Γκρουπς και καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο με ένα album και ύστερα χάθηκαν (Pt II)
Δεύτερο μέρος του αφιερώματος στα One Hit Wonders, τους διάττοντες αστέρες που μετά από ένα και μόνο album, εξαφανίστηκαν από το μουσικό στερέωμα δίχως να μπορέσουν να αυγατίσουν το brand τους, κάνοντας κάποια σοβαρή και μακρά επιτυχία. Μπορεί να ήταν ένα απλό side project, μπορεί και μία full time band, σημασία έχει ωστόσο πως τα συγκεκριμένα ονόματα ταυτίστηκαν με ένα και μόνο δίσκο, η ποιότητα του οποίου τα κάνει άξια αναφοράς στο συγκεκριμένο αφιέρωμα. Τονίζεται ξανά, όπως και στο πρώτο μέρος του αφιερώματος, πως τα One Hit Wonders της δεκαετίας του 70 (κυρίως του obscure classic rock) θα εξεταστούν ξεχωριστά, καθώς ο πλούτος της συγκεκριμένης εποχής και το ιδιαίτερο του ήχου της, σίγουρα χρίζει διαφορετικής αντιμετώπισης και προσέγγισης.
Μέρος Δεύτερο.
Mad Season : Above (1995)
Η σκηνή του Seattle, χρειαζόταν κι αυτή το supergroup της, ειδικά μετά το θάνατο του Cobain και το αβέβαιο μέλλον της. Το βρήκε όταν ο Mike McCready επέστρεψε από την κλινική αποτοξίνωσης και σχημάτισε τους Mad Season με τον drummer των Screaming Trees Barrett Martin. Ο McCready φώναξε τον φίλο του Layne Staley να αναλάβει τα φωνητικά, θεωρώντας πως η συνεργασία με sober μουσικούς (όπως ήταν οι υπόλοιποι εκείνο το διάστημα) θα του έκανε καλό. Μάταια φυσικά. Η συνεργασία πάντως μας έχει αφήσει το Above, ένα πολύ καλό δείγμα grunge ήχου με "χαλαρές" alternative στιγμές. Δίσκος ο οποίος φωνάζει πως οι μουσικοί που τον συνθέτουν θέλουν ένα διάλειμμα από τις βασικές τους ασχολίες. Στα 9 τραγούδια του album, συναντάμε από καλές, πολύ καλές μέχρι και μια δυο ανεπανάληπτες. Στις τελευταίες ανήκει σίγουρα το River of Deceit, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του genre, που αν είχε την υπογραφή των Αlice in Chains θα είχε πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση.
Doctor Butcher : Doctor Butcher (1994)
Οι Savatage έχουν αλλάξει πορεία για τα καλά, κάτι που φυσικά δεν ενόχλησε κανέναν μας ούτε τότε ούτε τώρα. Εξαιρετικά albums όπως το Streets και το Edge of Thorns δείχνουν τη διάθεση του group για πειραματισμό, αλλά υπάρχει πολύ υλικό στην άκρη, ιδιαίτερα heavy, που λείπει τόσο από τον Jon Oliva όσο κι από τον Chris Caffery. Το project των Doctor Butcher καλύπτει την ανάγκη των δυο τους για straight ήχο, αντίστοιχο ίσως με την πολύ πρώιμη περίοδο των Savatage. Το album δεν αστειεύεται, ο Oliva δίνει για μια ακόμα φορά τα διαπιστευτήρια του, ενώ τίτλοι όπως "Reach out and torment someone" δείχνουν τη διάθεση του όλου εγχειρήματος. Κάποια σημεία ίσως θυμίσουν το τεράστιο Hall of the Mountain King, χωρίς φυσικά τη σκοτεινή και καταπνικτική ατμόσφαιρα του τελευταίου. Διάφορα προβλήματα εταιρικής φύσεως εκείνη την εποχή, δεν επέτρεψαν στο group να συνεχίσει, με τη δυάδα Oliva-Caffery να επιστρέφει στους Savatage λίγο αργότερα.
