To La La Land το άκουσα για πρώτη φορά στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη και ξέρετε ότι από την πρώτη στιγμή δεν έκρυψα τον ενθουσιασμό μου, απλά κόλλησα. Πολλά χρόνια είχα να ακούσω δίσκο τόσες φορές σε επανάληψη, και όχι μόνο το City Of Stars, αλλά ολόκληρο το άλμπουμ.
Πραγματικά τα τραγούδια του σου προσφέρουν αυτό που ζητάει κανείς από την μουσική και λείπει από την εποχή μας, απόλαυση, ταξίδι σε στιγμές που έζησες, ελπίδα για το μέλλον που κανείς δεν μπορεί ποτέ να προβλέψει, ακόμα και αν ζει σε μια χώρα που μόνιμα διαχειρίζονται την ζωή σου όχι και οι καταλληλότεροι.
Πριν από τις υποψηφιότητες συμπεριέλαβα το City Of Stars στα τραγούδια της ζωής μας και ο Γιάννης το έπαιξε αρκετές φορές στο ραδιόφωνο.
Σαν ταινία δεν είναι αυτό που συνήθως παρακολουθούμε στα μιούζικαλ με τις ευχάριστες στιγμές που πάντα η αγάπη νικάει στο τέλος, έχει μια πραγματικότητα που την ζουν σήμερα οι νέοι, η ζωή είναι ωραία, αλλά έχει τους δικούς της όρους στην εποχή μας.
Παίρνεις όσα έχεις την δύναμη να πάρεις και συνεχίζεις παλεύοντας να επιζήσεις, απολαμβάνοντας πάντα την μουσική.
Ξέρω ανθρώπους που έχουν δει περισσότερο από μία φορά την ταινία και ακόμα περισσότερους που ακούν συχνά την μουσική της. Ανεξάρτητα από το τι βραβεία θα κερδίσει στα όσκαρ, ξύπνησε την αγάπη μας για το πραγματικό τραγούδι, που λείπει συνήθως από την εποχή μας.
Νοστάλγησα ξανά το Λος Άντζελες, αλλά αυτοί που ταξιδεύουν σε όλο τον πλανήτη σε εβδομαδιαία βάση, φροντίζουν να μην μπορώ να πάω για βόλτα ούτε στην παραλιακή (Φάληρο-Σούνιο) που είναι η αγαπημένη μου διαδρομή στην Ευρώπη, αφού τα έσοδα μειώνονται και τα έξοδα αυξάνονται καθημερινά.
Κώστας Ζουγρής