Rotary Connection: Όταν η Soul συναντά τα Blues, το Rock, την ψυχεδέλεια και τον πειραματισμό...
Προιόν επινόησης του κληρονόμου Marshall Chess, της θρυλικής Chess Records μαζί με τον Charles Stepney, παραγωγό, συνθέτη, τραγουδιστή και τραγουδοποιό ήταν οι Rotary Connection, στους οποίους συνδύασαν rock συγκρότημα με soul τραγουδιστές και μουσική επηρεασμένη από την κλασική, την jazz, την soul, την rock βεβαίως, αλλά με γνώμονα την ψυχεδέλεια και τον πειραματισμό.
I Took a Ride (Caravan) (1968)
Όλα αυτά τους κάνουν μοναδικούς στο είδος, λαμβάνοντας υπόψη ότι στο γκρουπ αυτό τραγουδίστρια υπήρξε η μία πολύ νέα Minnie Riperton, μία τραγουδίστρια και τραγουδοποιός γνωστή για την σοπράνο φωνή της-τα μέσα της εποχής την αποκαλούσαν με τον τίτλο Queen of the whistle register, δηλαδή κατείχε την υψηλότερη συχνότητα στην οποία μπορεί να φτάσει μία ανθρώπινη φωνή. Τσεκάρετέ το παρακάτω και μόνοι σας στο τραγούδι "Silent Night". Ας περάσουμε όμως στην δουλειά αυτού του αδίκως μη ακουσμένου γκρουπ.
ALBUM BY ALBUM
Rotary Connection (Cadet Concept LPS 312) 2/68
Από την πληθώρα των γκρουπ στην δισκογραφία, μόνο ελάχιστα έχουν πετύχει διασκευάζοντας χιτ. Οι Rotary Connection ήταν ένα γκρουπ προορισμένο να βρίσκεται ανάμεσα στα επιλεγμένα ελάχιστα, καθώς συνύφαναν την κλασική, την τζαζ, την ποπ και την R&B σε ένα άλμπουμ διαμάντι.
Επινόημα της Chess ως μία προσπάθεια να βγούν στην ψυχεδελική αγορά, ο ήχος των Rotary Connection συνδύαζε υπερβολικές, ονειρικές συνθέσεις με heavy παλμό, funky μπασογραμμές, δυναμικά φωνητικά από το σύνολο και ασυνήθιστη χρήση σιτάρ, harpsichord και ηλεκτρονικών. Χωνεύοντας ορίτζιναλ και ριζικά ανανεωμένες διασκευές, πολύ από την μουσική τους ακόμα ακούγεται σύγχρονη. Το ντεμπούτο τους ανοίγει με το συναρπαστικό "Amen", που καυχιέται κάποια από τα πιό φανταστικά φαλσέτο της Minnie Riperton και ίσως είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν κάνει. Άλλα highlights είναι η "διαστημική" μπαλάντα "Turn Me On", μία ωραία δουλειά στο "Lady Jane" και το "ζαλισμένο" "Memory Band". Το υλικό είναι λίγο ασύμμετρο (η διασκευή του "Soul Man" είναι ιδιαίτερα ειλικρινής και το κομμάτι που κλείνει "Rotary Connection" είναι ένα κουραστικό κολάζ), αλλά όπως σε όλους τους δίσκους τους οι συνθέσεις του Charles Stepney είναι άψογες και συναρπαστικές και η χαρά, η ενέργεια και ο ενθουσιασμός μεταδίδονται πολύ δυνατά.
Amen (1968)
Aladdin (Cader Concept LPS 317) 10/68
Άλλο ένα καλό άλμπουμ των the Rotary Connection έχουμε εδώ. Ο ήχος των φωνητικών του σεξτέτο στα upbeat κομμάτια όπως το "I Took A Ride (Caravan)", "VIP" και "I Feel Sorry" και μπαλάντες όπως το "I Must Be There", τοποθετούν αυτόν τον δίσκο σε περίοπτη θέση, Το "Paper Castle" είναι ακόμα ένα διαμάντι. Αποφεύγουν τις διασκευές και αγκαλιάζουν ένα πιό mainstream rock ήχο, αν και
οι συνθέσεις ακόμα παρουσιάζουν εξέχοντα πνευστά και έγχορδα. Υπάρχουν πολλά highlights-το τραγούδι που ανοίγει "Life Could" παντρεύει την heavy ψυχεδελική κιθάρα με το απόμακρο beat και εκκωφαντικά πνευστά.
