Εκτός από τους ανεμβολίαστους - οι οποίοι με τα νέα μέτρα «τρώνε» bulling –και πρέπει να περιοριστούν μάλλον στην κατ’ οίκον διασκέδαση, ένα άλλο «ξεχασμένο είδος» είναι και οι καπνιστές. Μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν ξεχάσαμε ότι και οι καπνιστές παίρνουν «κόκκινη κάρτα» στην εστίαση. Ο εκρηκτικός συνδυασμός αρνητή εμβολιασμού με χρόνιο πρόβλημα καπνίσματος δημιουργεί το προς εξαφάνιση «είδος» του «Χαρμανό-αρνητοδεινόσαυρου» που κοιτά απ’ το παράθυρο τους άλλους να τρώνε να πίνουν και να διασκεδάζουν, όπως τα παιδάκια κοιτούν τις πάστες και τις σοκολάτες στην βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου, καθώς υπάρχει «γονική» κυβερνητική απαγόρευση.
Στην μουσική όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο μουσικόφιλος μπορεί να την βρίσκει «ακούγοντας» το εξώφυλλο και να συνεχίσει «ρουφώντας» τους κύκλους του βινυλίου καθώς το πικάπ γυρίζει. Αν τώρα πρόκειται για Mp3, i-tune ή cloud καταστάσεις μπορείς να την «ακούς» με οτιδήποτε είδους μουσική θέλεις εφόσον έχεις βρει τις κατάλληλες λίστες στοSpotify, Intagram, Facebook και Zuckerber- Bill Gates θέλοντος μην ανησυχείτε η τεχνολογία προχωρά σε νέα χωράφια οσονούπω.
Αν γυρίσουμε λίγο στο παρελθόν, όπου καταναλωτής, πληροφορία, εικόνα και δίσκος ήταν πιο συνυφασμένα, η μουσική και το στριφτό… τσιγάρο ήταν για ψαγμένους και απαιτητούς και έδωσε στο διάβα του χρόνου αξιοπρόσεκτα δείγματα έμπνευσης, τέχνης, χιούμορ και διάθεσης πηγαίνοντας αρκετές φορές ένα βήμα παρακάτω.
Rap και Rock ανταλλάσουν «σήματα καπνού» και έμπνευσης με 40 χρόνια διαφορά. CHEECH & CHONG –“Up in Smoke”-1978 & WIZ KHLIFA –“The Mixtape”-2009 με χαρτάκια μάρκας “Bambu”.
Η ανάμειξη μουσικής και καπνού είναι παλιά όπως και οι συνεργασίες μουσικών που «ανακατεύονται» για να πετύχουν το χαρμάνι που θέλουν. Στο “Led Zeppelin III”-1970 οι Zeppelin τιμούν τον φόλκ μουσικό Roy Harper και «του βγάζουν το καπέλο» με το κομμάτι τους “Hats Off To (Roy) Harper ”. Την επόμενη χρονιά, 1971 ο Jimmy Page παίζει στο άλμπουμ του Roy Harper “Stormcock”. Το 1985 μετά από ένα jam και πολλά στριφτά τσιγάρα “Rizla”, Page & Harper, κυκλοφορούν αντάμα το “Whatever Happened to Jugula?” που μπαίνει και στο Top 20 της Αγγλίας.
Το 1993 οι «πολλά βαρύς και όχι»-μερακλήδες Cypress Hill κυκλοφορούν το “I Ain't Goin' Out Like That” σε «στριφτό». Τα μουσικά είδη μπορεί να διαφέρουν, μουσικοί να τέρπονται σε διαφορετικά γούστα, αλλά μάλλον στα δαχτυλίδια καπνού όλοι κάνουν τα ίδια κόλπα.
Οι «σκληροί» HUMBLE PIE στα ‘70ς με Steve Marriott & Peter Frampton έδωσαν πολλά όμορφα κονσέρτα και κάπνισαν πολύ «χόρτο», στριφτό και άλλα μείγματα. Το σήμα στο εξώφυλλο είναι «αντιγραφή» από τα ισπανικά χαρτάκια “Smoking” που κυκλοφορούν από το 1879. Κάτι σαν την μπαρουτοκαπνισμένη Γαλλική Επανάσταση αλλά αναριθμητισμένη. Άλλωστε όπως λέγανε και οι δικοί μας ρεμπέτες «όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς», να συμπληρώσουμε ότι πρέπει και να ξεχνάς που και που.
