Το μεγαλείο της μουσικής δεν έχει όρια. Φωνές με διαφορετικές ηχητικές επιρροές και ρεπερτόριο ένωσαν τις δυνάμεις τους, αποδεικνύοντας ότι το πεντάγραμμο είναι κοινή παγκόσμια γλώσσα.
Θα σταθούμε στις δισκογραφημένες ηχογραφήσεις γιατί αν αναφερθούμε στις ζωντανές συνεργασίες, σε στάδιο ή τηλεοπτικές, υπάρχουν αμέτρητες. Ψάχνοντας σε 6 δεκαετίες μουσικής θα θυμηθούμε 13 αξέχαστες συνεργασίες, από τη δεκαετία του ’70 ως αυτή που διανύουμε.
Donna Summer with Barbra Streisand – No more tears (Enough is enough) (1979)
Βασίλισσα της ντίσκο η μία, η άλλη είναι… παντός μουσικού βασιλείου, πως λέμε «παντός καιρού», σε ένα αξιοζήλευτο ράλι ερμηνευτικής δεινότητας. Κανένας δε φανταζόταν τότε ότι οι δύο ντίβες θα συνεργάζονταν. Το ντίσκο αποτέλεσμα του 1979, σε παραγωγή του Giorgio Moroder και του Gary Klein, αρχικά μας συστήνεται με μελαγχολικές νότες που μεταμορφώνονται σε εξοντωτικά χορευτικές. Είναι το πρώτο Νο.01 ντουέτο δύο γυναικών στην Αμερική. Ξεπέρασε το ένα εκατ. αντίτυπα στην Αμερική και πιστοποιήθηκε χρυσό.
Το έχουν τραγουδήσει και οι δύο ντίβες σε ζωντανές εμφανίσεις τους, ποτέ όμως μαζί, ούτε γυρίστηκε βίντεο κλιπ. Συμπεριλήφθηκε στο δίσκο της Streisand με τίτλο “Wet”, ενώ στης Summer ως νέο τραγούδι στη συλλογή της “On the radio: Greatest hits Volumes I & II”.
Julio Iglesias & Willie Nelson – To all the girls I've loved before (1984)
Ποιος περίμενε ότι θα ένωναν τις φωνές τους, το μεγαθήριο της ισπανικής μουσικής με τον θρυλικό Αμερικανό τραγουδιστή και μουσικό της κάντρι. O Βρετανός Albert Hammond το ερμήνευσε δικαιωματικά πρώτος, είναι δική του σύνθεση, το 1975. Ο Bobby Vinton το διασκεύασε πέντε χρόνια αργότερα, όταν όμως πέρασε στα χέρια του Julio Iglesias και του Willie Nelson καταξιώθηκε. Έγινε Νο.02 επιτυχία στην Ισπανία, Νο.05 στην Αμερική, κορυφαίο ήταν στο “Country Singles Chart” του Billboard. Με αυτό άνοιξε η πόρτα στον Ισπανό μελωδό του έρωτα για να γίνει γνωστός στην αγγλόφωνη αγορά.
Freddie Mercury & Montserrat Caballe – Barcelona (1987)
Η ροκ μουσική συναντήθηκε με την όπερα και έγιναν μαγικά. Όταν ανακοινώθηκε ότι η Βαρκελώνη θα φιλοξενήσει τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή εξέφρασε την επιθυμία η Καταλανή σοπράνο Montserrat Caballe, μία από τις 10 κορυφαίες του πλανήτη, να ερμηνεύσει το μουσικό θέμα. Εκείνη με τη σειρά της, τηλεφώνησε στον εμβληματικό ηγέτη των Queen για να το γράψει και η συνεργασία τους έγινε πραγματικότητα το 1987. To ερμήνευσαν και ζωντανά, στο ξακουστό φεστιβάλ La Nit στη Βαρκελώνη.