Life Could (1968)
Το "Teach Me How To Fly" είναι ερεθιστικό, νευρικό ποπ θέμα με θυελώδη ηλεκτρονικά, το ομώνυμο τραγούδι είναι μελωδικό και funky, το "I Took A Ride (Caravan)" ακολουθεί ένα heavy Ανατολίτικο groove σε ένα δυναμικό progressive αποτέλεσμα και το "I Feel Sorry" έχει σκληρή παραμόρφωση στην κιθάρα. Το αποτέλεσμα είναι περισσότερο συνεκτικό στον ήχο και στη διάθεση από το ντεμπούτο τους. Το άλμπουμ πλούσια ενορχηστρωμένο και θαυμάσια μελωδικό, αναμιγνύει την soul, την ποπ και την σύγχρονη rock. Παρά τις όποιες έξυπνες πινελιές στην παραγωγή, δεν είναι το πιό εφευρετικό τους LP, αλλά είναι σταθερά απολαυστικό και ολοκληρωμένο.
I Feel Sorry (1968)
Peace (Cadet Concept LPS 318) 11/68
Αν πάντοτε λαχταρούσατε ένα Χριστουγεννιάτικο άλμπουμ με ψυχεδελική κιθάρα να το περιβάλει είστε τυχεροί. Έχοντας κυκλοφορήσει σχεδόν ένα μήνα μετά το Aladdin, αποφεύγει το κλισέ υλικό που θα γέμιζε τέτοιες κυκλοφορίες για χάρη του Χριστουγεννιάτικου mood. Highlights είναι το moody "Sidewalk Santa" και το εκκεντρικό "Peace At Least", που οι στίχοι πάνε: "there's something I can't ignore/Why does Santa come down the chimney?/If he were cool he'd come through the door" πριν συμπεράνουν ότι είναι "stoned out of his mind", που στην διάλεκτο των ναρκωτικών, σημαίνει ότι δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Η εικόνα του στο εξώφυλλο σίγουρα υποστηρίζει αυτή την υπόθεση. Υπάρχει και ένα τρομερό instrumental το "Silent Night" που φέρνει στο νου τον Hendrix στο "The Star Spangled Banner". Ακούστε τις οκτάβες της Minni Riperton εκεί γύρω στο 1.30, είναι αληθινή η φωνή της, αν και βρίσκεται πέρα από το απίστευτο, δεν πρόκειται για μουσικό όργανο. Το άλμπουμ προωθήθηκε με μία ολόκληρη σελίδα στο Billboard τον Δεκέμβριο του 1968, που απεικόνιζε τον Santa Claus αιμόφυρτο σε ένα πεδίο μάχης. Δυστυχώς οι εμπορικοί αντιπρόσωποι υπέθεσαν ότι αυτό θα ήταν και το εξώφυλλο του άλμπουμ και ακύρωσαν τις παραγγελίες τους. Tο αριστούργημά τους είναι μία σουίτα πειραματική και πολύ δημιουργική στη συνηθισμένη ψυχεδελική soul και rock.
Silent Night (1968)
https://www.youtube.com/watch?v=5wjBbn5BjE0
Songs (Cadet Concept LPS 322) 6/69
Συνεχίζουν να είναι φρέσκοι και λαμπεροί σε ότι κάνουν. Ένα μεγάλο LP, που όπως στους πρώτους δύο δίσκους τους εξακολουθούν να κάνουν τρομερές διασκευές. Αναμφίβολα δεν είναι τυχαίο που το άλμπουμ ανοίγει με το "Respect" (Ottis Redding), ένα ωραία συγκρατημένο "Tales of Brave Ulysses" (το ένα τρίτο του LP αυτού είναι διασκευές των Cream), αλλά υπάρχουν επίσης και μέρη που κάνουν "κοιλιά" όπως το άχρωμο "This Town" και το πομπώδες "Salt of the Earth" και υπάρχει λιγότερος άγριος πειραματισμός που έκανε την προηγούμενη δουλειά τους τόσο αστραφτερή. Είναι ένα καλό άλμπουμ, όμως όχι ο ενδεικνυόμενος τρόπος να ξεκινήσει κάποιος να τους ψάχνει. Το άλμπουμ των διασκευών είναι πράγματι πολύ τολμηρό. Τρία από τα εννέα τραγούδια είναι των Cream, αλλά και από τον Jimi Hendrix, τον Otis Redding, τους Rolling Stones και τους the Band, μεταχειρίζονται το υλικό με το δικό τους γνωστό στυλ και το κάνουν να ακούγεται εκπληκτικά ομοιογενές. Εάν σαν εμένα σας αρέσει το είδος της ψυχεδελικής soul/funk με τις ευρείες συνθέσεις, τότε σίγουρα θα διασκεδάσετε με αυτό το LP-αλλά μπορώ να φανταστώ τους φαν από τις μπάντες που διασκευάζονται να το βρίσκουν ιεροσυλία.
