Sandra Elayne Hurvitz: Η αληθινή μαγεία για ακόμα μία φορά βρίσκεται εκεί πίσω στα τέλη της δεκαετίας του '60....
H Sandra Elayne Hurvitz γεννήθηκε στην Philadelphia τον Απρίλιο του 1948. Η πρώτη της ηχογράφηση έγινε με το όνομα Jamie Carter το 1965, με το δισκάκι 45 στροφών ("The Boy With the Way" / "The Memory of Your Voice"). Λίγα πράγματα έκανε το σινγκλάκι και το 1967 η Sandy βρέθηκε στην Νέα Υόρκη, όπου έπεσε πάνω στον Frank Zappa, στο μέρος που έπαιζαν οι Mothers. Είχαν ένα ειδύλλιο και μπήκε στην μπάντα του με το παρατσούκλι που της έδωσε ο Zappa, "Uncle Meat" (όπως το ομώνυμο κλασικό άλμπουμ του).
All This Time Going By (1968)
To πρώτο άλμπουμ της Sandy Hurvitz έγινε τον ίδιο χρόνο στην εταιρεία του Zappa, Bizarre. Στην πραγματικότητα σε παραγωγή Ian Underwood (Mothers), εμφανίστηκε τελικά στην Verve τον Δεκέμβριο του 1968. Ο Zappa δεν ταίριαξε με την Sandy και έτσι δεν ήταν αυτός που έκανε την παραγωγή. Το άλμπουμ εμφανίστηκε στα δισκοπωλεία ατελές όπως η ίδια λέει και χωρίς την σύμφωνη γνώμη της. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να κυκλοφορήσει ποτέ. Δύσκολα έλαβε κριτικές και δεν πούλησε σχεδόν καθόλου.
Ας περάσουμε με την σειρά στα δύο πρώτα της άλμπουμ που κατά την γνώμη μου είναι και τα πιό καθοριστικά στην μακρόχρονη καριέρα της.
Sandy's Album Is Here At Last (Verve V6 5064) 12/68
Το ντεμπούτο άλμπουμ της προστατευόμενης του Zappa, γνωστής (λίγο αργότερα) ως Essra Mohawk είναι ένα ενδιαφέρον πρώιμο περίτεχνο υλικό στο στυλ τραγουδιστή/τραγουδοποιού. Η Sandy φωνητικά είναι ασυγκράτητη και τα ιδιόρρυθμα, συναισθηματικά και με πιάνο συνοδευόμενα κομμάτια, οι αλλαγές στο τέμπο και συχνά στην διάθεση δηλώνουν ότι θα απομακρύνει τόσο το κοινό όσο και θα το προσελκύσει. Υπάρχει μία jazz αίσθηση σε αρκετές συνθέσεις (με λίγο φλάουτο από τον μεγάλο Jeremy Steig και σαξόφωνο από τον επίσης μεγάλο Jim Pepper).
Love Is What I've Found (1968)
Τραγουδάει δε με τόση επιμονή που οι λέξεις της σε κάποιες φάσεις δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές. Την προτιμώ στα πιό περιεκτικά της, όπως στο δραματικό "Child", αλλά κάποια πάνε λίγο πιό μακριά με μεγαλύτερη διάρκεια, όπως το "The Sun". Το άλμπουμ είχε μία πολυτάραχη ιστορία σχετικά με την παραγωγή (στην πραγματικότητα ο τίτλος του αναφέρεται στην καθυστέρησή του πάνω από ένα χρόνο) και τα περισσότερα τραγούδια ακούγονται σαν demos παρά σαν τελειωμένες παραγωγές. Ωστόσο υπάρχει η σύγκριση με την σύγχρονή της Laura Nyro.
Child (1968)
Το πρώτο άλμπουμ της κοπέλας που σύντομα θα λεγόταν Mohawk είναι ένα δύσκολο για να ακούσει κανείς άλμπουμ, εκτός αν είναι cult οπαδός της. Όλα τα τραγούδια βασίζονται στο πιάνο (ένα έχει σαξόφωνο, δύο έχουν ολοκληρωμένη jazz-rock μπάντα), είναι συναισθηματικά με τρόπο που θα έκαναν την Laura Nyro να κοκκινίσει, ρομαντικά / χίπικα με τρόπο που θα έκαναν τον Marty Balin να ντραπεί και τόσο αργά ακόμα και για φαν των The Band.
Three Hawks (1968)
Μερικά έχουν τόσο ωραίο vibe που μαζί με τους ταξιδιάρικους στίχους της Sandy θα σε κάνουν να γυρίζεις το κεφάλι σου συχνά. Ποιός άλλος θα μπορούσε να γράψει κομμάτι με τίτλο "Arch Godliness of Purplefull Magic"; Πάντα υπήρξε ένα εκκεντρικό άλμπουμ, πράγμα που κάνει την Sandy να χρήζει περαιτέρω ψάξιμο, αλλά το συγκεκριμένο θέλει κάποιον με πολλά ακούσματα που να μπορεί να την εκτιμήσει στα "ωμά" της και υποπτεύομαι ότι η πλειοψηφία θα το δει σαν αγγαρεία να ακούσει όλο το άλμπουμ.
