Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound
Στη σημερινή ροκ σκηνή οι κάντρι ήχοι της Αμερικής πατάνε ίσως πιο πιστά από οποιασδήποτε άλλης προέλευσης συνθέσεις τραγουδοποιών, στη κλασσική φόρμα του είδους. Υπάρχουν στιγμές στον νέο δίσκο του Jason Isbell που αυτό επιβεβαιώνεται και πάλι, βλέπε πχ το Cumberland Gap. Ένα πραγματικό λιμάνι για τους οπαδούς του ήχου που έκανε το ροκ αγαπημένο είδος πριν από 50 χρονιά και ειδικά για τους φάν του αμερικάνικου ροκ του ‘70. Στην νέα προσωπική δουλειά του 38χρονου, τέως μέλος των δημοφιλών στο χώρο της κάντρι, συντοπιτών των R.E.M., Drive-by Trackers (2001 - 2007) ερμηνευτή, τα πράγματα είναι πιο εξωστρεφή από το υπέροχο προ δύο ετών πόνημά του, κυρίως λόγο της συμμετοχής του γκρουπ του 400 Unit που επιστρατεύονται και πάλι μετά από έξι χρόνια. Το σχεδόν ποιητικό Something More Than Free περιείχε μερικά άκρως ανατριχιαστικά τραγούδια (Flagship, The Life You Choose, 24frames, If it Takes a Lifetime) από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και με τη βούλα των γκράμμι. Μπορεί ο ήχος του Νάσβιλ να ακούγεται υποδεέστερο, αλλά εμπεριέχει τη δυναμική ερμηνεία ενός σπουδαίου τραγουδοποιού, μέσω των αυτοβιογραφικών στίχων (οικογένεια, εφήμερες σχέσεις, ελπίδα για το αύριο, πολιτική, θάνατος, φοβίες). Η επιστροφή ενός από τους καλύτερους συνθέτες της γενιάς του, μαζί με μελωδίες που δελεάζουν άμεσα το αυτί του ακροατή.
Ακούστε τα: White Man’s World, Molotov, Gumberland Gap, Hope The High Road, Something To Love
White Man’s World
Cumberland Gap
Starsailor – All this Life
Δεκαεπτά χρόνια πέρασαν από την πρώτη εμφάνιση τους στο χώρο της βρετανικής ποπ / ροκ σκηνής. Όπλο οι μελωδίες που στοχεύουν καρδιά και μυαλό συγχρόνως, ερμηνευμένες από μια χαρακτηριστική φωνή, αυτή του James Walsh, με εμφανέστατη την επιρροή από τον καταπληκτικό Jeff Buckley, το όνομα το γκρουπ το πήρε επηρεασμένο από το ιδιόμορφο αριστούργημα του πατέρα του Tim, και μια μπάντα που αν μη τι άλλο σου φέρνει στο μυαλό μια ενωμένη γροθιά. Αυτά βέβαια δεν ήταν αρκετά για να εμποδίσουν το γκρουπ από το να μπει στον πάγο δισκογραφικά για οκτώ χρόνια, κράτησαν όμως τη φλόγα των τραγουδιών τους αναμμένη για όλους εμάς τους οπαδούς που περιμέναμε υπομονετικά, ανυπόμονα είναι η αλήθεια, μετά την είδηση για επανένωση το 2014 και για ζωντανές εμφανίσεις και ειδικά μετά τη συλλογή του 2015. Ακούγονται χάρη στον παραγωγό Richard McNamara (Embrace), σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω τους και θα τολμούσα να πω ίσως καλύτερα από ποτέ. Διαβάζοντας τις διάφορες δισκοκριτικές των ξένων περιοδικών παρατήρησα ότι βρίθουν από τους συσχετισμούς για τον παρόμοιο ήχο τους με άλλα γκρουπ. Δεν οδηγεί πουθενά αυτό και σίγουρα μειώνει ένα τόσο ολοκληρωμένο συναισθημάτων εγχείρημα. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι αποτελεί ένα δίσκο δώρο για όλους εμάς τους οπαδούς τους.
Ακούστε τα: Take a Liitle time, Blood, Sunday Best, Break the Cycle, Fia (Fuck It All), No One Else
Take a liitle time
Blood
The Waterboys – Out Of All This Blue
Έχοντας μεγαλώσει με το Bigger Than Life ήχο τους στα ‘80ς και τις βουτηγμένες στην παράδοση της Ιρλανδίας συνθέσεις τους, κάποιος θα ξενιστεί για το γήινο ήχο, ενίοτε στα όρια της εμμονής, ειδικά με μια συγκεκριμένη ρυθμολογία, που ίσως θα ταίριαζε σε κάποιον κατά πολύ νεότερο καλλιτέχνη από ότι στον γεμάτο περγαμηνές και 35 χρόνια παρουσίας στη δισκογραφία, Mike Scott. Αντίθετα το κεντρικό πρόσωπο των Waterboys, φαίνεται να είναι πλήρως εγκλιματισμένο σε ένα φανκ σόουλ ώρες-ώρες ήχο, στα πνευστά, στις απλές μελωδικές γραμμές και σε μια πιο λιτή επαφή με την έμπνευση. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της απλοϊκής έως ευκαιριακής κατάθεσης. Είναι όμως σε μια δεύτερη και τρίτη ακρόαση που θα ξεδιπλωθεί το εύρος των συνθέσεων. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να προσεγγιστεί ως κάτι άλλο κάτι καινούργιο, αφού πριν δύo χρόνια το Modern Blues δεν προετοίμαζε για κάτι τέτοιο και σε κάθε περίπτωση το Seek The Light από το Universal Hall του 2003 ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση, ενώ το Night Falls in London από το A Rock In A Weary Land είχε μόλις 48’’ διάρκεια. Ακόμη και η αμερικάνικη παράδοση του μπλουζ, της κάντρι και του fm rock αγκαλιάζεται λαίμαργα όπως στα The Mephis Fox, Nashville Tennesee, Kinky’s History Lesson, αφήνοντας στιγμές από το παρελθόν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, όπως στο The Girl In A window Chair, που είναι που τα πράγματα γίνονται πιο γνώριμα, να βγουν στην επιφάνεια. Το ερώτημα που γεννιέται μοιραία είναι ένα: Ποιος ξέρει πλέον πως θα είναι το 13ος δίσκος του συγκροτήματος…
Ακούστε τα: If I Was Your Boyfriend, If The Answer is Yes, Love Walks In, Nashville Tennessee, Man What a Woman, Didn’t We Walk On Water.