Στην ανοιχτή διάθεση, την καλή μουσική, το καλό κρασί, την παρέα και τις ωραίες συνεργασίες δεν λέμε ποτέ όχι. Αν σε λένε WILLIE NELSON και κουβαλάς στην πλάτη μουσική ιστορία εξήντα ετών και βάλε και τα χλωρά και τα ξερά όλα τα δοκιμάζεις, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς και όλοι οι καλοί χωράνε, για μια χείρα βοηθείας και τζούρα. WILLIE NELSON λοιπόν με KRIS KRISTOFERSON, JAMEY JOHNSON & SNOOP DOGG. Country, Southern rock & Hip-Hop, ο καλός ο μύλος όλα τ’ αλέθει. Τραγουδούν σκωπτικά το “Roll me up” μέσα από το άλμπουμ “Heroes” του 2012:
«Τυλίξτε με και καπνίστε με όταν πεθάνω/Και αν σε κανέναν δεν αρέσει, απλά Κοίταξέ τον στα μάτια.
Δεν ήρθα εδώ και δεν φεύγω/Γι ' αυτό μην κάθεσαι και κλαις/Απλά τυλίξτε με και καπνίστε με όταν πεθάνω»
Αλλά και ο Σωκράτης Μάλαμας με τους Χαϊνηδες το 2005 περιγράφουν με περισυλλογή τις μνήμες που ανακαλεί το στριφτό όταν λένε στο «Στριφτό τσιγάρο»:
«Τσιγαράκι μου στριφτό/ της ζωής μου το γραφτό/ παίζω μες στο χέρι μου/ όπως το μαχαίρι μου...
Τσιγαράκι μου στριφτό/ πια δε θέλω να σκεφτώ/ φίλους που διαβήκανε/ κι ύστερα χαθήκανε»
Το προϊόν ιδιαίτερα αγαπητό στους κύκλους των οπαδών με μουσικούς και μουσική βιομηχανία να βρίσκει τρόπο με το κατάλληλο μάρκετινγκ να χωθεί παντού.
Οι Dr. Feelgood, πολύ αγαπητοί και στην χώρα μας, μετά την επιτυχία - Νο1 στην Αγγλία - του ζωντανού τους δίσκου “Stupidity”, συνεργάζονται με την εταιρεία RIZLA και κυκλοφορούν τσιγαρόχαρτα με το λογότυπο του γκρουπ.
Έτσι την ίδια χρονιά του 1976 μαζί με την φωνή του δικού μας Μητροπάνου και οι Dr. Feelgood συναινούν πως «…αυτό το τσιγάρο που καίει –δεν- είναι το τελευταίο…»
Θεριακλής βέβαια και επιρρεπής στον καπνό και άλλες συναφείς ουσίες και ο Bob Marley. Καθώς μουσική ρέγκε και στριφτό συνήθως πάνε μαζί.
Αν κάποιος πρέπει να γίνει «καπνός», «τσιγάρο» και φιλοσοφία ζωής, ο Ρασταφαριανισμός είναι το πεδίο προσχώρησης του και η ρέγκε η κατάλληλη υπόκρουση..
Η χρήση της κάνναβης για θρησκευτικούς σκοπούς υιοθετείται παλιά από τους Ρασταφάρι και αποτελεί μέρος των θρησκευτικών τους μυστηρίων. Έτσι ο Bob Marley γίνεται στριφτό στην βιομηχανία καπνού με τις ευλογίες των οπαδών του και όχι μόνο.
Όπως είπε και η Βίκυ Μοσχολιού στο «Σαν το πακέτο» –σε πρώτη εκτέλεση το 1964 – αλλά το εμπεδώσαμε στα φοιτητικά μας χρόνια από την επιτυχημένη εκτέλεση των «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ» το 1983 :
«…Ήπιες τα τσιγάρα σου, χόρτασες την μάρκα σου, κι αλλάζεις τώρα τον καπνό σου»
Η αλλαγή αυτή συμβαίνει στην καθημερινή ζωή αλλά και στην τέχνη με το προϊόν του καπνού να μεταμορφώνεται σε αφίσα, εξώφυλλο, ζωγραφικό πίνακα, κόμικ, διαμαρτυρία, φέιγ-βολάν.
