"Ζωντανά" Παρθενικά άλμπουμ 1958-1968 - Τα πρώτα  “live” στην μουσική είναι πάντα δύσκολα

Τα ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και η μουσική είναι σαν το νερό που τρέχει από τις «φλέβες» των δημιουργών στα ποτάμια των ψυχών.

Οι καλλιτέχνες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ψάχνανε μέρος να παίξουνε για το μεροκάματο, να πουν το μεράκι τους, να κάνουν το κέφι τους, να «βγάλουν» τον αισθητικό και καλλιτεχνικό εγωισμό που κουβαλούσαν μέσα τους και σίγουρα στην αρχή της καριέρας του, αυτά γίνονταν όχι για την δισκογραφία, αλλά για το πάθος και το θέαμα.

Είναι οι φορές -όχι τόσο σύνηθες- που η πρώτη δισκογραφική «γνωριμία» ενός τραγουδιστή ή γκρουπ «γεννιέται» πάνω στο πάλκο, στο λίκνο της δημιουργίας του.

Θα επιχειρήσουμε να ανθολογήσουμε μια σειρά από τέτοιους «σταρ» του πάλκου που στην πορεία των χρόνων έγιναν διασημότεροι, σπουδαιότεροι, σοφότεροι, επιδραστικότεροι ή άλλους τους «έφαγε» το σκοτάδι και ήρθαν στην επιφάνεια πολλά χρόνια μετά.

Η ιστορία δεν γράφεται μόνο από τους «ήρωες» αλλά και τα γεγονότα που δημιουργούν τους μύθους.

Η χρονολογική αφήγηση αυτών που ξεκίνησαν με κόπο εκθέτοντας και καταθέτοντας τον εαυτό τους επί σκηνής εξηγείται εύγλωττα άλλωστε από το γεγονός γιατί το επόμενο χρειάζεται πάντα το προηγούμενο.

NINA SIMONE – LITTLE GIRL BLUE (BETHLEHEM Rec.) Rec. Jazz as played in an Exclusive Side Street Club – New York (Dec’1957) – Released Date – Sep’1958

NINA SIMONE – NINA SIMONE AT TOWN HALL (COLPIX Rec.) Rec. live at the Town Hall, New York (15-9-1959) – Released Date –1959

Αρχίζουμε τον «ζωντανό» περίπατο από το Central Park και το Δημαρχείο της Νέας Υόρκης ελαφρώς ανάποδα. Η μεγάλη κυρία της Jazz, Nina Simone μας κοιτάζει σκεφτική και περιμένει την επόμενη αγοραστική μας … κίνηση, καθώς ξεκουράζεται σ΄ ένα παγκάκι του Central Park στο Manhattan. Αν και το παρθενικό της άλμπουμ στην μικρή εταιρεία της Νέας Υόρκης “Bethlehem Rec.” παρουσιάζεται στον εξώφυλλο με τον πονηρό υπότιτλο ως «Jazz as played in an Exclusive Side Street Club», η ηχογράφηση έγινε «ζωντανά» στο στούντιο, κάποια μέρα Δεκέμβρη του 1957 στα Beltone Studios του Manhattan με την Nina στο πιάνο και την φωνή, τον Jimmy Bond στο μπάσο και τον Albert “Tootie” Heath στα ντραμς. Εκείνη την μέρα η Νίνα ηχογράφησε 14 τραγούδια, όλα γνωστά Jazz κομμάτια μεταξύ 1928-1956, εκτός από δύο δικές της συνθέσεις, το “African Mailman” – που ήταν πολύ …Αφρικάνικο για να μπει στον δίσκο – και το “Central Park Blues” – που ήταν πολύ …Αμερικάνικο και μπήκε στον δίσκο. Τελικά ο δίσκος κυκλοφόρησε το Φθινόπωρο της επόμενης χρονιάς με 11 από τα τραγούδια εκείνης της μέρας. Η Nina Simone ένιωθε προβληματισμένη, θλιμμένη και παραμελημένη από την εταιρεία της που δεν την προωθούσε αρκετά. Ο δίσκος «βαφτίστηκε» “Little girl blue” και δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό τίτλο με την φωτό της Nina στο εξώφυλλο. Η αύρα της Nina Simone πάνω στα τραγούδια και το πιάνο είναι μοναδική. Το “I love you Porgy” από το έργο “Porgy & Bess”-1935 του Gershwin ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία που βγήκε σε single και έφτασε μέχρι το Νο20 του Billboard κάνοντας τότε ουσιαστικά γνωστό το κομμάτι.

