Την δεκαετία του '60 υπήρχε ένας τραγουδιστής/τραγουδοποιός που τον έλεγαν Rick Stanley. Ο ίδιος δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο στην folk-rock σκηνή, όμως συνεργάστηκε με μία νέα κοπέλα την Pamela Polland, που έκανε ακριβώς το ίδιο με τον Rick και σχημάτισαν την μπάντα μας, δίνοντας μορφή σε ένα ονειρικό μουσικό ντουέτο. Έπαιξαν στο Troubadour και είχαν φίλους διάσημους μουσικούς του είδους (Jackson Browne, Ry Cooder, Linda Ronstadt, και πολλούς ακόμα) ενώ με παραγωγό τον Terry Melcher των The Byrds, έκαναν ένα συμβόλαιο στην Columbia (στην Epic που ήταν η θυγατρική label για τα εναλλακτικά θα λέγαμε της εποχής). Υπέροχες φωνητικές αρμονίες και κάποιοι υπέροχοι τόνοι, με την βοήθεια καταξιωμένων session καλλιτεχνών, με harpsichord, τσέλο και φλάουτα.
Young Man Blue (1968)
Όλοι έλεγαν ότι το μουσικό ζευγάρι ήταν πολλά υποσχόμενο κι ότι θα ξεχύνονταν στην κλίμακα των chart, όμως δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το 1969 ήταν δυστυχώς η τελευταία χρονιά αυτού του σχήματος, με τον Rick και την Pamela να αρχίζουν ξεχωριστά σόλο καριέρα και οι The Gentle Soul σύντομα θα ανήκαν στο παρελθόν.
Όμως ας απολαύσουμε την υπέροχη κιθάρα του "δάσκαλου" Ry Cooder στα καλύτερά της:
Overture (1968)
The Gentle Soul (Epic BN 26374) 7/68
Μία ωραιότατη ηχογράφηση που είναι ταυτόχρονα συναρπαστική και ευχάριστα χαλαρωτική. Τα τραγούδια είναι μελωδικά, οι αρμονίες πολύπλοκες και καθαρές και η μουσικότητα ιδιαιτέρως καλά αναπτυγμένη στα ακουστικά όργανα. Μοιάζουν να έχουν κληρονομήσει την πλούσια κληρονομιά των Richard & Mimi Farina, εξελίσοντας τις πιό τρυφερές πτυχές της και γλυκαίνοντας τον ήχο με πιό πλούσια ενορχήστρωση.
Reelin' (1968)
Σαν ένα άλλο Song Cycle (Van Dyke Parks) μοιάζει o δίσκος του ζευγαριού μας να διεκδικεί τον τίτλο του πιό υποτιμημένου πανέμορφου άλμπουμ. Σε παραγωγή του Terry Melcher είναι κάτι που πρέπει να ακουστεί και σίγουρα ανήκει στα ακούσματα που προωθεί η μουσική γωνιά μας.
See My Love (1968)
Είναι πιθανόν σημείο των καιρών ότι το είδος της μουσικής με την γλυκιά ευτυχία με την οποία την εξέφρασαν οι The Gentle Soul δεν συγκρατεί το ενδιαφέρον κάποιων. Ναι, είναι καλά παιγμένη, ναι, είναι ευχάριστη, γλυκιά και αμυδρά θυμίζει εκατοντάδες απόμακρα folk θέματα και μελωδίες. Αλλά είναι αυτό αρκετό; Δεν νομίζω. Αν κάποιος άκουγε folk εκείνη την εποχή στην εμπορική της μορφή, θα προτιμούσε να ακούσει τις πολύ περισσότερο δυναμικές εκδοχές που έκαναν τύποι σαν τον Bob Dylan, τον Tim Hardin και την Joni Mitchell.
Flying Thing (1968)
Ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, ένα LP που φανερά κανείς δεν ενδιαφερόταν γι'αυτό τότε και πόσο μάλλον στις μέρες μας. Μία αυθεντική ομορφιά που αρχίζει κάθε μέρα με ηρεμία και θετική σκέψη. Η Pam Polland και ο Rick Stanley έγραψαν τα περισσότερα από τα τραγούδια και τα τραγούδησαν με ένα στυλ σαν του Donovan ή των Richard & Mimi Farina. Οι Van Dyke Parks, Paul Horn και Ry Cooder είναι ανάμεσα στους μουσικούς που συνεισφέρουν. Το "Overture" και το "Marcus" είναι ιδιαιτέρως ελκυστικά.