Η φιλία τους αλλά και η αγάπη του Mercury για την όπερα οδήγησε σε ολοκληρωμένο στούντιο δίσκο, με το ίδιο όνομα, ηχογράφηση που ξεκίνησε εκείνη τη χρονιά και ολοκληρώθηκε την επόμενη. Ήταν το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ του Freddie χωρίς το συγκρότημα, αφού η φωνή του σίγησε οκτώ μήνες πριν τους αγώνες από AIDS.
Pet Shop Boys & Dusty Springfield – What have I done to deserve this? (1987)
Αναπάντεχη βρετανική συμμαχία. To synth-pop ντουέτο γέννημα θρέμμα των 80's συνεργάστηκε με την ήδη καταξιωμένη από τα 60's ομοεθνή τους τραγουδίστρια, η οποία είχε αγαπηθεί παγκοσμίως για τις τζαζ, σόουλ, ποπ και κάντρι μπαλάντες της. Η δισκογραφική εταιρία των Pet Shop Boys, η EMI Records, προτιμούσε την Barbra Streisand ή την Tina Turner. Δεν ήθελε την Dusty Springfield επειδή είχε να κάνει επιτυχία από το 1970, η δε προσωπική της ζωή ήταν βουτηγμένη στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Η επιμονή του Neil Tennant τον δικαίωσε. Η Springfield αρχικά αρνήθηκε την πρόταση επειδή θεωρούσε ότι δεν ταίριαζε μαζί τους, γνώριζε μόνο το “West end girls”, το οποίο της άρεσε.
Γράφτηκε από τους Pet Shop Boys μαζί με τον Allee Willis το 1985, το ευφυές δίδυμο έκανε και την παραγωγή. Ηχογραφήθηκε την επόμενη χρονιά και κυκλοφόρησε το 1987 γνωρίζοντας επιτυχία παγκοσμίως, Νο.02 στην Αγγλία και την Αμερική, ενώ Νο.04 στην Ευρώπη.
Για την ιστορία, η συνεργασία τους θα επαναληφθεί το 1989. Aυτή τη φορά με το υπέροχο “Nothing has been proved” που έγραψε ο Neil Tennant με τον Chris Lowe για την αμερικανική τηλεοπτική σειρά “Scandal”, ενώ λίγους μήνες αργότερα τρία ακόμη, ένα από αυτά το “In private”. Και τα τέσσερα τραγούδια συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ της Springfield με τίτλο “Reputation”, που κυκλοφόρησε το 1990.
Marc Almond feat. Gene Pitney – Something’s gotten hold of my heart (1989)
Καριερίστας από το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’60, ο Αμερικανός ερμηνευτής και μουσικός Gene Pitney βρίσκει τον δρόμο προς την επιτυχία διασκευάζοντας την εν λόγω σύνθεση το 1967. Λίγους μήνες πριν, το είχε πρωτοερμηνεύσει το βρετανικό ποπ ντουέτο των David and Jonathan φτάνοντας στο Νο.05 της Αγγλίας.
Ο Βρετανός Marc Almond το διασκεύασε με τη σειρά του το 1988. Η εκτέλεση εντυπωσίασε τόσο τον Pitney, που του πρότεινε να το επαναηχογραφήσει μαζί του. Η κοινή τους ερμηνεία τον επόμενο χρόνο, χάρισε στο τραγούδι την μεγαλύτερη επιτυχία του σε όλη την Ευρώπη, παρέμεινε στην κορυφή της Αγγλίας για τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες.
Lisa Stansfield with Barry White – All around the world (1992)
Νο.01 στην Αγγλία για δύο εβδομάδες το 1989, Νο.03 στην Αμερική, κορυφαίο όμως για δύο εβδομάδες στα “Dance Club Songs” και “Hot Black Singles” του Billboard αντίστοιχα. Κατακτώντας την τελευταία κατηγορία, η Lisa Stansfield έγινε η πρώτη λευκή Βρετανίδα τραγουδίστρια που ανέβηκε στο Νο.01 του αμερικανικού R&B τσαρτ. Στην Αμερική πιστοποιήθηκε πλατινένιο πουλώντας 1 εκατ. αντίτυπα, ενώ χρυσό στην Αγγλία και στην Αυστραλία. Την ίδια χρονιά, κέρδισε Ivor Novello Award ως το καλύτερο μουσικά και στιχουργικά, η Stansfield βραβεύτηκε καθώς συμμετέχει στη δημιουργία του. Χάρη σε αυτό, ήταν υποψήφια για Grammy στην κατηγορία «Καλύτερη Γυναικεία Ποπ εμφάνιση με φωνητικά», το έχασε από τη σαρωτική Mariah Carey με το “Visons of love”, όπως και την κατηγορία «Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης» που ήταν συνυποψήφιες.