Η απογοήτευση της Nina και ο χαρακτήρας της, την οδήγησαν στο να πουλήσει τα δικαιώματα του πρώτου της δίσκου στην “Bethlehem Rec.” για $3.000 και να μεταπηδήσει στην Colpix Rec που ήλπιζε ότι θα της πρόσφερε καλύτερη προώθηση, περισσότερη προσοχή και προστιθέμενη αξία . Ο επόμενος δίσκος ήταν ένα κανονικό «ζωντανό άλμπουμ» με το τρίο της να παίζει στο Δημαρχείο της Νέας Υόρκης αν και κάποια κομμάτια του ξαναγράφηκαν για λόγους καθαρότητας και απόδοσης στο στούντιο. Έτσι στα τέλη του 1959 κυκλοφορεί το “Nina Simone at Town Hall”. Εδώ ακούγεται και το περίφημο “Wild is the wind” του Dimitri Tiomkin που είπε πρώτος ο Johnny Mathis το 1957 αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι στην Ελλάδα το μάθαμε από τον David Bowie στο άλμπουμ “Station to Station”-1976. Ακούγοντας το ξανά και ξανά εθιστήκαμε, φλερτάραμε, φιλήσαμε, χουφτώσαμε παθιασμένα τις γκόμενες στις ντισκοτέκ με παράκληση στον Dj να βάζει στο πικάπ το κομμάτι αυτό του Bowie που είχε σημειώσει στο πίσω μέρος του άλμπουμ δίπλα στον τίτλο με κόκκινο στυλό, “Blues” ή “Slow”.

Όσο για την Nina Simone συνέχισε ακάθεκτη στο επόμενο άλμπουμ που ήταν κι αυτό «ζωντανό». Nina Simone – Live at Newport (Jazz Festival 30 Ιουνίου 1960). Εμείς περάσαμε στην δεκαετία του ΄80 όπου την «ξαναμάθαμε» μέσα από το “My baby just cares for me”.

CLIFF RICHARD and the DRIFTERS – CLIFF (COLUMBIA-EMI Rec.) Rec. Live at Abbey Road Studios (London) in front of an invited audience of 250 people (9-10/2/1959) Released Date – Apr’1959 CHART=No4 UK

CLIFF RICHARD and the SHADOWS – CLIFF SINGS (COLUMBIA-EMI Rec.) Rec.at Abbey Road Studios (London) - (7-9/9/1959) Released Date – Noe’1959 CHART=No2 UK