Το Rap, το Gangsta-rap, το Hip-Hop, το Trap και όλα τα υπο-είδη που πλέον δεν «πηγάζουν» μόνο από τις σκοτεινές υποβαθμισμένες γειτονιές με την κοινωνική εξαθλίωση, την ρατσιστική και ομοφοβική εχθρότητα, αλλά γιγαντώνονται από το στοχευόμενο μάρκετινγκ του ίντερνετ και τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, αλλάζοντας το μουσικό τοπίο αλλά και την κοινωνική πραγματικότητα.
Στην «μαγειρεμένη» και «μαγεμένη» φιλοσοφία της Rap-Trap, τα αδιέξοδα, οι ευκαιρίες, η βία, τα ναρκωτικά, τα ποτά, τα λεφτά, η μεγάλη ζωή, η πολιτική και σε πολλές περιπτώσεις –δυστυχώς- τα όπλα έχουν τον πρώτο λόγο στην εξιδανικευμένη στιχοπλοκή του «μύθου των πόλεων».
Οι παλιο-σειρές Γιώργος Μαζωνάκης με το «Το Gucci Φόρεμα» και οι σημερινοί «αντάρτες» των πόλεων Snik, Sin-Boy, Toquel Mad-clip & λοιποί εξαργυρώνουν την ζωή και τον θάνατο με εκατομμύρια views & like, αλλά κυρίως με εκατομμύρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Οι αναδυόμενες μουσικές περσόνες των αστικών και υπερεθνικών ηρώων της Rap-Trap σε παλιότερες εποχές θα ήταν απλώς χαμένα πρόσωπα που αναζητούνται ραδιοφωνικά μέσω του Ερυθρού Σταυρού, ίσως πάλι κοσμούσαν κάποιο αμερικάνικο μουσείο της Άγριας Δύσης ως αφίσες “Wanted Dead or Alive” με ατημέλητα μαλλιά, περίεργα μούσια και εμφανή τατουάζ, ίδιο της παρανομίας των καταζητούμενων και όχι ως στοιχεία κοινωνικής καταξίωσης.
Σήμερα το ξυρισμένο κεφάλι, τα «περιττά» κοσμήματα, τα «σχισμένα» ρούχα», τα ακατάληπτα τατουάζ, τα μονολεκτικά παρατσούκλια και τα μονογραμμικά σύμβολα στα εξώφυλλα και στα περιοδικά δεν στοιχίζουν “50 Cent” αλλά δισεκατομμύρια στην σύγχρονη βιομηχανία.
Η περιούσια εισαγόμενη κουλτούρα και κυρίως υποκουλτούρα της Pop-R&B-Rap-Trap έχει εξαπλωθεί σαν ιστός του Spiderman σ’ όλα πλέον τα αγαθά –φυσικά και άυλα- από την μουσική και τον κινηματογράφο, στη μόδα και στο φαγητό, ως την μοντέρνα τεχνολογία και την μοντέρνα αρχιτεκτονική. Όχι δεν προσπαθώ να μηδενίσω την εποχή μας, οι καιροί άλλωστε πάντα αλλάζουν – The Times They Are a-Changin' που είπε και Dylan - οι νέες εποχές όμως χρειάζονται νέα είδωλα, νέες λατρείες, νέα ιδεώδη. Για τους «ιερείς», τους «ναούς» και τους «πνευματικούς» της «νέας θρησκείας» ανησυχώ. Μήπως τα «πτυχία» των είναι όπως τα πακιστανικά κινητά, αδήλωτα και ανεντόπιστα.
Την είχε «προβλέψει» αυτή την εποχή ο Λάκης Παπαδόπουλος (Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ) στο μακρινό 1985 όταν νιχιλιστικά ακροβατούσε με τους προφητικούς στίχους στο «Δικαίωμα στο όνειρο»:
«…Όμως με τίποτα, με τίποτα δεν μπορείς/ Να μου στερήσεις το όνειρο/ Δικαίωμα στο όνειρο/ Δικαίωμα στο τίποτα…»,
Σήμερα αυτό το «δικαίωμα» σερβίρετε ψηφιακό και ακριβοπληρωμένο.
