Ήταν το 1966
Ακούς το συγκρότημα πριν το δεις. Η σκηνή - μια από τις πιο αγαπημένες που θυμόμαστε και συζητείται συχνά στο κλασικό Blow-Up του Μικελάντζελο Αντονιόνι το 1966 - διαρκεί περίπου πέντε λεπτά. Ξεκινά όταν ο πρωταγωνιστής Ντέιβιντ Χέμινγκς, νομίζοντας ότι είδε κάποιον που ψάχνει (στην πραγματικότητα η Βανέσα Ρεντγκρέιβ), παρκάρει το αυτοκίνητό του, βγαίνει και τρέχει προς την κατεύθυνση της. Έχει εξαφανιστεί, αν ήταν ποτέ εκεί - ένα σύνηθες φαινόμενο στον πυρήνα του υποκείμενου μηνύματος της ταινίας - αλλά κάτι τον διατάζει να πάρει το δρόμο του προς μια άλλη κατεύθυνση, στρίβοντας ένα δρομάκι, συνεχίζοντας να κινείται σε ένα κλιπ.
Η κιθάρα και το μπουτ μπουγκ-μπλουζ, σταδιακά πιο δυνατά, τραβάει τον χαρακτήρα του Χέμινγκς, έναν φωτογράφο ονόματι Τόμας, σε ένα κλαμπ ροκ μουσικής, το Ρίκυ-Τικ. (Οι παρατηρητές με γρήγορη ματιά θα παρατηρήσουν ένα φυλλάδιο στην πόρτα του κλαμπ που λέει: «Εδώ βρίσκεται ο Bob Dylan, Passed Away Royal Albert Hall 27 Μαΐου 1966 R.I.P.») Βλέπουμε το κοινό, από το πλάι στην αρχή - βαριεστημένο . Δεν ξέρουν ότι αυτοί είναι οι The Yardbirds, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που βγήκαν από την Βρετανική Εισβολή;!
Μπροστά, σε εντυπωσιακό μοβ και κόκκινο, το κεφάλι του με τα βασικά ξανθά σου κτυπήματα στα μέσα της δεκαετίας του '60, είναι ο τραγουδιστής Keith Relf. Στα δεξιά του βλέπουμε τον ντράμερ Jim McCarty για μια στιγμή και, φορώντας ένα κομψό μαύρο σακάκι και λευκό πουκάμισο, τον έναν και μοναδικό Jeff Beck. Στα αριστερά του Relf βρίσκονται δύο ακόμη κιθαρίστες, ο Chris Dreja και ο πρώην session man που ονομάζεται Jimmy Page. (Οι ιστορικοί της ροκ έχουν σημειώσει ότι αυτή η συγκεκριμένη σύνθεση, με τον Beck και τον Page, που εντάχθηκαν όταν έφυγε ο μπασίστας Paul Samwell-Smith, ήταν πράγματι σύντομη.)