Όταν η Αμερική του ’50 σείονταν από τους γοφούς του Elvis, το Rock-n-Roll και άλλες «μαύρες» θύελλες, στην Αγγλία του ‘50 το τοπίο της μοντέρνας μουσικής ήταν ανύπαρκτο. Εκτός από τον Lonnie Donegan και το ακατέργαστο skiffle…. το χάος. Μέχρι να εμφανιστεί ο Άγγλος Elvis στο πρόσωπο του 17χρονου Cliff Richard. Ήταν αυτός που έβγαλε το πρώτο «αυθεντικό» εγγλέζικο Rock-n-Roll, το θρυλικό “Move it”-1958 φτάνοντας μέχρι το Νο2 του Top, μην καταφέρνοντας να ρίξει την μαμαδίστικη ροκ-μπαλάντα της Connie Francis' "Stupid Cupid" από το Νο1. O Cliff Richard έβγαλε μέσα στο 1959 δυο δίσκους αφού το έδαφος στην Μεγ.Βρετανία ήταν ανυδρο-ρόκ. Ο πρώτος δίσκος απλά “Cliff” τον Απρίλιο -Live στο στούντιο- και ο άλλος “Cliff sings” τον Νοέμβριο, με αίσθηση Live στούντιο, με παρόμοια εξώφυλλα για να τραβήξουν τους φαν αλλά και να καθοδηγήσουν τους αγοραστές. Στον πρώτο εκτός του “Move it” και δύο instrumental των DRIFTERS (που σύντομα θα μετονομάζονταν σε SHADOWS) τα άλλα ήταν pop & Rock-n-Roll standards.

Η «ζωντανή» ηχογράφηση έγινε στα περίφημα Abbey Roads studios σ’ ένα διήμερο του Φεβρουαρίου 1959 με περίπου 200 «εξαγριωμένους» φαν που θα είχαν την ευκαιρία ν΄ αρτηθούν από κοντά «σώμα & φωνή» τον Cliff και να «γκαρίξουν» ελεύθερα για ν’ ακουστούν στ’ αυλάκια του πρώτου ροκ δίσκου στην Μ.Βρετανία.

Ο Cliff Richard έτυχε αμέσως τεράστιας αποδοχής γιατί ήταν η ελαφρώς αποβουτυρωμένη διασταύρωση μεταξύ Buddy Holy και Elvis Presley, ότι έπρεπε για το βρετανικό φλέγμα και τα «βασιλόφρονα» ήθη. Το επόμενο «βήμα» του Cliff έγινε σε ένα τριήμερο session τον Σεπτέμβριο, στα ίδια στούντιο, και βγήκε στην αγορά τον Νοέμβριο του 1959, ακολουθώντας σαν συνέχεια του πρώτου δίσκου πάλι με pop & Rock-n-Roll standards. Όπως σωστά έλεγαν και οι ομοεθνείς του Kinks στον ομώνυμο δίσκο “Give the People What They Want”.

ALLAN SHERMAN – MY SON THE FOLK SINGER (WB Rec.) Rec. Live in front of audience (6/8/1962) Released Date –Dec’1962 CHART= No1 Billboard LPs

ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ - Για δέσιμο - Minos EMI (Released date, 1978)

Δεν θα υπήρχε λόγος να παρουσιαστεί ο παραπάνω δίσκος αν δεν υπήρχαν δυο κύρια χαρακτηριστικά. Πρώτον ότι είναι ζωντανή ηχογράφηση μπροστά σε κοινό «τηλεόρασης», δεύτερον και αρκετά παράξενο, έγινε τεράστια επιτυχία στην Αμερική μόνο, πουλώντας 1.000.000 δίσκους το 1962. Ποιος είναι ο περίφημος Allan Sherman για τους Αμερικάνους; Ο Allan Sherman ξεκίνησε την καριέρα του σαν δημοσιογράφος, ηθοποιός, παραγωγός της τηλεόρασης, «εφευρέτης» τηλεοπτικών παιχνιδιών με μεγάλη επιτυχία και σαν παρωδός τραγουδιστής, γνωστών επιτυχιών. Οι γνωριμίες του στον χώρο του θεάματος συνωθούμενος και από την εβραϊκή του καταγωγή, με την βοήθεια των αδελφών Marx, του μεγάλου κωμικού George Burns και με όπλο τα εβραϊκά αστεία και την προφορά του, είχε σαν αποτέλεσμα τον παραπάνω δίσκο.

