Όταν δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, μετά την Επανάσταση, κλήθηκαν διαφορετικές κοινωνικές και γεωγραφικές ομάδες να συμβιώσουν εντός του ελλαδικού χώρου.
Η "ελληνική" κοινωνία δεν είχε καμία συνοχή ή αλληλεγγύη. Αυτό συνεχίζεται έως σήμερα και είναι εμφανές παντού στη συμπεριφορά των πολιτών: στους δρόμους, στα ΜΜΜ, στις ουρές αναμονής κ.λπ. Η δε πολιτική εξουσία διέφθειρε πλήρως και απολύτως τους πολίτες με ένα αέναο δούναι και λαβείν (προσλήψεις στο Δημόσιο, μη υποχρέωση δήλωσης πραγματικών εισοδημάτων για ελ. επαγγελματίες, κοινωνικοί πόροι, ξεχωριστά συνταξιοδοτικά Ταμεία για όλα τα γούστα, αυθαίρετα, σκόπιμη απουσία Κτηματολογίου κ.ά. πολλά).
Κάπως έτσι, το Ελλαδιστάν χρεοκόπησε κάμποσες φορές όντας η μοναδική χώρα που κατόρθωσε κάτι τέτοιο ενώ δεν βίωσε τα βάσανα των κομμουνιστικών καθεστώτων, πολεμικές συγκρούσεις ή μεγάλες καταστροφές. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψιν και το γεγονός ότι κάθε χρόνο αυξάνει σημαντικά το ΑΕΠ της από τον τουρισμό, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μιλάμε για μία εξόχως αυτοκαταστροφική και οπισθοδρομική κοινωνία η οποία δεν έχει καμία διάθεση να αλλάξει.
Goulou Magoulou