Έχοντας η ποπ κουλτούρα ως «οδηγό» για την εκπλήρωση των στόχων το χρήμα ή ακόμα πιο μοντέρνα τα κρυπτονομίσματα, δεν είναι παράξενο που πέρα από τους μπάφους με σήμα τον Bob Marley, έχουμε Wiz Khalifa & Snoop Dogg στριφτάρια που ανάβουν με σπίρτο Tupac Shakur. Τι άλλο νόμιμο να ζητήσει ο νεόκλητος έλληνας Trapper, τζιβάνα μάρκας «Φουρέιρα» για μεγαλύτερη απόλαυση. Ίσως!
Αν στην ταινία του 1992 «Ο Θάνατος Σου Πάει Πολύ» με την Μέριλ Στριπ και τον Μπρους Γουίλις ένα μαγικό φίλτρο δίνει αιώνια νεότητα στους πρωταγωνιστές, τι να πει και ο Mad Clip & Foureira στο μεταθανάτιο Νο1hit «Μπορεί» των 27εκατ. Views. Ο θάνατος στην άσφαλτο μπορεί να σε κάνει εκατομμυριούχο.
Άλλωστε οι πλουσιότεροι ποπ-σταρς στην μουσική βιομηχανία είναι πάντα οι πεθαμένοι σταρς.
Τα διάσημα αμερικάνικα τσιγαρόχαρτα “EMPIRE” είναι φτιαγμένα από εκατονταδόλλαρα!!
Ίσως ο ιδεολόγος επιχειρηματίας είχε συμμετάσχει σε ελληνικό γλέντι όπου ακουγόταν το «Θα τα κάψω τα λεφτά μου, θα τα κάψω…» και έτσι αποφάσισε να βάλει «φωτιά» στον καπιταλισμό.
Εμείς πάλι ως Έλληνες είμαστε ρομαντικοί και χαμηλών τόνων, δεν έχουμε εντρυφήσει ακόμα σε μάρκετινγκ ακρότητες όπως «χαρτάκια» “Empire”-«Αυτοκρατορία» ή “General Jeff”-«Στρατηγός Τζέφ», αλλά σε λαϊκές ρεκλάμες όπως «Σιγαρόχαρτο του Παππού», «Σέρτικο», «Στριφτό» και για τους λάτρεις της αρχαίας Ελλάδας και όλους τους Βελλόπουλους, Λιακόπουλους, Γεωργιάδιδες, χαρτάκια «Πυθία» για όσους την βρίσκουν με τους χρησμούς, τα μελλούμενα και τα «μασημένα λόγια».
Μην τα ρίχνουμε όμως όλα στο ίδιο χαρμάνι, υπάρχουν εκλεπτυσμένα προϊόντα για όσους ακούνε π.χ. Jazz. Τα ισπανικά χαρτάκια “Blanco y Negro” είναι τέτοια αλλά και το τελευταίο άλμπουμ του Neil Young “Homegrown” -2020 όχι μόνο το ακούς αλλά το «καπνίζεις» κιόλας αφού συνοδεύεται από χαρτάκια στριφτού εγχώρια-“Homegrown” για να μην ξεχνάμε τα προϊόντα του κάθε τόπου.
Αν νομίζετε ότι η σύγχρονη ποπ και δη η K-pop δεν έχει αντιληφθεί όλα αυτά τα εμπορικά τρικ απατάσθε, βλέπε παρακάτω και κορεάτικα τσιγαρόχαρτα “BTS”
Μιλήσαμε πιο πάνω για «επανάσταση», για συνήθειες, για παρέες, για ήρωες και αντι-ήρωες, για «μεγάλες» κουβέντες και «κοφτερούς» στίχους.
Το ότι η πορεία, η ζωή και το όνομα του Τσε Γκεβάρα θα γινόταν τραγούδι, βιβλίο, έμπνευση γραμματόσημο και αφίσα το είχαμε φανταστεί και το θέλαμε. Αλλά ότι το σύνθημα του Τσέ
“HASTA LA VICTORIA SIEMPRE”- «Έως την νίκη σύντροφοι» θα γινόταν προς χάριν του καπιταλισμού, καπνός, τσιγάρα και χαρτάκια δεν το είχαμε φανταστεί. Απλώς για καθαρά μάλλον ρομαντικούς και «ξεπερασμένους» ιδεολογικούς λόγους θέλαμε να μην το σκεφτόμαστε ή να το φανταζόμαστε. Τελικά η επανάσταση είναι σαν τα κάστρα, πέφτουν πάντα από μέσα.