Η έκπληξη θα έρθει τρία χρόνια αργότερα. Το 1992, η Stansfield θα επαναηχογραφήσει την ποπ επιτυχία της ντουέτο με τον γίγαντα της σόουλ Barry White, o οποίος ένα χρόνο πριν είχε βραβευτεί στα World Legend Awards για τη συνεισφορά του στη μουσική. Το συμπεριέλαβε στο σινγκλ της “Time To Make You Mine”, με τα πνευματικά δικαιώματα να πηγαίνουν εξ ολοκλήρου στη φιλανθρωπική οργάνωση Trading Places. Ένας εκ των δημιουργών του, ο Ian Devaney, αργότερα παραδέχτηκε πως το τραγούδι είναι εξαιρετικά επηρεασμένο από τον Barry White.
Frank Sinatra & Bono – I’ve got you under my skin (1993)
Αν κάποιος μας έλεγε ότι ο Frank Sinatra θα τραγουδήσει ντουέτο με τον Bono των U2 θα τον περνούσαμε για τρελό. Κι όμως, συνέβη. Για να είμαστε ακριβείς, φρόντισε η τεχνολογία για αυτό, αφού πρόκειται για ένα ηλεκτρονικά συναρμολογημένο ντουέτο. Οι φωνές τους έδεσαν ιδανικά στη σύνθεση του τεράστιου Cole Porter.
Η συνεργασία δημιουργήθηκε για το άλμπουμ του Sinatra με τίτλο «Duets» το 1993, ήταν το πρώτο τραγούδι που προωθήθηκε. Όλες οι συνεργασίες είναι τεχνολογικό αποτέλεσμα, ντουέτα του Franky με νεότερους τραγουδιστές από διάφορα είδη μουσικής. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε λίγο πριν το τέλος της λαμπερής καριέρας του, είναι ο μοναδικός προσωπικός του που έγινε τριπλά πλατινένιος πουλώντας τρία εκατ. αντίτυπα στην Αμερική, ενώ παγκοσμίως ξεπέρασε τα πέντε.
Ως σινγκλ κυκλοφόρησε double A-side του “Stay (Faraway, so close!)” των U2, επίσης το 1993, φτάνοντας στο Νο.04 της Αγγλίας.
Nick Cave and the Bad Seeds feat. Kylie Minogue – Where the wild roses grow (1995)
Απρόσμενη ροκ και ποπ συνάντηση, δύο ομοεθνών καταξιωμένων ονομάτων. Η αυστραλιανή ροκ μπάντα συνάντησε τη λιλιπούτια ποπ σταρ, με επακόλουθο μία «σκοτεινή» μπαλάντα που έγραψε ο ηγέτης του γκρουπ Nick Cave. Κυκλοφόρησε το 1995, έφτασε μέχρι το Νο.02 στην Αυστραλία αλλά έγινε χρυσό σινγκλ, όπως και στη Γερμανία, παρόλο που στην τελευταία χώρα δεν μπήκε στα δέκα πρώτα της. Σάρωσε στα αυστραλιανά βραβεία ARIA, «Σινγκλ της χρονιάς», «Τραγούδι της χρονιάς» και «Καλύτερη Ποπ κυκλοφορία».
