Ένας Αποχαιρετισμός που ο Κόσμος Δεν θα Ξεχάσει Ποτέ
Τον έβγαλαν αργά — και εκείνη τη στιγμή, η αρένα σίγησε. Ο Νιλ Ντάιαμοντ, εύθραυστος αλλά λαμπερός κάτω από τα φώτα της σκηνής, δεν ήταν μόνος. Στο πλευρό του, η Μπάρμπρα Στράιζαντ κρατούσε το τρεμάμενο χέρι του, ενώ ο Μπάρι Μάνιλοου, με μάτια υγρά από δάκρυα, κάθισε πίσω από το πιάνο.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια δεν ήταν συναυλία. Ήταν ιστορία.
Ο φθαρμένος βαρύτονος του Νιλ συνάντησε την διαχρονική κρυστάλλινη φωνή της Μπάρμπρα στο You Don’t Bring Me Flowers — όχι ως ντουέτο, αλλά ως προσευχή. Κάθε νότα κουβαλούσε δεκαετίες φιλίας, αγάπης και θλίψης. Όταν ο Μπάρι έσκυψε μπροστά και ψιθύρισε στο κοινό: «Αυτή είναι η πιο γενναία παράσταση από όλες», χιλιάδες φωνές ξέσπασαν σε λυγμούς.
Στη συνέχεια, με τρεμάμενη αποφασιστικότητα, ο Νιλ σήκωσε το χέρι του — και τους οδήγησε όλους στο Sweet Caroline. Δεν ήταν απλώς ένα τραγούδι. Ήταν αντίο.
Από παλαιότερη εμφάνιση το 2008
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ — ΕΤΣΙ 40.000 ΦΩΝΕΣ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ. Τραγούδησε τον πρώτο στίχο του Forever In Blue Jeans — και μετά ο κόσμος πήρε τον έλεγχο.
Κάτω από τα λαμπερά φώτα του Fenway Park, ο 84χρονος Neil Diamond καθόταν στο αναπηρικό του καροτσάκι, τρέμοντας αλλά χαμογελώντας, καθώς 40.000 θαυμαστές σηκώθηκαν όρθιοι.