Marcus (1968)
Ντελικάτη folk-pop κατευθείαν από το ντουέτο του Laurel Canyon με την βοήθεια των Van Dyke Parks, Paul Horn, Ry Cooder, Mike Deasy, Bill Plummer και άλλους. Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο "Overture" με πινελιές από μελωδίες που ακούγονται και αλλού στο άλμπουμ, είναι φανερά προιόν πολλής σκέψης και επιμέλειας. Το ντουέτο τραγουδάει και παίζει κιθάρα καλά και οι συνθέσεις (έγχορδα, φλάουτο, όργανο, harpsichord, tabla και άλλα), ποτέ δεν "πνίγουν" τα κομμάτια. Στα highlights είναι το νανούρισμα "Marcus", το ευαίσθητο "See My Love (Song For Greg) και το ονειρικό "Empty Wine". Παρά το ταξιδιάρικο εξώφυλλο, η μουσική δεν είναι σχεδόν καθόλου ψυχεδελική και αναμφίβολα πολύ δύσκολη για κάποια αυτιά. Αλλά εάν σου αρέσει η λυρική, χωρίς κυνισμό ακουστική μουσική σίγουρα πρέπει να το ακούσεις. Το ντουέτο, παρεμπιπτόντως, είχε κάνει συμβόλαιο το 1966, αλλά το άλμπουμ τους δεν εμφανίστηκε μέχρι τον Ιούλιο του 1968, εγείροντας πολλά μουρμουρητά από τον underground μουσικό τύπο για την καθυστέρησή του.
Empty Wine (1968)
Το πομπώδες "Overture" υπονοεί ότι αυτό το άλμπουμ πρόκειται να είναι progressive, αλλά το υπόλοιπο έχει μία αίσθηση περισσότερο του στυλ τραγουδιστής/τραγουδοποιός, με δυνατές μπαρόκ αιχμές και αξιόλογα χίπικα στοιχεία. Είναι ένα ωραίο LP, με πρώτης τάξεως συνθέσεις και ενορχήστρωση, αλλά δεν προξενεί μεγάλη έκπληξη που δεν είχε την επιτυχία που θα ανέμενε κανείς.
Renaissance (1968)
Δεν ήταν πολύ αιχμαλωτιστικά τα τραγούδια για να περάσει στα top 40, αλλά ούτε και ιδιαίτερα για να κάνουν αίσθηση στους underground ακροατές. Παρόλα αυτά, το στοιχειωτικό, ελαφρά ταξιδιάρικο "Reelin" είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι και ίσως το καλύτερο τρακ μαζί με το "Overture". Το ντουέτο μας διαλύθηκε αμέσως μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ και ο καθείς ξεκίνησε σόλο καριέρα.
PAMELA POLLAND
Pamela Polland (Columbia KC 31116, με εσώφυλλο) 5/72
Με ένα στυλ ερμηνείας τόσο μακριά από το συμβατικό, όπως η Melanie, η Ms. Polland προσφέρει ένα εμπορικό πακέτο με σκοπό να την ανεβάσει στα chart. Σε αυτό το άλμπουμ βρίσκεται στο πιάνο ο Nicky Hopkins, ενώ σαν guest εμφανίζεται o Jimmy Spheeris.
Αυτό το άλμπουμ δεν ακούγεται καθόλου σαν το άλμπουμ των The Gentle Soul ή κάποιο από τα δύο τραγούδια που η Polland είχε συνεισφέρει στο απίστευτο (και καλά κρυμμένο) Some Songs I've Saved της Kathy Smith την προηγούμενη χρονιά (και που κανένα δεν εμφανίζεται σε αυτό το LP). Είναι mainstream pop-rock με πιάνο επηρεασμένο πολύ από Carole King. Στους guest επίσης μπορεί να συναντήσει κανείς τον Taj Mahal.
Out of My Hands / Texas (1972)
H Pamela ηχογράφησε κι άλλα δύο LP, ένα από τα οποία την επόμενη χρονιά με τον Ry Cooder.
RICK STANLEY
O Rick Stanley σήμερα σχεδιάζει και κατασκευάζει άρπες και παρουσιάζει Κέλτικη μουσική μόνος ή με το συγκρότημά του.
Song of Life (Ganesh Productions) 1970
Χρόνια πριν είχε ηχογραφήσει ένα δυναμικό άλμπουμ το Song of Life, που περιέχει κάποιες από τις αγαπημένες του μπαλάντες από την Αγγλική, Ιρλανδική και Σκωτσέζικη παράδοση, όπως και κάποια ορίτζιναλ. Ακούστε κάτι...
Truth of Life (1970)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