Το περιοδικό NME το συμπεριέλαβε στη λίστα του με τα 100 καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας του ‘90, στο Νο.35, ενώ το 2014 στο Νο.378 της αντίστοιχης λίστας του με τα 500 καλύτερα όλων των εποχών. Συμπεριλήφθηκε μόνο στο άλμπουμ των Nick Cave and the Bad Seeds, το “Murder Ballads”, ενώ η Kylie το ένταξε σε πέντε διαφορετικές συλλογές της.
Astrud Gilberto + George Michael – Desafinado (1996)
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι μόνο η αγάπη για την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, αλλά και η φιλανθρωπία. H Βραζιλιάνα ερμηνεύτρια της σάμπα και της μπόσα νόβα ένωσε τη φωνή της με αυτή του Βρετανού ποπ ερμηνευτή το 1996, στην πορτογαλόφωνη μπόσα νόβα τζαζ μελωδία του 1959.
Πρόκειται για ένα από τα τραγούδια της συλλογής “Red Hot + Rio”, η οποία δημιουργήθηκε ως μέρος της σειράς Red Hot AIDS Benefit Series, ένα πρότζεκτ για την ευαισθητοποίηση σχετικά με το AIDS. Ηχητικά, είναι ένα φόρος τιμής στον μπόσα νόβα ήχο και ειδικά στη μουσική του σπουδαίου Βραζιλιάνου συνθέτη, κιθαρίστα, πιανίστα και ερμηνευτή Antonio Carlos Jobim. Η πρώτη αυτή κυκλοφορία αποδείχθηκε από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά της σειράς Red Hot, συγκεντρώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για φιλανθρωπικές οργανώσεις παγκοσμίως σχετικές με το AIDS.
Coldplay feat. Jay Z – Lost+ (2008)
Θυμηθήκαμε μέχρι στιγμής συνένωση ροκ καλλιτέχνη με όπερας, ροκ με ποπ, σειρά για τoν συνδυασμό εκπροσώπων της ροκ με της ραπ μουσικής. Το 2008, το βρετανικό ροκ γκρουπ παρουσίασε το “Lost!” στο τέταρτο άλμπουμ τους “Viva la vida or death and all his friends”. Πέντε μήνες αργότερα, προωθήθηκε ως το τρίτο σινγκλ του δίσκου. Στην παραγωγή συμμετέχει ο Brian Eno, οι New York Times την εκθείασαν ως μία από τις καλύτερές του.
Υπάρχουν τρεις ακόμη εκδοχές της σύνθεσης. Η ακουστική ηχογράφηση με πιάνο που τιτλοφορείται “Lost?”, η ορχηστρική που ονομάστηκε “Lost-”, καθώς και ένα ρεμίξ με τη συμμετοχή του διάσημου Αμερικανού ράπερ Jay-Z με τίτλο “Lost+”. Η τελευταία εκτέλεση συμπεριλήφθηκε στο EP των Coldplay “Prospekt's March” το 2008. Το ντουέτο τους επαναλήφθηκε επί σκηνής στα βραβεία Grammy του 2009, κυκλοφόρησε σε download, με τις ψηφιακές πωλήσεις να ανεβάζουν το αρχικό “Lost!” στην υψηλότερη θέση που πέτυχε στην Αμερική, το Νο.40.
Tony Bennett & Lady Gaga – The lady is a tramp (2011)
Εκείνος στο χώρο της τζαζ από τη δεκαετία του ’50, εκείνη στην ποπ με τον ερχομό του νέου αιώνα. Οι φωνές τους πρωτοσυναντήθηκαν το 2011, στην κλασική τζαζ σύνθεση του 1937. Ο Tony Bennett το διασκεύασε αρχικά το 1976, ενώ το 2011 ο 85χρονος πλέον καλλιτέχνης επέστρεψε στο στούντιο έχοντας αγκαζέ την 25χρονη Lady Gaga. Η εκκεντρική σταρ θα το ερμηνεύσει επίσης σόλο, το 2016.
