Άρχισε το 1967 εκτός Broadway και τον Απρίλιο του 1968 άρχισε την εκπληκτική πορεία του.
Το μιούζικαλ έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 1967 στο Joseph Papp’s Public Theater της Νέας Υόρκης και προκάλεσε τεράστιο ενδιαφέρον και κριτική σε όλο τον κόσμο. Στις 29 Απριλίου του 1968, και μετά από ένα κύκλο παραστάσεων σε Off-Broadway θέατρο, το Hair ανέβηκε στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ σοκάροντας την πουριτανική αμερικανική κοινή γνώμη.
Σε κάποιες σκηνές οι ηθοποιοί του έργου εμφανίζονταν γυμνοί. Ο πάταγος ήταν παγκόσμιος, καθώς το έργο αποτελούσε μία πολιτιστική έκφραση της διαμαρτυρίας της αμερικανικής νεολαίας εναντίον του κατεστημένου, που είχε επιβάλει τη φρίκη του Πολέμου του Βιετνάμ, την τραγωδία του ρατσισμού που οδήγησε σε αλλεπάλληλες εξεγέρσεις των μαύρων στις πόλεις των Η.Π.Α., τη ζωή που τα "παιδιά των λουλουδιών", οι χίπις, ήθελαν να αρνηθούν με τον πρωτόγονο τρόπο ζωής τους.
Πρόκειται για ένα έργο που αναπαριστά στιγμιότυπα από σκηνές της ζωής σ' ένα κοινόβιο των χίπις, οι οποίοι περιμένουν τον ερχομό της εποχής του Υδροχόου, που υποτίθεται ότι θα σημάνει την έναρξη μιας καλύτερης εποχής για την ανθρωπότητα -από εκεί άλλωστε έγινε γνωστό το τραγούδι "Aquarius".
Οι ήρωες του Hair, το οποίο μεταβλήθηκε αστραπιαία σε σύμβολο της νεολαίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, θρηνούν τον αδικοχαμένο φίλο τους που έπεσε στον πόλεμο του Βιετνάμ. Μέσα από τα αφελή σχήματα ξεχύνεται η αγάπη για τη ζωή και εκείνο το κράμα ανεμελιάς και κοινωνικής αφύπνισης, το όραμα μιας ζωής χωρίς φυλετικής διακρίσεις και πολέμους.
Τόσο το θέμα όσο και η προκλητική μορφή του γυμνού μιούζικαλ συνάντησαν την εχθρότητα των αρχών -ακόμη και στο Μεξικό, όπου η απόπειρα να παιχθεί το Hair, οδήγησε στη μαζική απέλαση των 15 ξένων ηθοποιών, από τους οποίους οι 13 ήταν Αμερικανοί. Ωστόσο, από τότε που πρωτοπαρουσιάστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία στο κοινό στα τέλη της δεκαετίας του 1960, το μιούζικαλ Hair ενέπνευσε πολλές γενιές με τα μηνύματά του για αγάπη, μη βία και απελευθέρωση.
Το μιούζικαλ περιλαμβάνει αξέχαστα τραγούδια, όπως το "Αquarius", το "Good Morning Starshine" και το "Let the Sunshine In". Επίσης, έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο το 1979, με τίτλο Hair και σκηνοθεσίας του Μίλος Φόρμαν. Στο βιβλίο της Ζωής Μπελούκα Οι γυναίκες του Αυγούστου υπάρχει αναφορά στο μιούζικαλ.