Τι αστείο και ιδιαίτερο έχει για τους έλληνες ο δίσκος. Κανένα απολύτως. Εξαιρώντας την παρωδία στο κομμάτι του Belafonte “Matilda” που ο Sherman το μετατρέπει σε “My Zelda” εξαπολύει στο καθιστό κοινό ένα χείμαρρο εβραϊκής κουλτούρας και παρλάτας που δεν καταλαβαίνουμε γρί και μόνο το Αμερικάνικο κονσερβαρισμένο ακροατήριο γελά σαν χλιμιντρισμένο παλιάλογο.

Η δική μου συνταγή και αντίδοτο στην αντίστοιχη περίπτωση είναι ο πρώτος και ιστορικός δίσκος του Χάρρυ Κλύνν από το 1978. Όσοι από μας τον έχουν δει «ζωντανά», ξέρουν. Χρυσή επιτυχία για τον Χάρρυ Κλύνν, αφού όλα τα τραγούδια και οι παρλάτες του είναι «Για δέσιμο» αλλά και για λύσιμο στο γέλιο. Τα γνωστά «Κούλα-Χαράλαμπε», «Τελεβιζιόν», «Το τέρας του Λόχνες» και όλα τα υπόλοιπα, μας συνοδεύουν ακόμη σαν ατάκες και μας σημαδεύουν σαν νεοέλληνες. Προτιμάτε λοιπόν ελληνικά αγνά προϊόντα.

TRINI LOPEZ – LIVE AT PJs (REPRISE Rec.) Rec. Live at the P.J.s (Los Angeles) Released Date – Apr’1963 CHART= No2 Billboard Aug’63

TRINI LOPEZ – MORE TRINI LOPEZ AT PJs (REPRISE Rec.) Rec. Live at the P.J.s (Los Angeles) Released Date –1963 CHART= No11 Billboard Jan’64

Ο Μεξικάνικης καταγωγής Trini Lopez ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης των κλαμπ και της αναγεννηθέντος φολκ κινήματος στην Αμερική πριν εμφανιστεί το τραγούδι διαμαρτυρίας και ο Bob Dylan. Αλλά η διασκέδαση, το ταλέντο, ο χαρακτήρας και το χαμόγελο πάντα ήταν ένα δυνατό όπλο προώθησης και φυσικά αυτό που λέμε στην Ελλάδα «το καλό παιδί του λαού». Έτσι στην δεκαετία του ’60 – με την βοήθεια του Frank Sinatra που τον «ανακάλυψε» και το προωθούσε - ο Trini Lopez, όπου εμφανιζόταν γινόταν χαμός από την Καλιφόρνια μέχρι τον Μελιγαλά – που θα έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Σιδερωμένος, γραβατομένος, ατσαλάκωτος, χαμογελαστός πάντα εύθυμος, κεφαλαιοποίησε την επιτυχία παίζοντας ασταμάτητα στα κλαμπ του Hollywood και κυρίως κλαμπ PJ’s. Ποιός δεν έχει τραγουδήσει το “If I had a Hammer” No1 επιτυχία το 1963 σε 36 χώρες. Το πρώτο «ζωντανό» άλμπουμ του Trini Lopez πιάνει όλο το κλίμα των εμφανίσεων του τραγουδιστή στο κλαμπ και του κοινού που χειροκροτεί με την σφραγίδα του παραγωγού σε πλαίσιο “RECORDED LIVE”. Η τεράστια επιτυχία – No2 στο Billboard – οδήγησε στην επανάληψη του εγχειρήματος μέσα στην ίδια κιόλας χρονιά. Όπως λέει και στον τίτλο (μετά από απαίτηση του κοινού) more TRINI LOPEZ at PJ’s, ξανά σε πλαίσιο “RECORDED LIVE”- No11 στο Billboard. Αφήνουν οι αμερικάνοι τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες, ποτέ! το marketing και το κέρδος πάνω απ’ όλα.

Δυστυχώς ο Trini Lopez πέθανε πέρυσι το Αύγουστο 2020, ακόμη ένα από τα θύματα του κορωνοϊού.