Nailbomb : Point Blank (1994)
Μετά από την επιτυχία ολόκληρων Arise και Chaos AD, o Max Cavalera νιώθει την ανάγκη να διαφοροποιηθεί, με τις εντάσεις στους Sepultura να έχουν ήδη αρχίσει. Μαζί με τον Alex Newport των πρωτοπόρων του noise rock, Fudge Tunnel, σχηματίζει τους Nailbomb οι οποίοι κυκλοφορούν το μοναδικό τους album, Point Blank το 1994. Το album σίγουρα αποτελεί ένα προπομπό της καριέρας του Max Cavalera με τους Soulfly, καθώς απομακρύνεται αισθητά από τον ήχο των Beneath the Remains και Arise, εστιάζοντας στις punk και hardcore επιρροές των μελών του. Η hardcore σκηνή των early 80s στη νέα εποχή, περασμένη μέσα από το πρίσμα των 90s, με τα tribal περάσματα, την επιρροή του πρόσφατου Chaos AD, και την κατά κάποιο τρόπο δήλωση του Cavalera για το νέο ήχο που σκοπεύει να υιοθετήσει. Μόλις μετά από δύο συναυλίες, το συγκρότημα θα διαλύσει, ωστόσο οι Soulfly θα αποδώσουν ζωντανά το album στην ολότητα του, πολλά χρόνια αργότερα, το 2017.
Pride and Glory : Pride and Glory (1994)
Ο νεαρός Zakk Wylde έχει ήδη "φτιάξει" το όνομα του, συμμετέχοντας σε albums της υπερ-επιτυχημένης καριέρας του Ozzy Osbourne, όπως τα No Rest for the Wicked και No More Tears. Σαν καλός redneck που είναι όμως, βάζει το συνθετικό του ταλέντο μπροστά ώστε να εκφράσει τις δεδομένες southern rock ανησυχίες του, παίρνοντας το ok από τον Ozzy, ο οποίος σύμφωνα με δήλωση του "κατανόησε" αυτή την ανάγκη του. Μαζί του, ονόματα με σημαντική στη συνέχεια καριέρα όπως ο James Lomenzo (μπάσο στους Megadeth) και Brian Tichy (drums στους Whitesnake). Χωρίς να λείπουν και οι στιγμές που απολαμβάναμε σωρηδόν αργότερα στους Black Label Society, το Pride and Glory ακούγεται σαν μια μοντέρνα (για την εποχή) και σκληρότερη έκδοση, ενός μίγματος από Allman Brothers, Charlie Daniels, και κυρίως των cult ηρώων του είδους, Marshall Tucker Band. Πολύ καλός δίσκος που ακούγεται νεράκι και με περίσσεια ευχαρίστηση.
Control Denied : The Fragile Art of Existence (1999)
Οι Death του μεγάλου Chuck Schuldiner έχουν περάσει από την απόκοσμη ατμόσφαιρα των πρώτων ημερών, σε progressive μονοπάτια που κορυφώνονται με το (κύκνειο άσμα όπως αποδείχτηκε) The Sound of Perseverance. Ο Schuldiner θέλοντας να αφοσιωθεί στη σύνθεση, προσλαμβάνει τον Tim Aymar των Pharaoh, κρατώντας τα μέλη τα οποία συμμετείχαν στο τελευταίο album των Death. Το αποτέλεσμα είναι μία από τις πλέον prog απόπειρες του καλλιτέχνη, με εξαιρετική χημεία μεταξύ των μελών και έναν κέρβερο Richard Christy στα τύμπανα, η καριέρα του οποίου ήταν στα πολύ πάνω της τότε. Κάπου ανάμεσα στο Symbolic και το Sound of Perseverance ηχητικά, με καθαρά φωνητικά και χωρίς φυσικά να πιάνει τα δυσθεώρητα ύψη αυτών των δύο, το The Fragile Art of Existence αποτελεί το τελευταίο album που ηχογράφησε ο μεγάλος μουσικός, πριν φύγει άδοξα δύο χρόνια αργότερα από καρκίνο στον εγκέφαλο. Είχε δυστυχώς πάρα πολλά να δώσει ακόμα.
