Από τον Γιάννη Πετρίδη
Εδώ και αρκετό καιρό στο χώρο τουλάχιστον της μουσικής έχουμε μπει στην εποχή του τζάμπα.
Αυτό λοιπόν με κάνει και αναρωτιέμαι γιατί πολλαπλασιάζονται οι 'λεγόμενες' κριτικές στα χιλιάδες Ελληνικά και ξένα blog, όπως και στο Facebook.
Η κριτική κάποτε είχε την σημασία της. Διαβάζαμε 10-15 απόψεις εγκεκριμένων και διαφορετικών εφημερίδων για να κατασταλάξουμε αν θα αγοράσουμε ή όχι ένα άλμπουμ.
Το ίδιο ισχύει ακόμα για μία θεατρική παράσταση και εν μέρει για μία ταινία που θα πληρώσουμε, δηλαδή θα βγάλουμε ένα εισιτήριο για να την δούμε.
Ποιος είναι ο λόγος να διαβάζουμε τις αρλούμπες του κάθε πικραμένου και την άποψη του, που βασικά δικαιολογεί την ματαιοδοξία του ότι δήθεν επηρεάζει τους 10-15,άντε 100 φίλους του την στιγμή που ακούμε ΤΖΑΜΠΑ οποιοδήποτε νέο μουσικό κομμάτι ή άλμπουμ, α, ξέχασα, πληρώνουμε καμιά φορά συνδρομή μερικά ευρώ στο Spotify και άλλες πλατφόρμες.
Δηλαδή ένας οπαδός της μουσικής θέλει να του πει ο κάθε άσχετος την άποψη του για να μη χάσει 15' από την ζωή του για να ακούσει μία σειρά από τα τραγούδια ενός άλμπουμ;
Αυτή λοιπόν η διάχυση της μουσικής που η κάθε πολυκατοικία και η κάθε παρέα έχει τα δικά της ονόματα που ανακάλυψε υποτίθεται, έχει τα αποτελέσματα που φαίνονται όλο και περισσότερο σ' αυτό το χώρο της πιο 'ψαγμένης' ας πούμε μουσικής.
Γιατί καλλιτέχνες που γίνονται σούπερ σταρ στις μέρες μας είναι κυρίως από τον χώρο του Χιπ χοπ, της χορευτικής και της ποπ μουσικής. όπου οι μηχανισμοί του μάρκετινγκ μπορούν να κατευθύνουν τα εκατομμύρια οπαδών της μουσικής.
Οι υποτιθέμενοι ψαγμένοι ακροατές που δεν θέλουν να κατευθύνονται από τις τάσεις της αγοράς θα προσπαθούν πάντα να βρουν την δική τους ανακάλυψη.
Δεν γνωρίζουν ότι πίσω από τα πιο καταξιωμένα ονόματα, όπως Elvis, Dylan, Bruce κλπ αλλά και τα πιο εναλλακτικά, όπως Nick Cave, Pixies, Tom Waits και το 99% των υπολοίπων, υπήρξαν εμπνευσμένοι παραγωγοί, μάνατζερς, ιδιοκτήτες εταιρειών που αγαπούσαν πράγματι την μουσική για να φτιάξουν όλες αυτές τις καριέρες.