THE KINGMEN – IN PERSON Feat. LOUIE, LOUIE (WAND Rec.) Rec. Live at the Chase Club (Apr.& Nov.1963 Los Angeles) Released Date – Dec.’1963 CHART= No20 Billboard Jan’64

THE STANDELLS – IN PERSON AT PJs (LIBERTY Rec.) Rec. Live at the P.J.s (Los Angeles) Released Date – Sep’1964

Φτάνουμε όμως χρονικά όπου συμβαίνει η «βρετανική εισβολή» στην Αμερική (Beatles, Kinks, Who, Rolling Stones, Animals etc) και τα πράγματα στην μουσική έρχονται «τα πάνω κάτω». Η Beatlomania εξαπλώνεται σαν τον κορονωϊό και τ’ αμερικανάκια πέφτουν με τα μούτρα στη μόδα της εποχής. Τι θα γίνει όμως με τα εγχώρια συγκροτήματα; ή θα προσαρμοστούν ή θ’ απολυθούν οι managers και οι κυνηγοί ταλέντων.

Όποιος παίζει καλύτερα διασκευές των Beatles και άλλων, προκρίνεται στον επόμενο γύρο. Οι αρχικά άσημοι Kingsmen σ’ ένα βράδυ τρελού κεφιού και έμπνευσης εκτελούν με φρενήρη ταχύτητα όλη νύχτα στο κλαμπ το ξεχασμένο έως τότε “Louie, Louie” του Richard Berry. Αυτό ήταν το “Louie, Louie” που βγαίνει σαν single τον Ιούνιο πηγαίνει στο Νο2 του Billboard τον Δεκέμβριο του 1963. Ο πρώτος «ζωντανός» τους δίσκος ηχογραφημένος στο Chase Club του Los Angeles με «άγριες» διασκευές και πρώτο φυσικά το πρωτότυπα διασκευασμένο “Louie, Louie” πάει στο Νο20 του Billboard. Τα «καλά» παιδιά με τα ομοιόμορφα κουστούμια γίνονται οι «πατέρες» του «βρώμικου» garage-punk ήχου made in USA. Η αμερικάνικη ταυτότητα ενός «νέου» ήχου έχει πλέον εφευρεθεί.

Σ’ αυτόν τον ήχο, η μουσική βιομηχανία ρίχνεται με ζήλο και ορμή. Επόμενο παρθενικό «ζωντανό» βήμα οι Standells. Αρχικά εμφανίστηκαν με το όνομα “Larry Tamblyn & the Standels” στην συνέχεια έγιναν «περικοπές» και έμειναν “Standells” (Οι περιμένοντες) …την επιτυχία. Αφού γι’ αρκετό καιρό έβγαζαν το ψωμί στο club PJ’s μ’ επιτυχία, παίζοντας όπως όλοι, γνωστά Pop–R&B standards, αποφασίζουν ν’ «απαντήσουν» στους Kingsmen με το επίσης παρθενικό τους “The Standells –In Person at PJs”-Sep.1964 βάζοντας κι εκείνοι το “Louie, Louie”, αλλά στο κλείσιμο του δίσκου. Δεν είναι σίγουρο ότι το “In Person at PJs” είναι πραγματικά ζωντανές ηχογραφήσεις και όχι οι γνωστές αμερικάνικες «κονσέρβες», αλλά αυτό λίγη σημασία έχει για το garage-punk. Το καινούργιο είδος χρειάζεται τροφοδότες. Τα «κακά» παιδιά που θα ηχογραφούσαν το “Dirty Water”, το “Sometimes Good Guys Don't Wear White” και το απαγορευμένο “Try it” ήταν σε σωστό δρόμο.