Gargoyle : Gargoyle (1988)
Η κληρονομιά του αγαπημένου US Power είναι δυσθεώρητη. Από τους Queensryche, τους Riot και τους Heir Apparent, μέχρι πιο πρόσφατα ονόματα όπως οι Portrait και οι Crescent Shield, το συγκεκριμένο είδος δε λέει να μας χορτάσει. Από τα καλά κρυμμένα μυστικά του, οι Gargoyle από το Portland, με το μοναδικό τους full length, το ομώνυμο του 1988 να λάμπει όσο λίγα albums του genre. Το συγκρότημα είχε ιδιαίτερο και ξεχωριστό ήχο, που βασιζόταν αφενός στα χαρακτηριστικά φωνητικά του Tim Lachman, αφετέρου στην κάτι παραπάνω από πολύ καλή κιθαριστική δουλειά. Ένα μίγμα από Riot και Helstar της εποχής Nosferatu (με περισσότερη μελωδία), ενίοτε με thrash αισθητική, μια αδιάκοπη κιθαριστική ομοβροντία που δε σταματάει ούτε λεπτό για τα 9 τραγούδια του δίσκου. Οι Gargoyle δεν κατάφεραν να έχουν την απαραίτητη συνοχή, κι έτσι κάπου στις αρχές των 90s και με δεδομένη την αλλαγή στο μουσικό status quo, τα ίχνη τους χάθηκαν μια και καλή.
I-Ten : Taking a Cold Look (1983)
Τα ονόματα Tom Kelly και Billy Steinberg μπορεί να μη χτυπάνε καμπανάκι σε κανέναν. Ωστόσο πρόκειται για τους ανθρώπους που είτε από κοινού, είτε ξεχωριστά, έγραψαν τραγούδια όπως το Like a Virgin της Madonna, τo Ι Drove all Night και το Eternal Flame των Bangles. Το 1983, η συνεργασία τους (μαζί με μέλη των Toto) μας χάρισε το μοναδικό album των I-Ten, ένα δίσκο ανάμεσα στην pop και στον καθιερωμένο AOR ήχο της εποχής. Υλικό προορισμένο για το ραδιόφωνο, με σωστή χρήση των πλήκτρων, ιδανικά για μια περίσταση νυχτερινής οδήγησης. Από το δίσκο φυσικά θα ξεχωρίσει η αυθεντικής (και για πολλούς καλύτερη) έκδοση του Alone, που μερικά χρόνια αργότερα θα γνώριζε τεράστια επιτυχία από τις Heart, αλλά και τη Celine Dion στο πρόσφατο παρελθόν. Το Taking a Cold Look είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο υπερταλαντούχων μουσικών, και αξίζει σίγουρα της προσοχής των fans, ειδικά του AOR της εποχής εκείνης.
Temple of the Dog : Temple of the Dog (1991)
Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος μιλήσαμε για τους Mother Love Bone του αδικοχαμένου Andrew Wood. Ο Chris Cornell ιδρύει τους Temple of the Dog ως tribute στον φίλο του. Στα μέλη του group έχουμε ουσιαστικά την σύνθεση των μετέπειτα Pearl Jam, μαζί με τον Matt Cameron στα τύμπανα, καθώς ο Eddie Vedder αναλαμβάνει δεύτερα φωνητικά, αλλά και το lead στο θρυλικό Hunger Strike που γνώρισε σχετική επιτυχία. Ο ήχος του group, όπως ήταν αναμενόμενο, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στους Soundgarden και τους early Pearl Jam, με τη διαφορά ότι κυμαίνεται σε πιο light ρυθμούς, σε σχέση με τις Sabbath καταβολές του μετέπειτα group του Cornell, χωρίς να λείπουν και τα ξεσπάσματα όπως πχ στο πολύ καλό Your Savior. Μερικούς μήνες μετά, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, ο Eddie Vedder θα αναλάβει εξ ολοκλήρου τα φωνητικά στο album που ετοίμαζαν οι υπόλοιποι χωρίς τον Cornell. Το Ten θα κυκλοφορήσει και τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία.
