Θοδωρής Φαχουρίδης: Ο Γιάννης είναι ένας σκαπανέας / δημοσιογράφος της μουσικής μυημένος στην τέχνη του παραμυθά...
Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Ο Γιάννης είναι ένας σκαπανέας / δημοσιογράφος της μουσικής μυημένος στην τέχνη του παραμυθά. Γι’ αυτό το λόγο οι εκπομπές του, με τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια είναι τόσο εύκολο ν’ αποτελούν συχνά τροφή για σκέψη.
Στην πρώτη εκπομπή / αφιέρωμα στο Κόσμος για την πρώτη εικοσαετία του 21ο αιώνα, στις 18 Οκτωβρίου, ένα από τα ονόματα που παρουσίασε ήταν και αυτό του Robbie Williams.
Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ότι πέρα από μια όμορφη φάτσα και μια ευκολία σε πιασσάρικα ρεφραίν, έχει φτάσει τις δύο δεκαετίες τεράστιας εμπορικής επιτυχίας πράγμα που κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Ίσως οι Take That να στοίχειωσαν άδικα στο μυαλό μου την προσωπική μετέπειτα πορεία του, κατά μακράν πιο ενδιαφέρουσα από την boy band που τον καθιέρωσε στο χώρο της ποπ για μια πενταετία.
Αν αφήσεις στην άκρη τις τεράστιες πωλήσεις και τα αστρονομικά ποσά που έφτασαν τα συμβόλαιά του, τι μένει στον ακροατή;
Πολλά τραγούδια που άντεξαν στο χρόνο. Ποπ, φανκ, ροκ αποχρώσεις, αλλά και τζαζ έρωτες, ειδικά για τον Sinatra και τις φωνητικές του υποδειγματικές ακροβασίες. Μέσα σε δεκαπέντε άλμπουμ, συνυπολογίζοντας τη σειρά Under The Radar χτίζεται μια πλουμιστή δισκογραφία για τον μεσήλικα πλέον Robert με κορωνίδα το δίσκος του Sing When You're Winning του 2000.
Να μείνω στη συνεργασία του με τους Pet shop Boys, Mark Ronson, Joey Negro και William Orbit στον ίδιο δίσκο, Rudebox του 2006, όπου δανειζόταν από Sly and Robbie στο ομότιτλο και διασκεύαζε Manu Chao, που αν και το έθαψε ο Guardian το βρίσκω καταπληκτικό το αποτέλεσμα μέσα στη χαλαρότητα μίξης των επιρροών που περικλείει. Το Swings Both Ways του 2013 αποτελεί υποδειγματική σπουδή για το πώς ένας ποπ σταρ μπορεί να κάνει δικό του ένα κλασσικό ρεπερτόριο και την ίδια στιγμή να ντύσει κλασσικά σύγχρονες συνθέσεις.
Τέλος θέλω να μείνω σε μια από τις αγαπημένες μου συνθέσεις του, το Me And My Monkey που είναι απολαυστικό τόσο στην σύλληψή του όσο και στην εκτέλεση του, όπου το ταλέντο του δημιουργού λάμπει πλήρως, σε ένα τραγούδι που παρόλα αυτά δεν έγινε ποτέ σιγκλ.
Ορίστε πενήντα τραγούδια του, κάποια deep cuts, που χρονολογικά τοποθετημένα εξηγούν γιατί ο απολογισμός μιας καριέρας που μάλλον έχει και άλλα κεφάλαια, έχει σήμερα θετικό τελικό πρόσημο.