Love Walks In
Nashville, Tennessee
Rhiannon Giddens – Freedom Highway
Ο δεύτερος δίσκος της προσωπικής της καριέρας της. Ένα εκπληκτικό και καθηλωτικό από την αρχή έως το τέλος άλμπουμ που έρχεται από την καρδιά της αμερικάνικης παράδοσης, της αφροαμερικάνικης παράδοσης των σκλάβων, του γκόσπελ, της τζαζ, της κάντρι έως και της πιο φρέσκιας σόουλ. Ιδρυτικό μέλος του παραδοσιακού φολκ και βραβευμένου για αυτή την κατηγορία με γκράμμι (2011) γκρουπ, Carolina Chocolate Drops, από την εποχή που ήταν ακόμη τρίο στο οποίο παραμένει μέλος. Ένα σχήμα με σαφή αφροαμερικάνικης κουλτούρας επιρροή, μια που αφροαμερικάνοι είναι και τα μέλη του, ερμηνεύοντας κυρίως τραγούδια της μαύρης παράδοσης των δεκαετιών ’20 & ‘30. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα αφού η Rhiannon είναι εκτός από δημιουργός και βιρτουόζος στο βιολί και στο μπάντζο, ένα αφρικάνικων ριζών όργανο που σε κάποια φάση «εξευγενίστηκε» από τους λευκούς της Αμερικής. Μιγάδα η ίδια, με κλασσική παιδεία, γεμίζει το δίσκο της κυρίως με δικές της συνθέσεις που με έναν εκπληκτικό τρόπο μεταφέρουν και ιστορίες από την εποχή της δουλείας στις ΗΠΑ και που πολλές άκουγε ως παιδί. Μια τέτοια χαρακτηριστική σύνθεση είναι η σπαραχτική ιστορία του opening track όπου ο αφέντης θα διαλέξει αν θα χωρίσει τη μάνα σκλάβο από το βρέφος της. Ο δίσκος όμως πατάει και στο σήμερα όπως γίνεται στη συνεργασία της με τον ανιψιό της στο αστικό μπλουζ με hip hop κατευθύνσεις Better Get It Right The First Time. Ακούσματα τζαζ και κάντρι μπαίνουν επίσης στο «παιχνίδι», δημιουργώντας ένα μουσικό κολάζ, όπως και το περιβάλλον που έμαθε η ίδια να ζει μεγαλώνοντας στη Βόρεια Καρολίνα σε μια διαφυλετική οικογένεια ενώ σίγουρα έπαιξε ρόλο στους ανοιχτούς ορίζοντές της ότι και η μητέρα της τελικά αποδέχτηκε την ομοφυλοφιλική της φύση.
Για την ιστορία ο δίσκος κυκλοφόρησε εδώ και αρκετούς μήνες αλλά μόλις τώρα είχα την ευκαιρία να τον ακούσω όπως άξιζε σε έναν από τους καλύτερους της χρονιάς, σε βάθος και επαναλαμβανόμενα. Βέβαια το site όπως πάντα είχε προειδοποιήσει έγκαιρα τον Δεκέμβριο του 2016… https://www.apotis4stis5.com/news-f/21904-freedom-highway-rhiannon-giddens-feat-bhi-bhiman
Ακούστε τα: Julie, At The Purchaser’s Option, Better Get It Right The First Time, Birmingham Sunday, The Love We Almost Have
At The Purchaser's Option
Birmingham Sunday
Lukas Nelson & Promise of The Real - Lukas Nelson & Promise of the Real
Το κουαρτέτο με αρχηγό τον γιο του Willie Nelson, κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, 4η για τον ίδιο. Από την Καλιφόρνια οι κλασσικές φόρμες της αμερικάνικης ροκ τραγουδοποιίας βρίσκουν την αφετηρία τους για έναν απολαυστικό και από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Χωρίς ίχνος επιτήδευσης, η κάντρι αλλά και οι ήχοι έξω από το Τέξας, της ροκ, του μπλουζ ακόμη και της σόουλ λούζουν με φως τη μία ώρα της ακρόασης του δίσκου του. Είναι για μένα τουλάχιστον μια ευχάριστη έκπληξη που εν έτη 2017 γράφονται τραγούδια όπως το Just Outside Of Austin, όσο και αν πατάει στο Gentle on My Mind. Δεν ξέρω αν θα το ρίξω στις επιρροές των καλλιτεχνών που έχει συνεργαστεί μαζί τους (Neil Young, BB King) στα γονίδια ή στο υποσυνείδητο της παιδικής ηλικίας του 28χρονου, αλλά να πάρει αν αυτό δεν δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα στη μουσική δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να το αποδείξει…
Ακούστε τα:, Just Outside Of Austin, Find Yourself, Set Me Down On A Cloud, Running Shine, Die Alone, Four Letter World, Breath of my Baby
Just Outside Of Austin
Find Yourself (Lady Gaga στα δεύτερα «μαύρα» φωνητικά)