Blind Faith : Blind Faith (1969)
Ένα από τα πρώτα supergroups της ιστορίας, με δύο μέλη των Cream, ένα των Traffic, κι ένα από τους πρωτοπόρους του progressive rock Family. Δεν ήταν μόνο το ιδιαίτερα προκλητικό και λογοκριμένο εξώφυλλο που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία του group. Το Blind Faith album, ακροβατώντας ανάμεσα στα blues και την ψυχεδέλεια των late 60s, καθώς και στο νεο-σχηματιζόμενο ήχο του classic rock, αποτελεί ένα ιδιαίτερα δυναμικό (για την εποχή) πακέτο τραγουδιών, με την κιθάρα του Eric Clapton σε πρώτο πλάνο να μας χαρίζει κάποια από τα καλύτερα θέματα της, solo ή riffs. Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία του υλικού έχει γραφτεί από Winwood και Clapton, είναι το 15λεπτο έπος Do What you Like που ξεχωρίζει, το οποίο και φέρει πλατιά την υπογραφή του μεγάλου Ginger Baker, ο οποίος μας άφησε πριν από λίγα χρόνια. Οι Blind Faith με ένα και μόνο δίσκο, κατάφεραν και μνημονεύονται σήμερα όπως αντίστοιχα οι Yardbirds, οι Blue Cheer κι άλλοι ήρωες της εποχής.
Johnny Thunders and the Heartbreakers : L.A.M.F. (1977)
Οι New York Dolls αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι της rock ιστορίας. Μετά από το προφητικά ονομαζόμενο "Too Much Too Soon" δεύτερο album τους, η διάλυση τους θα βρει μαζί τον πολύ Johnny Thunders και τον drummer Jerry Nolan, σε μια δικιά τους νέα προσπάθεια. Η έκρηξη του punk, μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του CBGB's, είναι γεγονός, και οι Heartbreakers θα τιμήσουν τον συγκεκριμένο ήχο, με το LAMF του 1977, ακρωνύμιο που ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει. Ο ήχος του group είναι σχετικά μακριά από αυτών των Dolls, κάπου ανάμεσα στους Dead Boys και τους Ramones, με την τραχύτητα των πρώτων και την ειρωνική διάθεση των δεύτερων. Μαζί με μπόλικα rockabilly στοιχεία που νοστιμίζουν ιδιαίτερα το τελικό φαγητό. Ο Jerry Nolan, απογοητευμένος από το ηχητικό αποτέλεσμα του album θα αποχωρήσει, ο δε Johnny Thunders θα ακολουθήσει προσωπική καριέρα μέχρι τον πρόωρο θάνατο του, το 1991.
Bonus :
Jeff Buckley : Grace (1994)
Ένας δίσκος που είχε μέτριες κριτικές όταν πρωτο-κυκλοφόρησε, για να αποθεωθεί και να αρχίσει να μοσχοπουλάει 13 χρόνια αργότερα. Πλήθος κριτικών το θεωρούν ως ένα από τα κορυφαία albums που κυκλοφόρησαν. Ένα πανέμορφο πακέτο τραγουδιών με τη χαρακτηριστική φωνή του Jeff Buckley, μια εξαιρετική διασκευή στο Hallelujah του Leonard Cohen, ένα περίεργο μίγμα από blues, folk και τα συναφή, που εν τέλει δημιουργούν έναν πολύ προσωπικό ήχο από μια πολύ ιδιαίτερη φωνή. To Grace είναι ένα album πολυεπίπεδο, το οποίο θέλει σίγουρα το χρόνο του και τις ακροάσεις τους, στο τέλος δε, ανταμοίβει με το παραπάνω τον ακροατή. Κάποια χρόνια αργότερα, στα τέλη Μαϊου του 1997, ο Buckley θα πάει για κολύμπι ανοιχτά του Μισσισσιπή. Η παρέα του θα καταλάβει γρήγορα του ότι έχει εξαφανιστεί. Το σώμα του θα βρεθεί σε παρακείμενη ακτή λίγες μέρες αργότερα, στις 4 Ιουνίου. Η αυτοψία δε θα δείξει το παραμικρό σημάδι αλκοόλ ή ναρκωτικής ουσίας. Ήταν απλά η (πολύ) κακιά στιγμή.