You'll Dance Alone (1968)
Ο αντιπρόεδρος της Warner Bros, Mo Ostin, την είδε στο Μανχάταν και υπέγραψε μαζί της στην Reprise. Το δεύτερο LP της ηχογραφήθηκε και έγιναν οι μίξεις στο Λος Άντζελες. Σχεδόν όλα τα session έγιναν στην Elektra, όπου δούλευε ο παραγωγός και μετέπειτα σύζυγός της Barry Friedman (ή Frazier Mohawk) (Τον είχαμε βρεί όταν αναφερθήκαμε στο supergroup Rhinoceros!!) Από αυτόν πήρε το μετέπειτα όνομά της. Όσο για το Essra ήταν η συντομογραφία του Sandra (S-ra). Το άλμπουμ αυτό παρουσίαζε μία στρατιά από εξαιρετικούς session καλλιτέχνες (Lee Underwood, Dallas Taylor, Doug Hastings και Jerry Penrod) μερικοί από τους οποίους στους Rhinoceros και πρόκειται για μία βαθιά ψυχεδελική εμπειρία που ξεδιπλώνεται όσο περισσότερο το ακούει κανείς. Στα ντραμς κάθεται ένας κορυφαίος ντράμερ της jazz και rock ο Billy Mundi (Μόλις είχε φύγει από τον Zappa). Για κάποιο άγνωστο λόγο λίγες κόπιες εμφανίστηκαν αρχικά με κόκκινο εξώφυλλο.
Primordial Lovers
Το κανονικό εξώφυλλο του άλμπουμ έδειχνε τα μπλεγμένα σώματα των Mohawk. Επίσης περιλάμβανε ένα βιβλιαράκι με τους στίχους.
Primordial Lovers (Reprise RS 6377, με βιβλιαράκι) 5/70
Αν κάποιος φαν της ψυχεδελικής μουσικής σας ρωτήσει ποτέ αν έχει υπάρξει ένα ψυχεδελικό άλμπουμ από τραγουδιστή/τραγουδοποιό, στο οποίο το κύριο όργανο να είναι το πιάνο και όχι η κιθάρα, η απάντηση περιορίζεται σε μία μόνο. Αυτός ο δίσκος που έχουμε εδώ. Ότι είναι το Parallelograms της Linda Perhacs σε σχέση με την Joni Mitchell, είναι αυτό το άλμπουμ σε σχέση με την Carole King (ή τον Elton John). Η μουσική του είναι ιδιαίτερα ειλικρινής, αλλά η Mohawk έχει ένα έντονο και αλλόκοτο vibe που κάνει αυτό το συμβατικά αξιαγάπητο άλμπουμ κάτι μοναδικό και ιδαιτέρως βαθύ. Όσοι το είχαν αγοράσει ποτέ δεν το ξέχασαν και μέχρι σήμερα συνεχίζει να εμφανίζεται σε λίστες αγαπημένων άλμπουμ. Όχι μόνο την "πιάνει" στο peak του ταλέντου της ως τραγουδοποιός, αλλά έχει ένα σπέσιαλ, αδύνατον να περιγράψω vibe, που τα υπόλοιπα άλμπουμ της στερούνται παντελώς. Πάντα ήταν μία γυναίκα με πάθος και ένταση, αλλά εδώ υπάρχουν στιγμές που βγαίνει από τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά ακόμα και όταν δεν γίνεται αυτό, η αυτο-απορρόφησή της φτάνει σε επίπεδα συναρπαστικά και ποτέ μονότονα ή βαρετά. Η χρήση πλήρους μπάντας εδώ κι εκεί βοηθάει στην ποικιλία της ακουστικής εμπειρίας, αλλά ακόμα και το απλό πιάνο με τη φωνή σε τραγούδια δείχνει το είδος της μαγείας που οι θεότητες της μουσικής περιστασιακά σκορπίζουν απλόχερα σε ένα κατά τα άλλα αλλοπρόσαλλο ή αφανές ταλέντο. Ο μόνος λόγος που δίσταζα να γράψω για το Primordial Lovers, είναι ότι είναι τόσο καλό που δεν θα αποφύγετε να ψάξετε τα άπαντα της Miss Mohawk, κάτι που θα σας απογοητεύσει σε σχέση με ότι ακούσετε σήμερα.
I Am the Breeze (1970)
Όταν ακούσεις το ντεμπούτο άλμπουμ της Miss Mohawk το μυαλό σου θα πάει αναπόφευκτα σε μία άλλη μεγάλη και σημαντική τραγουδοποιό της εποχής, την Laura Nyro. Μοιάζει σαν να χρησιμοποιεί την φωνή της, το παίξιμο στο πιάνο, την δομή των τραγουδιών, τα αισθήματά της και τους στίχους της ως πιστά αντίγραφα. Ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι διαθέτει μεγάλο ταλέντο και ότι αυτό είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο άλμπουμ. Συν ότι τελικά συμβαίνει αυτό που πάντα ταλαιπωρούσε όσους ταλαντούχους καλλιτέχνες έμειναν στην σκιά των γνωστών μεγάλων σχημάτων που κατάφεραν να γαντζωθούν στην μουσική βιομηχανία, άσχετα αν αυτοί οι "μεγάλοι" δεν ήταν τόσο ταλαντούχοι όσο οι "μικροί" τους συνάδελφοι.