Το αποτέλεσμα των δύο διάσημων εντελώς διαφορετικών προσωπικοτήτων, τόσο μουσικά όσο και ως χαρακτήρες, είναι εντυπωσιακό. Το απέδωσαν με θεατρικότητα, ενώ αξιοπρόσεκτη είναι και η ενορχήστρωση. Συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ του Bennett με τίτλο “Duets II“ το 2011, που κυκλοφόρησε ως το τρίτο και τελευταίο σινγκλ. Έγινε Νο.01 επιτυχία στα “Jazz Digital Songs“ του Billboard.
Για την ιστορία, ντουέτο το είχαμε ξανακούσει το 1993, από τον Frank Sinatra με τον Luther Vandross. Συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ του πρώτου με τίτλο “Duets”.
Elton John & Dua Lipa – Cold heart (Pnau remix) (2021)
Εδώ μιλάμε για χάσμα γενεών, ηλιακά, πέντε τον αριθμό. Εντάξει, όχι τόσο όσο του Tony Bennett με την Lady Gaga, μικρότερο. Απρόσμενο ντουέτο του 2021, από τον 74χρονο τότε sir Elton John με την 26χρονη Dua Lipa. Το “Cold heart” περιλαμβάνει μέρη πέντε τραγουδιών, τα “Rocket man”, “Where's the shoorah?”, “Sacrifice” και “Kiss the Bride” του Elton John, καθώς και το “He not in” των Chicken Lips. Κορυφαία επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία, όπως και στις κατηγορίες “Hot Dance/Electronic Songs” και “Adult Contemporary” του Billboard, ενώ Νο.07 στο “Hot 100” της Αμερικής. Η παραγωγή ανήκει στο αυστραλιανό τρίο των Pnau.
Το σύνολο των φυσικών πωλήσεων με του streaming το ανέδειξε τετραπλά πλατινένιο στην Αγγλία και διπλά στην Αμερική, ξεπέρασε τα 2 εκατ. αντίστοιχα, ενώ στην Ελλάδα τριπλά πλατινένιο με 6 εκατ. streams. Πλέον, ο τετραπέρατος Elton John έγινε ο πρώτος σόλο καλλιτέχνης που έχει Τοπ 10 επιτυχίες από έξι διαφορετικές δεκαετίες στην Αγγλία. Συμπεριλήφθηκε στο 32o άλμπουμ του με τον εύστοχο τίτλο “The lockdown sessions”, αφού ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19.
Χάρις Αλεξίου & O.P.A. – Μες στα δυο της μάτια (1990)
Αφήσαμε το πιο απρόσμενο ντουέτο για το τέλος. Όχι γιατί προέρχεται από τη δική μας χώρα, αλλά γιατί θεωρούμε ότι είναι ο ορισμός της αναπάντεχης συνεργασίας. Ούτε ο πιο φαντασιόπληκτος μουσικόφιλος δεν περίμενε ότι η θρυλική ερμηνεύτρια θα συμμετάσχει σε χιπ χοπ τραγούδι, πόσο μάλιστα στην τρίτη δεκαετία της αξιοζήλευτης καριέρας της, με ένα νεοσύστατο συγκρότημα. To πρωτοποριακό για τα εγχώρια μουσικά δρώμενα δίδυμο των O.P.A. (Oppressive People Attack), ο τραγουδιστής Γιώργος Γκικοδήμας με τον μουσικό Γιάννη Ευσταθίου, αποτέλεσαν το πρώτο ραπ σχήμα που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα το 1989, το οποίο διαλύθηκε επτά χρόνια αργότερα.
Το 1990, παρουσίασαν το αξεπέραστο αυτό ηχητικό αποτέλεσμα, που συμπεριέλαβαν στον παρθενικό τους ολοκληρωμένο δίσκο με τίτλο “Εν+Τάξει”. Την παραγωγή ανέλαβαν ο Μάνος Ξυδούς με τον Σεκόντος Μπουχαγιέρ. Το “Μες στα δυο της μάτια” αναμιγνύει χιπ χοπ ρυθμό με βυζαντινές νότες, το συνέθεσε ο Γιάννης Ευσταθίου και με τους στίχους του Γιώργου Γκικοδήμα το ερμήνευσαν από κοινού με τη Χάρις Αλεξίου.