Σε λίγο μαζί με το οικολογικό μέλι «Κουφοντίνα» βλέπω στο μέλλον και άφιλτρα «17Ν» και όταν η ανάπτυξη επιστρέψει μια και καλή στην Ελλάδα ίσως δούμε από κάποια συνεταιριστική καπνοβιομηχανία στο Καστελλόριζο και τσιγαρόχαρτα μάρκας «Λεφτά υπάρχουν».
Από πού αντλούμε τέτοια φαντασία, μα φυσικά από την ιστορία αυτού του τόπου.
Προπολεμικά ο βιομήχανος Χρυσαδάκος από το Αγρίνιο –γνωστό για τα περίφημα καπνά του-
έβγαζε τα τσιγάρα Byron, Hellas Special & Ζαπάντι. Για την διαφήμιση του «ΖΑΠΑΝΤΙ» δεν δίστασε να «χρησιμοποιήσει» τις φιγούρες των πρωθυπουργών Βενιζέλου και Τσαλδάρη για να πετύχει τον σκοπό του. Άλλος ελληνάρας επιχειρηματίας έκανε εξαγωγή στην Αμερική πούρα φίρμας “JOHN METAXAS”. Θα είχε φαίνεται στο μυαλό του ότι συνδυάζονται απόλυτα γευστικά με το εξαγώγιμο κονιάκ “METAXA”.
Όταν τα Χριστούγεννα του 1948 ο Ronald Reagan –ακόμη ηθοποιός και μετέπειτα προβιβασθείς πρωθυπουργός – διαφήμισε και υπέγραφε χριστουγεννιάτικα δώρα πάνω στα τσιγάρα Chesterfield, η συνταγή επιτυχίας φαίνεται είχε ταξιδέψει εμπορικά ανά την υφήλιο.
Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάλαντα «κονσέρβα», Covid-19 free, μάσκες με Αι-βασίλη, Netflix, διακοπές «μόνος στο σπίτι» και ευχές για το 2022 με υγεία.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΒΟΛΟΓΚΑΣ
Δείτε ακόμη:
>>Διασκευάζοντας και διασκεδάζοντας με Led Zeppelin - 12 τραγούδια
>> Παράξενες συγγένειες - εκεί όπου το κιτς γίνεται τέχνη όπως και το αντίθετο
>>Ελληνικά τραγούδια ξεχασμένα στον Βάλτο της λήθης
>>Η παρθενογένεση στην τέχνη είναι πιο σπάνια κι από την λευκή κουκουβάγια
>> Από τα καφενεία του Όθωνα στα Bar του σήμερα
>> Covid-19: Φωτογραφίες και αφίσες του παρελθόντος για την πανδημία που ταλαιπωρεί όλους μας
>> Ταινίες για όλους χωρίς... Ιούς
>> Κόψτε το κάπνισμα... Αλλά με στυλ
>> Κουίζ: Εσείς μπορείτε να βρείτε τα εξώφυλλα στη βιτρίνα του δισκάδικου "ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ";
>> Οι απαντήσεις στο Κουιζ για τη βιτρίνα του δισκάδικου "ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ"...
>> Είμαστε για τα πανηγύρια ή κάνουμε εξαγωγή χιούμορ...; Μέρος 'Α
>> Γιορτές, καρναβάλια, πέταμα αετού, διασκεδάσεις και άλλα...πανηγύρια
>> Τσιγάρο και τέχνη στη μουσική αλλά... με εικόνες
>> Άν οι κωφοί τραγουδούν, οι τυφλοί ακούνε...;
>> Χριστούγεννα με άλμπουμ χωρίς σύνορα και Ταμπού...!
>> Πόλεμος, καλλίγραμμα πόδια και αλεξίπτωτα...!
>> Οι Pink Floyd σε κινούμενες περιπέτειες...
>> Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής, αλλά ξέχασα τα κλειδιά στο σπίτι...
>> Joker: Τραγούδια από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον
>>Η αρρώστια του Rock-n-Roll κρατάει πολλά χρόνια
>> Εταιρείες δίσκων με ονοματεπώνυμο και ξεχωριστή φαντασία
>>Οδοιπορικό στο Knebworth Park, Led Zeppelin 11 Αυγ 1979 - Ήμουν κι εγώ εκεί!