Lion on the Wing (1970)
Το ίδιο έγραφε και ο μουσικός τύπος της εποχής εκείνης που κυκλοφόρησε το πραγματικά ωραιότατο αυτό άλμπουμ. Ίσως η σύγκριση πηγάζει κυρίως από την χροιά των φωνών τους...Αλλιώς όπου η προτεραιότητα της μουσικής της Laura Nyro ήταν η μελωδία (τόσο που έφτανε στο σημείο να καταστρέφει την άρθρωση στους στίχους της για να ταιριάξουν καλύτερα στο σκηνικό της μουσικής), η Miss Mohawk προσφέρει μία καλύτερη ισορροπία με την ποίησή της και την πιό ευαίσθητη συνοδεία από την μουσική...Το ρεπερτόριο είναι τρυφερό αλλά soulful, τα αγαπημένα μου είναι εύκολα το "I Am the Breeze", το "Lion on the Wing" και το σόλο "Looking Forward to the Dawn", όλα ορίτζιναλ και χαρακτηριστικό γνώρισμα της εξαιρετικής καλλιτέχνιδος, που σηματοδοτούν αυτό το εξαιρετικό σχεδόν υπνωτικό άλμπουμ.
Looking Forward to the Dawn (1970)
Η Miss Mohawk είναι μία πολύ ταλαντούχος τραγουδοποιός. Οι στίχοι της είναι ασυνήθιστα ενδιαφέροντες. Η μουσική της αν και συμβατική, είναι πολύ περισσότερο πάνω από τον μέσο όρο. Επίσης παίζει πολύ όμορφα πιάνο και έχει κάποιες τέλειες συνθέσεις. Αλίμονο όμως επιλέγει να τραγουδήσει η ίδια. Και ενώ η φωνή της μοιάζει βασικά να είναι άρτια, καταλήγει να έχει την ιδιαιτερότητα που σε πάει κατευθείαν στην Laura Nyro. Οι εραστές της καλής τραγουδοποιίας θα εντυπωσιαστούν όπως και να έχει, αλλά ίσως αν υπήρχε άλλη κατεύθυνση στα φωνητικά, το άλμπουμ να ακουγόταν ακόμα καλύτερο. Για δώστε βάση στο τραγούδι που ακολουθεί και συνδέστε το (όσοι γνωρίζετε) με το "Deja Vu" των CSN & Y. Θα πάθετε Deja Vu, αφού μιλάμε για τραγούδι που βασίζεται στην έμπνευση της Essra. O David Crosby απλά το "δανείστηκε", χωρίς να δώσει κάποιο credit εκεί που άρμοζε.
I Have Been Here Before (1970)
Να επισημάνω εδώ ότι σύμφωνα με το Mojo,την Wikipedia και άλλους, το Rolling Stone αναγνώρισε το Primordial Lovers ως ένα από τα 25 καλύτερα άλμπουμ που έγιναν ποτέ, μόλις κυκλοφόρησε. Πάντως δεν φαίνεται πουθενά να έχει ασκηθεί κριτική από το Rolling Stone. Μέχρι το 1977 που ένας αρθρογράφος του Rolling Stone έγραψε ότι είναι ένα από τα 25 καλύτερα άλμπουμ που έχει ακούσει. Κάτι που σήμερα εκλαμβάνεται λανθασμένα (?) σαν να είναι αποτέλεσμα κριτικής. Καλό πάντως θα ήταν να αλήθευε κάτι τέτοιο, μιάς και μιλάμε για ένα δίσκο διαμάντι.
Thunder in the Morning (1970)
Λίγες κριτικές εμφανίστηκαν και όσες τέλος πάντων ήταν αυτές, έλεγαν για τις ομοιότητές της με την Laura Nyro. Κάτι που φαίνεται απίθανο λαμβάνοντας υπόψη τις μαρτυρίες ότι η Nyro παρακολουθούσε τις παραστάσεις που έδινε η Essra. Μετά από κάνα δυό single έγινε απόλυτη σιωπή. Πέντε χρόνια πέρασαν μέχρι την επόμενη ηχογράφηση. H Essra Mohawk έβγαλε πολλούς ακόμα δίσκους. Πολλοί ίσως την έχουν ακούσει, όταν για παράδειγμα η Cyndi Lauper διασκεύασε το "Change of Heart" το 1986, που έφτασε νο3 στο Billboard hot 100 και έγινε χρυσό.
Όμως η αληθινή μαγεία για ακόμα μία φορά βρίσκεται εκεί πίσω στα τέλη της δεκαετίας του '60.
Essra Mohawk
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