Tales of Brave Ulysses (1969)
https://www.youtube.com/watch?v=yPNmq-OuSpc
Dinner Music (Cadet Concept LPS 328) 7/70
Στους μήνες που ακολούθησαν την κυκλοφορία του Songs, η προσέγγισή τους πήρε μία σημαντική στροφή. Οι εκτενείς παραγωγές και οι ψυχεδελικές κιθάρες που στιγμάτιζαν την προηγούμενη δουλειά τους έχουν φύγει και έχουν αντικατασταθεί από μία απαλή μίξη pop, blues, folk και country. Από τον τίτλο κάποιος θα περίμενε να ακούσει κουβεντολόι ή κάποιους θόρυβους από κατσαρολικά σε κάποιο τραγούδι. Το "We Will Be Free" είναι ένα βαρετό ομαδικό τραγούδι. Το "Country Things" σχεδόν μουσική ασανσέρ, το "Stormy Monday Blues" περιλαμβάνει τα φωνητικά σαν από θέρεμιν της Minnie Riperton, ενώ το "Lonely Summer" είναι ένα αδιάφορο pop. Πιό εντυπωσιακά η απλή folk-pop μπαλάντα "Living Alone" και το αιθέριο "May Our Amens Be True". To άλμπουμ παραμένει πειραματικό (άκουσε το παράξενο "Merry Prankster"), με ωραίες συνθέσεις και εκτελέσεις.
Merry Prankster (1970)
Hey Love (Cadet Concept 50006) 7/71
Το γκρουπ έχει γίνει The New Rotary Connection. Τα ορίτζιναλ μέλη Minnie Riperton, Phil Upchurch και Charles Stepney,με την μουσικότητα που διακρίνει τον κιθαρίστα Phil Upchurch παράγουν ένα πλούσιο, με τρομερό ήχο δίσκο, που κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλεται στον όγκο των τραγουδιών και παλεύει να επιτύχει σαν σύνολο. Τα τραγούδια που αποτελούνται από space-soul αλλά και flower-rock με μία jazz γεύση, σε γενικές γραμμές δεν απαιτούν επαναλαμβανόμενο άκουσμα. Και λέω σε γενικές γραμμές επειδή υπάρχουν δύο-τρεις κολλοσιαίες εξαιρέσεις. Το "I Am the Black Gold of the Sun", είναι ένα από τα πιό αξιόλογα κομμάτια μουσικής που έχω ακούσει ποτέ. Παραδέχομαι ότι αυτό ακούγεται ακραία υπερβολικό, ή και γελοίο-αλλά είναι ένα τραγούδι τόσο διαφορετικό, τόσο μη κατηγοριοποιήσιμο που θα ήθελε ένα βιβλίο μόνο του για να αναλυθεί. Εκτοξεύεται, είναι funky, ημι-σπιρίτουαλ, επικό που συναρπάζει από την αρχή ως το τέλος, ώστε να αναζητώ μία απάντηση στο πώς αυτό το σχήμα (ή οποιοδήποτε άλλο κι αν ήταν) κατάφερε να βάλει όλα αυτά τα στοιχεία μαζί. Μοιάζει σαν να εμφανίστηκε από το πουθενά. Ένα δώρο στον κόσμο που δεν μπορεί να ξεπληρωθεί. Το άλλο τρακ που επίσης προκαλεί θαυμασμό είναι αυτό που κλείνει το δίσκο το "Vine of Happiness".
I Am the Black Gold of the Sun (1971)
Επίσης ένα πολύ ωραίο θέμα είναι και το κομμάτι που ακολουθεί. Το έγραψε ο Terry Callier και τη σύνθεση έκανε ο Charles Stepney. Lead singer εδώ είναι η ντίβα του gospel Shirley Wahls, η οποία βρίσκεται σε αρκετές από τις δουλειές του Terry Callier.
Song For Everyman (1971)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