MC5 – KICK OUT THE JAMS (ELECTRA Rec.) -Live at Grande Ballroom–Detroit (30-31/10/1968) Released - Feb’1969 CHART= No30 Billboard May’1969

THE FROST – LIVE AT GRANDE BALLROOM (COMET Rec.) -Live at Grande Ballroom–Detroit (1969) Released -2001

Αμέσως μετά την μεταμόρφωση του “Louie, Louie” από τους Kingsmen και την ανάδειξη αυτού ως κορώνα του garage ήχου, η επίδραση του στην κατεύθυνση της μουσικής άρχισε ν’ αποκτά ταυτότητα, πριν ακόμα έρθουν οι Black Sabbath στο προσκήνιο και μετονομάσουν το υβρίδιο σε hard, heavy, metal ή οτιδήποτε άλλο.

Τα λευκά -κυρίως γκρουπ- όπως οι Sonics, Standells, Count Five, Litter, Seeds, Electric Prunes etc, όρισαν με τον τρόπο τους τον «σκληρό» δρόμο του ροκ. Όλη αυτή η οργή και ζωώδη ενέργεια έμελε να πάρει συγκεκριμένη μουσική αλλά και πολιτική χροιά στα τέλη του ’60 στην πολιτεία του Michigan και συγκεκριμένα στο Detroit όπου ήδη υπήρχε ο «μαύρος» ήχος της Motown που πολύ όμορφα θα περιέγραφαν οι Kiss ως “Detroit Rock City”.

Για το Detroit-«την πόλη των αυτοκινήτων» δύο είναι τα συγκροτήματα αναφοράς έως σήμερα. Οι MC5 και οι Stooges του Iggy Pop. Το παρθενικό «ζωντανό» άλμπουμ των MC5–“Kick out the Jams”-1969 που ξεκινά με τις φράσεις "Brothers and sisters… I wanna hear some revolution out there!..Kick out the jams, motherfuckers!" και τις –εντός του δίσκου- πολιτικές σημειώσεις του manager των MC5, ποιητή και πολιτικού ακτιβιστή John Sinclair που εκφράζει απερίφραστα τις πολιτικές θέσεις του αντιρατσιστικού κόμματος των «Λευκών Πανθήρων», όλος ο δίσκος αποτελεί μια πρόκληση και είναι εν τη γεννήσει του αυτό που σήμερα λέμε proto-punk. Αυτό από μόνο ήταν αρκετό να προκαλέσει την απαγόρευση του δίσκου και την αυστηρή λογοκρισία της υποκριτικής Αμερικής. Μέσα στο Grande Ballroom του Detroit «γράφτηκε» το 1968 ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης μουσικής ιστορίας, της «άλλης» αντίληψης για τα μουσικά, ηχητικά και βιωματικά στάδια του λόγου και έργου στην μουσική σκηνή του Ρόκ. Αυτή την «ζωντανή» κατάθεση των «ταραχοποιών» MC5, άκουσα μικρός και ένιωσα «χύμα» την έκρηξη αδρεναλίνης και τεστοστερόνης που απελευθερωνόταν από μέσα μου χωρίς να πολυκαταλαβαίνω περισσότερα τότε. Την ίδια περίπου στιγμή τον Αύγουστο του 1968 είχε γίνει το Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο για την εκλογή προέδρου των ΗΠΑ. Την ίδια περίοδο σε περίπου 100 πόλεις της Αμερικής έγιναν φασαρίες με αφορμή τις δολοφονίες μαύρων, τα κοινωνικά δικαιώματα, τον πόλεμο στο Βιετνάμ κα. Ο δίσκος είχε όλο τον παλμό αυτών των γεγονότων συγκεντρωμένο σ’ ένα κονσέρτο. Παρόλο το σαμποτάζ και την λογοκρισία με δημοσιεύσεις και αλλαγές σε εξώφυλλο και εσώφυλλο, ο δίσκος «ανέβηκε» στο Νο30 του Billboard.

