχή μας.

Θα γράψουν κάποιοι, Ζουγρή με αυτά που γράφεις για τα εμβόλια, τα ζώδια, τον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα και ανάλογα τι περιμένεις, μόνος σου θα μείνεις. Δεν καταλάβατε το site δεν έχει πρόβλημα, πάει εξαιρετικά, όμως τα μουσικά είναι αυτά που η ανταπόκριση σας με πληγώνει.

Επίσης αδυνατώ να καταλάβω πώς, ενώ έχουμε καταφέρει να πείσουμε μερικά εκατομμύρια να μας ακολουθούν κάθε μήνα, δεν μπορούμε να πείσουμε περισσότερους από 10, αν θέλετε και 20 να μας στηρίξουν οικονομικά κάθε μήνα.

Εκτός από την μουσική, τα ίδια προβλήματα θα έχει σύντομα και ο κινηματογράφος όπου η πανδημία, τα συνδρομητικά κανάλια αλλά και το τζάμπα περιορίζουν τους θεατές.

Αρκετά τα νέα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν αυτήν την εβδομάδα και η σκέψη γι' αυτά που γράφω μου ήλθε ακούγοντας το νέο άλμπoυμ του Bonobo που ακούγεται ευχάριστα αλλά σκέφτηκα ποιος θα το ακούσει στην Ελλάδα; Τώρα ακούω το Underoath δεν είναι άσχημο στο είδος του, αυτό είναι το ροκ που είναι ακόμα ζωντανό στις μέρες μας.