Δίπλα βάζω και την επίσης ωμή ενέργεια ενός ομόσταυλου γκρουπ από την Alpena του Michigan, των Frost του σπουδαίου κιθαρίστα τραγουδιστή Dick Wagner. Το «ζωντανό» Frost - Live at Grande Ballroom–1969 θα μπορούσε να είναι το πρώτο του άλμπουμ, αλλά κυκλοφόρησε από την Ιταλική Comet Rec. με 22 χρόνια καθυστέρηση το 2001. Εδώ μπορούμε ν’ ακούσουμε πως ακουγόταν όλα εκείνα τα γκρουπ του Detroit που έπαιζαν στο Grande Ballroom.

ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ – ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ (PHILLIPS Rec.) -1965

ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ – ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ Νο2 (PHILLIPS Rec.) -1966

Θα κλείσω το άρθρο με μια ελληνική σημαντική κυκλοφορία. Όλοι οι λαοί έχουν ισχυρές φωνές, το θέμα είναι ποιος θα βγει πρώτος μπροστά χωρίς να υπολογίζει συνέπειες, κόμματα και δόγματα. Επ’ ευκαιρία του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη η «κατάθεση ψυχής» του ασυμβίβαστου Κώστα Χατζή βάζει τον πήχη ψηλά. Ο Κώστας Χατζής όπως και ο Bob Dylan, ποτέ δεν είπε ότι έχει ωραία φωνή, αλλά είχε σθένος, επιμονή, θάρρος και κοφτερό στίχο.

Ξεκινώντας από τις ταπεινές μπουάτ που του έδωσαν τουλάχιστον ένα μεροκάματο για να ζει, δεν είπε όχι στις προκλήσεις και τις πρωτοτυπίες. Γιατί απλούστατα μπορούσε να στερηθεί χωρίς να λυγίζει και να μεμψιμοιρεί. Καθαρά τροβαδούρος από το 1956 ακόμη, με μοναδικό όπλο τις δικές του αλλά και «ξένων» ιστορίες να διηγηθεί, ανεβαίνει στο πάλκο με την κιθάρα του σαν τον Woody Guthrie και πυροβολεί μελωδίες και στιχάκια. Αν προσέξετε μόνο πως κρατά την κιθάρα στο εξώφυλλο και χαμογελά, θα καταλάβετε.

Πριν ακόμη το «τραγούδι διαμαρτυρίας» χτυπήσει την «πόρτα» της παγκόσμιας σκηνής και δισκογραφίας ο Κώστας Χατζής λόγω καταγωγής, βίωσε όλο τον ρατσισμό, την κοινωνική αδικία, τον πόλεμο, την αγάπη, το μίσος, την απόρριψη και την λογοκρισία στο πετσί του και όμως δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Αν υπάρχει ένας “έλληνας” Bob Dylan, για μένα είναι αυτός, γιατί παραμένει απόλυτος και ασυμβίβαστος μέχρι σήμερα.

Όπως έχει πει ο ίδιος «Από το 1956 γράφω αυτό το είδος της μπαλάντας και ή αιτία ήταν όχι μια ή δύο αλλά πολλές…. Ακόμα κι αν χάσω στην φωνή μου, μέσα μου θα τραγουδώ τα ίδια πράγματα ώσπου να φύγω από την ζωή».

Διάσημοι συνθέτες της εποχής όπως Χατζιδάκις, Πλέσσας, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος & Ξαρχάκος, τον ανακαλύπτουν και του δίνουν να ερμηνεύσει τραγούδια, στα οποία προσδίδει τη δική του φυσιογνωμία.

Ο πρώτος του δίσκος του 1965 "Ο Κώστας Χατζής παίζει και τραγουδά μαζί σας". αποτελεί μια ζωντανή συλλογή τραγουδιών που είχε ερμηνεύσει σε μικρά δισκάκια και οι ηχογραφήσεις αποτελούν σκόρπιες «ζωντανές» στιγμές των τραγουδιών αυτών από τις μπουάτ.

Ο δίσκος αυτός με τις πρωτότυπες και ακομπλεξάριστρες ερμηνείες συνάντησε, λόγω των τραγουδιών του Θεοδωράκη, την σπάθα της λογοκρισίας. Αποσύρθηκε και επανακυκλοφόρησε χωρίς τα «μιάσματα» του Θεοδωράκη. Ο Χατζής δεν το έβαλε κάτω και ο δεύτερος δίσκος του ήταν του ίδιου ύφους και «ζωντανός».

"Ο Κώστας Χατζής παίζει και τραγουδά μαζί σας Νο2"-1966.

Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός «ζωντανών» παρθενικών δίσκων, συγκροτημάτων και καλλιτεχνών, κυρίως μέσα στην δεκαετία του ’60 που χρήζει ειδικής μνείας και παρουσίασης, καθώς έχουν μουσικά και αισθητικά κοινές συνισταμένες με την εποχή τους και το κοινωνικό περιβάλλον. Θεωρώ ότι πρέπει να παρουσιαστούν ξεχωριστά σε προσεχή χρόνο.

ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΒΟΛΟΓΚΑΣ

Δείτε ακόμη:

>>Όταν σπίτι πλένει η Eskimo, εσύ θα... κάθεσαι! Βουτιά σε παλιές διαφημίσεις

>>Διασκευάζοντας και διασκεδάζοντας με Led Zeppelin - 12 τραγούδια

>> Παράξενες συγγένειες - εκεί όπου το κιτς γίνεται τέχνη όπως και το αντίθετο

>>Ο Covid-19 'χτυπά' πάντα 2 φορές - Διάσημα εξώφυλλα περιοδικών που απεικονίζουν την σύγχρονη κατάσταση

>>Ελληνικά τραγούδια ξεχασμένα στον Βάλτο της λήθης

>>Η παρθενογένεση στην τέχνη είναι πιο σπάνια κι από την λευκή κουκουβάγια

>> Από τα καφενεία του Όθωνα στα Bar του σήμερα

>> Covid-19: Φωτογραφίες και αφίσες του παρελθόντος για την πανδημία που ταλαιπωρεί όλους μας

>> Ταινίες για όλους χωρίς... Ιούς

>> Κόψτε το κάπνισμα... Αλλά με στυλ

>> Κουίζ: Εσείς μπορείτε να βρείτε τα εξώφυλλα στη βιτρίνα του δισκάδικου "ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ";

>> Οι απαντήσεις στο Κουιζ για τη βιτρίνα του δισκάδικου "ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ"...

>> Είμαστε για τα πανηγύρια ή κάνουμε εξαγωγή χιούμορ...; Μέρος 'Α

>> Γιορτές, καρναβάλια, πέταμα αετού, διασκεδάσεις και άλλα...πανηγύρια

>> Τσιγάρο και τέχνη στη μουσική αλλά... με εικόνες

>> Άν οι κωφοί τραγουδούν, οι τυφλοί ακούνε...;

>> Χριστούγεννα με άλμπουμ χωρίς σύνορα και Ταμπού...!

>> Πόλεμος, καλλίγραμμα πόδια και αλεξίπτωτα...!

>> Οι Pink Floyd σε κινούμενες περιπέτειες...

>> Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής, αλλά ξέχασα τα κλειδιά στο σπίτι...

>> Joker: Τραγούδια από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον

>>Η αρρώστια του Rock-n-Roll κρατάει πολλά χρόνια

>> Εταιρείες δίσκων με ονοματεπώνυμο και ξεχωριστή φαντασία

>>Οδοιπορικό στο Knebworth Park, Led Zeppelin 11 Αυγ 1979 - Ήμουν κι εγώ εκεί!

>> 200 Χρόνια επανάσταση... Σταμπτωτή... & Πολυφορεμένη

>>Για αρχή του φθινοπώρου προτείνω το τελευταίο single του Davy Knowles - Roll me